Eerste minister
Michel werd op een dag de verrassende opvolger van eerste minister Di Rupo aan
het hoofd van het beloofde landje België. De twee verdroegen elkaar niet. Ze
behoorden tot elkaar bestrijdende ideologieën, bovendien beiden Franstalig en
dat Franstalige wingewest is al zo klein, zeker in economisch opzicht, de
plaatsen zijn dus duur. Dat moest vuurwerk geven !
In persoonlijke zin
was er al evenmin van enige chemie sprake want de ene was heteroseksueel en de
andere homoseksueel. Bovendien was de ene Belg en de andere Italiaan.
Waar konden die twee
tot elkaar komen ? Of was dat niet de bedoeling ? In een eerste fase leken ze
het speelterrein te verdelen, de ene baas in Brussel en de andere in Namen,
beide grondwettelijke hoofdsteden van zo het een en het ander. Maar binnen hun
vertrouwde hofhouding kon men wel eens wat opvangen. Er werd gefluisterd over
slagen onder de gordel, gestook, afrekeningen, samenzweringen, sabotage,
waarmee vergeleken de affaire Watergate klein
bier was. Het schijnt dat de beide heren, onafhankelijk en onwetend van elkaar,
maar wel op dezelfde dag, bij de Koning hun beklag over de ander zijn gaan
maken. Kan je nagaan wat het staatshoofd niet allemaal aan dat koninklijk hoofd
heeft, daar hebben wij toch geen benul van.
In de coulissen
wordt er wat af geroddeld ! Het verhaal gaat dat een van hun secondanten, in
een onvergeeflijke bui van openheid, voortkomend uit een nachtelijk drankgelag,
onthuld zou hebben dat zijn baas heimwee had naar de Middeleeuwen. In die
verlichte periode had hij zijn opponent te vuur en te zwaard te lijf kunnen
gaan, hoewel zijn fysiek voor een duel toch te wensen overliet. Hij zou hem
zelfs met pek hebben willen overgieten, zijn belangrijkste extremiteiten
afsnijden en het kadaver voeren aan de wilde arenden.
Nu vond ik dat een
twijfelachtig verhaal omdat ik geen weet heb van wilde arenden in onze
contreien, althans niet in de geciteerde jaargangen.
Maar dus,
aartsvijanden. Gelukkig was er een vreedzame scheiding voorzien voor na hun
aardse bestaan. Immers, de een was in naam nog vroom katholiek, de ander een
god loochenend heiden, waardoor hun definitieve bestemming op een verschillende
locatie bij voorbaat vastlag.
Nu wilde het geval
dat eerste minister Michel de kans kreeg de Algemene Vergadering van de
Verenigde Naties van 2015 toe te spreken. Voorwaar geen kattenpis ! Zijne
Excellentie bereidde zich minutieus voor en in het geheim. Daar in New-York, de
stad die nooit slaapt, zou hij zijn ware oratorische talent laten zien. Het zou
wat anders worden dan die klassieke, zielloze speeches voor Belgisch gebruik.
Zijn vrouw Amélie trok hem voor vertrek nog angstig aan de mouw : Michel, ik bedoel Charles, zou je dat nu wel
doen ? Het was immers gewaagd en origineel was het ook al niet .
Maar Michel of
Charles of Michel Charles wilde niet luisteren. Nu zou het gebeuren. Daar, in
New York, kon men de gouden pen al van achter het slot halen om zijn naam bij
te zetten in het gulden boek van de historische toespraken, die de wereld
hadden veranderd.
De dag brak aan, de
eerste minister van het Koninkrijk België werd plechtig naar voor begeleid en
bemoedigend verwelkomd door de Secretaris-Generaal : niet te lang alstublieft !
Hij keek de immense
zaal rond. Allemaal afgevaardigden van alle landen ter wereld. Alle kleuren van
de regenboog, een feestelijke markt, een wereldmarkt voor de Belgische economie
! Hij liet zijn blik vergenoegd dwalen langs de naambordjes van de landen en er
waren er een paar bij die hij maar kende van horen zeggen. Tiens, waren die ook al onafhankelijk ? De afgevaardigden van hun
kant gespannen als een snaar. Alleen de afgevaardigde van Belgisch Congo zat
nog afwezig en luid te telefoneren, die koloniale ondankbaarheid, hij zou er
achteraf onder vier ogen toch eens iets over moeten zeggen.
Hij kuchte en vroeg
om de aandacht. De Belgische bank applaudisseerde al, de lokale ambassadeur gaf
hem een vette knipoog. In een ooghoek zag hij ook een klein applausje
opborrelen van enkele zwarte landen - waren dat niet de begunstigden van onze
ontwikkelingshulp ?
Nu werd het menens.
Eerste minister Michel van België vatte meteen de koe bij de horens en zijn
toehoorders bij hun ballen. Hij sprak historische woorden : ik breek hier voor u een lans voor de
Universele Rechten van de Homo’s !
Muisstil. Zelfs de
Congolees hield, als door de bliksem getroffen, met open mond zijn mobieltje
stokstijf voor zich uit. Iedereen zweeg eerbiedig, immers, een historisch
moment, dat maak je niet alle dagen mee, zelfs hier niet in deze Wereldkerk der
Volkeren. Dan gebeurde het onverwachte : de flitslichten barstten los, luid
applaus op de meeste banken, de afgevaardigden stonden op en drongen naar voor,
de Secretaris-Generaal moest tot kalmte manen. Alleen de ambassadeur van de
Verenigde Arabische Emiraten sloop stilletjes naar het toilet en de stoel van
zijn Saoedische collega was leeg.
Wat een succes ! En
dat in zijn maidenspeech ! Een grandioos succes en dat als Leider van een klein
land ! De Secretaris-Generaal schudde hem de hand en bleef maar schudden, zodat
Michel op zijn beurt zei : niet te lang
alstublieft. Waarin een klein land dan toch groot kan zijn !
Later die avond
begaf eerste minister Michel zich naar de residentie van de Belgische
ambassadeur om daar zijn succes feestelijk te herkauwen. De ambassadeur
verontschuldigde zich : de Chouffe
was op, er was alleen nog Westmalle.
Een onbetekenend detail, zeker omdat er nog iets gebeurde, al evenzeer van
historisch formaat. Want de telefoon rinkelde, iemand aan de lijn vanuit
België. De eerste minister zei als altijd : allô,
c’est moi en hoorde toen het
ongehoorde. Zijn voorganger, die vileine Elio Di Rupo, aan de lijn en die
feliciteerde hem om zijn moedige uitspraak !
Kijk, is dat nu toch
een stichtend verhaal voor de jeugd ! Nooit te vuur en te zwaard conflicten
uitvechten, maar altijd op zoek gaan naar de kleinste overeenkomst ! Een
slechte vrede is altijd beter dan de beste oorlog, zeiden onze voorouders, maar
dit is nog veel meer : een positieve boodschap voor de wereld ! Iedere jongere
mag homo zijn, of worden, of nog iets anders, als het maar plezant is !
Bij terugkomst op Aeroport Bruxelles/luchthaven Brussel
stond een massa supporters de eerste minister op te wachten. Journalisten
wilden weten hoe hij zo plotseling op dat lumineuze idee gekomen was. Had hij
het misschien afgekeken van Elio Di Rupo ? Want die had toch al in 2013 voor de
Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een pleidooi gehouden voor de
rechten van transgenders en holebi’s ?! Michel wuifde dit lichtzinnig verwijt
weg en counterde gevat : zo maar bedacht,
zei hij in twee van de drie landstalen plus in Duits met haar op, zo maar ‘s ochtends bij het scheren. Waarop een wakkere
journalist zich afvroeg waar Michels baardje dan wel vandaan kwam ?
Thuis in Waver
verwelkomde Amélie hem met een innige zoen : Michel toch, ik bedoel Charles. En ze had nog een verrassing in
petto. Want wie zat daar pontificaal in de beste salon met zijn meer dan
zondagse pak aan, opgepoetste schoenen, het zondagse strikje onder de
boordenknoop en stralend van genoegen ? Juist, Elio di Rupo in hoogsteigen
persoon ! Helemaal uit Bergen gekomen en de trein had geen panne gehad. Hij zei
gelukkig niet : welkom in de club.
De avond verliep zowel
perfect als onverwacht. Amélie toverde zelfs een fles Trebbiano d’Abruzzo te voorschijn, uit de streek van Elio’s ouders
! Symbolischer kon de verzoening niet zijn ! Hoe een zo verrassende als
essentiële boodschap het mijnenveld tussen gezworen vijanden kan wegblazen ! Daar
zat muziek in om samen België een nieuwe periode lang politiek bezet te houden
tegen die machtsgeile Vlamingen. La
Belgique nous appartient, kakelde Di Rupo, terwijl hij Michel even over de knie
wreef en Michel bevestigde : une vérité
consommée ! Amélie straalde en schonk nog eens bij, het was haar Charles en
hij had het toch maar gedaan !
Toch een valse noot.
De lepe Elio di Rupo wachtte het geschikte moment af en vroeg toen langs zijn
neus weg : en Charles, de
vluchtelingencrisis, heb je daar ook iets over gezegd ?
Herman van Schoten,
Schoten, België, 29/09/2017.
alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten