Ik werd wakker, het was 7.30 uur, zondag en het regende niet. Dan doe ik het vandaag, flitste het door mijn reeds wakker brein. Ik maakte me rustig klaar, bereid om over te gaan tot de daad, die me reeds een tijdje voor ogen zweefde.
De auto zoefde me doorheen het dorpscentrum, waar een bord stond: Evenement! Waarom staat daar niet gewoon: Kermis! Want dat was het, de kleine kermis eind juli, waardoor het marktplein bezet werd. Zeer weinig verkeer en de verkeerslichten knipperden oranje, best gevaarlijk want de weinige chauffeurs op dit vroege zondagse uur zouden best kunnen redeneren dat ze kunnen doorrijden zonder uit te kijken. Aan de brug over de vaart kon je nog gewoon door, over enkele dagen wordt die brug voor liefst 6 weken afgesloten voor werken. Dan zal er geheid een verkeersbord staan: Omlegging. Want zo noemt de dienst van de verkeersborden wat in het Nederlands doorgaans omleiding heet. Vandaag dus nog geen omlegging - een verstrooide Nederlandse toerist zou zich een hoedje schrikken in de veronderstelling op weg te zijn naar een plek waar mensen worden omgelegd.
Ik vind warempel een parkeerplekje in de vol geparkeerde lange straat. In de verte zie ik twee mensen ergens buiten staan wachten, aanschuiven wellicht, daar zal het zijn. Het is een gewoon burgerhuis in de rij, een kleine winkel maar gemoderniseerd en schel van kunstlicht. Ik ontwaar de vermoedelijke bakkersvrouw en een hulpje en de bediening gaat snel vooruit. De man voor mij is een vaste klant, hij plaatst een bestelling. Oei, zegt de bakkersvrouw, of dat nog gaat weet ik niet, dat moet ik aan hem vragen, ik weet niet of hij nog genoeg bloem heeft! Ze zal de klant bellen. Deze mededeling vertedert me. Het doet denken aan 50 jaar terug in de tijd, toen het allemaal nog gewoon en gemoedelijk was. Er ligt een bericht: vakantie van 3 tot 31 augustus. Daarom dus. Ik krijg mijn pistolets en dat is geen schietgeweer maar een klein rond knapperig broodje, waarvan geen Nederlands synoniem bestaat, althans niet bij mijn weten. Want broodje kan van alles betekenen en een pistolet is alleen maar een pistolet.
Op weg terug naar de auto kom ik voorbij een vrijstaand huis met trapjes naar een ingebouwde erker. Er staat een tafeltje en er liggen boeken op! Daar kan ik natuurlijk niet aan voorbij. Ik pik Drie kleine negertjes van Agatha Christie mee! Goed om weten, hier kan ik ook overtollige boeken kwijt! Mooi is dat, die ruilhandel in boeken, al is het om ervan af te komen, het is een opsteker in die vlakke commerciële wereld van vandaag. De verkeerslichten knipperen nog altijd, de kermis is stil en verlaten, ik berg de auto op in de garage, open stilletjes de voordeur om mijn echtgenote niet te wekken, die inderdaad nog slaapt. Ik bereid het ontbijt. En lees alvast een paar bladzijden in mijn nieuwe boek. Dat wordt in één ruk uitlezen, ik voel het! De pistolets zijn gewoon, maar dat is tegenwoordig al heel wat. Want ook in deze sector is de kwaliteit sterk achteruitgegaan. Ze betrekken hun bloem allemaal van dezelfde leverancier en vakmanschap is niet meer vanzelfsprekend. Het brood van de warme bakker is tegenwoordig nog maar zelden beter dan dat uit de supermarkt. Een gewone bakker van vroeger moet je dan ook in ere houden. Dat ga ik doen, zodra de brug weer open is.
Er gebeurde nog meer de afgelopen week. De ijskast kreeg kuren. In allerijl smeekte ik buren om wat diepvries tijdelijk bij hen te mogen stallen, wat met plezier werd toegestaan. Toen op zoek naar een vervangend exemplaar. Onze nieuwe vaste winkel in Ekeren - ook nog van de ouderwetse soort, waar de baas hele dagen op pad gaat voor reparaties bij klanten aan huis - had nog wat in de aanbieding, solden dus. Hier deed ik een vervelende vaststelling. De combi-kasten - koel en vries in één opstaande kast - bleken alle slechts 3 vriesladen te bevatten, terwijl ons kapot exemplaar er 4 had. En 3 is toch wat weinig, omdat ik zelfgemaakte soep invries en ook brood voor een hele week en dan steken je laden snel vol. Oplossing: een kast met bredere en hogere afmetingen. En dat werd het! Goed dat we bij de herinrichting van de keuken het advies van de architecte hadden afgewezen want zij wilde de koelkast inbouwen! Inbouwen! Zodat je vastzit aan de afmetingen, de binnenruimte kleiner is en je ook nog een dubbele deur hebt! Wie verzint het! Onze kast van 70 breed i.p.v. 60 kan perfect staan! Aan een detail hadden we niet gedacht. Dat ding moet ook door de deur kunnen! Op de afgesproken dag meldde de stoere helper zich en hij had de baas meegebracht, want alleen kon hij dat ding niet hanteren. En inderdaad, de kast gaat niet door onze voordeur omdat ze de bocht van de gang niet kunnen nemen. Kunnen we langs achter? vroegen ze. En dat ging! De keukendeur zelf blijkt 71 breed te zijn, makkelijk zat! En zo zijn we in het bezit gekomen van een nieuwe ijskast. Groot en met voldoende vriesruimte, ofschoon ook maar 3 laden, maar breder en hoger. Ik zeg waarom hebben ze van die 4 laden er 3 gemaakt, bij zowat alle fabrikanten? Antwoord: voor het verbruik. Zo kunnen ze uitpakken met een lager verbruik, kwestie van energiecategorie. Categorie A is het meest energiezuinig, maar daar zit zoveel isolatie in, dat de wanden dikker en het volume kleiner wordt! Wij hebben een C en dat is geen probleem want als je het opgegeven stroomverbruik op jaarbasis berekent aan de hoogste elektriciteitsprijs van de laatste tijd, dan kom je voor deze kast uit op iets van € 70/jaar. Vijf euro meer of minder voor een A of een C maakt dan ook maar weinig uit. Een handig detail: geregeld ontdooien moet niet meer.
Ik kom zowat maandelijks in Gent. Het werd een ontmoetingsplaats voor vrienden, van wie de een aan de kust woont en de ander in Schoten. Hapje eten in een degelijk en stijlvol restaurant aan een voor België nog schappelijke prijs. Allegro Moderato aan de Korenlei, aan de Leie en tegenover de Graslei met zijn schitterende middeleeuwse panden. Het dagmenu bestaat uit een hapje, een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, alles in afgemeten porties en aan € 39. Een betere prijs/kwaliteitverhouding niet gevonden. Na afloop verzeilen we in twee cafés aan het station. Het ene is een buurtcafé zonder muziek en alleen contante betaling. De uitbaatster bekeek ons aanvankelijk wantrouwig, maar brengt nu al gelijk een Stella 33 zonder te vragen. Dan verkassen we naar een ander café, jonger, met twee kleine terrassen en met muziek. Die je zelf kan kiezen op een nieuwe jukebox, 5 nummers voor 1 euro. Daarvan maken we gebruik. Passeerden de revue: Gigliola Cinquetti (non ha l’eta), Mocedades (Eres tú), Belle Perez (Louca d’amor, Enamorada Bum Bum), Julien Clerq (Hélène), Abba (Waterloo), Andrea Berg (Du hast mich 1000 x belogen), Bea Van der Maat (I lie and I cheat), Mireille Mathieu (Hinter den Kulissen von Paris), Domenico Modugno (Volare), Roy Black (Schön ist es auf der Welt zu sein), Wencke Myhre (Er hat ein knalrotes gummiboot), France Gall (Ella, elle l’a), Raffaella Carrà (A far l’amore comincia tu), Jacques Dutronc (il est 5 heures Paris s’éveille), Michel Delpech (pour un flirt avec toi). En we kunnen nog een tijdje voort! Het is aanstekelijk, dienster Jessica uit Noord-Macedonië gaf ons zelfs een gratis pint! Na afloop terug naar het station. Mondkapje op want er loopt daar vreemd volk rond. En bellen naar huis: ik ben onderweg.
Sport is geen thema voor dit blog. Vandaag wel wegens een opmerkelijke bijdrage van VRT-wielercommentator José De Cauwer. Hij is al lang aan pensioen toe, maar blijft verslaafd aan de koers en op post. Als renner brak hij geen potten, maar wel als ploegleider. Hij gidste Greg Lemond naar de beruchte Tour-overwinning tegen Fignon. Hij kent de koers als zijn broekzak en zijn gesproken taal is best goed voor een ex-wielrenner, maar hij herhaalt zoveel: en met reden, en met reden, samen winnen, samen winnen, hij heeft nog geen trap gegeven, geen trap gegeven en zijn stoplappen: natuurlijk, absoluut, ik bedoel, voilà, op de een of andere manier, dat is een ander verhaal. Maar nu trad hij ideologisch naar buiten! Dat kwam zo. Zijn overbetaalde collega Karl Vannieuwkerke, die in ruil voor een megacontract iedereen de vriend moet houden en zich dus hoedt voor uitspraken, die hem kwalijk zouden genomen kunnen worden, zei: iedereen zijn mening, dat moet kunnen! Het ging over Remco Evenepoel, over wie vader Evenepoel had gezegd dat er drie ploegen waren met een concrete contractaanbieding waarop ploegleider Lefèvere furieus had gereageerd. Ieder zijn mening dus en dat moet kunnen! De Cauwer: maar niet elke mening telt! Als iedereen altijd maar zijn eigen gedacht zegt en doorzet, komt de maatschappij in de problemen. Het is niet alleen jouw mening, er zijn ook andere meningen, er zijn ook rechten en plichten. Anders kan het geheel niet werken! Vannieuwkerke: jaja José, als je het zo bedoeld, ja, dat kan ik wel volgen. Die zat!
Ciro’s is een traditioneel, ouderwets, stijlvol restaurant in Antwerpen, opgericht in 1962. Ze doen niet mee aan de liflafjes van vandaag, geen druppels en vegen saus, geen torentjes, geen tierelantijntjes, maar gewoon degelijke kost, gepresenteerd op het bord. Zelf noemen ze het burgerkeuken zonder franjes. Je wordt keurig bediend, de obers vergeten je niet en het tafellinnen en de linnen servetten geven een zeker cachet. Enkele opmerkelijke gerechten uit de uitgebreide kaart: toost merg, toost schelvislever, toost gerookte paling, lamstongetjes, kalfshersenen, kroket van zwezerik, onglet, paardenfilet, kalfsniertjes, paling in ‘t groen, coupe kolonel, crêpes suzette, rijstpap, café glacé in zilveren coupe, zilveren koffiefilter. De champagne krijg je in een ouderwetse brede coupe! Er zijn nog zekerheden! Het publiek is casual gekleed, maar geen werkmanskleren of erger. Naast ons zaten twee stellen, die wat te vieren hadden. Een van hen bracht een toost uit: op de notaris en op het geld! Daar keken we even van op. Onwillekeurig volg je dan het gesprek. Ze fietsten met de mountainbike van de Col d’Êze naar Monaco, gaan golven in Knokke, mijmeren over pinguïns op South Georgia, waren onlangs in restaurant Willem Hiele in Oudenburg, je weet wel, die chefkok die in het nieuws was wegens slagen en verwondingen aan een werknemer. Daar moesten we toch eens naartoe! Hij moet voor de correctionele rechtbank in Brugge komen!, wist een ander lid van het gezelschap. Carl wil ook graag de stierenrennen zien in de straten van Pamplona, maar daar ben ik niet zo zot van, verklaart een dame. Waarop een jongmens uit ons gezelschap: die mensen leven niet, ze hollen van sensatie naar sensatie….Aan de andere kant zat Tom Waes met drie andere mannen. Ze kusten elkaar op de wang en hadden lol. Ik hoopte nog even dat zijn kersvers lief zou verschijnen, maar vergeefs. Plots reed een taxi voor: ik moet weg, sorry mannekes, opnames! Jammer, ik had hem om een uitzending over mijn blog willen vragen. Zou hij eindelijk geen lachspelletjes meer moeten doen!
Ciro’s is een restaurant dat je in het hart sluit. Zo moet een restaurant zijn. Kwaliteit, stijl, traditie, heerlijk. En er zijn ook normale klanten.
Herman van Schoten, Schoten, België, 17/08/2023.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten