Overkomt het u ook dat u wakker wordt met een deuntje in het hoofd? Dat de hele ochtend blijft hangen? Pour un flirt avec toi, je ferais n’importe quoi! Dat schiet me zomaar te binnen, maar wie zingt het?(1). Raar toch! Soms sta ik op met de titel van een boek. We maken er dan bij het ontbijt een spelletje van, want tijd, ja, dat hebben we. Goedemorgen, goed geslapen? Is het al zo laat? Dun of dik? Dit laatste slaat op de dikte van de boterham. Dun is voor een gewone boterham, dik voor een geroosterde. Het antwoord kan ook pap zijn, dan komen de cornflakes te voorschijn. Op een wat meer spraakzame ochtend worden ook nog bevindingen uitgewisseld over regen, wind en temperatuur.
Smila’s gevoel voor sneeuw? Peter Høeg!
Nu jij!
De angst van de doelman voor de strafschop? Peter Handke!
Het spelletje gaat door tot een van beiden zich vastrijdt. Dat is door de band al snel. Na het eten wordt afgeruimd en dan komt een onontkoombare vraag de rust verstoren : wat eten we vanavond? Want er moet op tijd wat uit de diepvries worden gehaald. Vlees of vis? Of nog een keer rijst met groenten? Na het afwikkelen van deze procedure zet de een zich aan lectuur terwijl de ander op internet de rampen van de voorbije nacht doorneemt. Dit gaat gepaard met muziek, meestal lichte jazz of barok. In kersttijd wordt ook nog het deksel van de oude muziekdoos gehaald en komen andere deuntjes op de draaitafel : kerstliedjes door de Mastreechter Staar, Festliche Orgelklänge door Markus Rauschner, maar ook nostalgie als Happy Mexican Trumpets, The Shadows, Golden Hits of the sixties, waardoor onze jeugd een lichte opstoot krijgt. Een verre vriendin belt en wenst zalige kerstmis. Ja inderdaad, wij behoren tot een generatie die de ware betekenis daarvan nog vat. De kerstdagen zijn voorts niet anders dan gewoonlijk, het verschil met anders zijn de vele kerstkaarten die toch nog gestuurd worden! Ik ging de onze op de bus doen, maar de postbus puilde uit, mijn kaarten vielen er terug uit! Tegenwoordig alles digitaal, neen dus! De eindejaarssfeer krijgt ook nog een boost - actueel woord - door wat luxueuzer voedsel dan normaal. Maar de kerstboom ontbreekt, door gezondheidsperikelen zagen we op tegen de moeite. 2022 wordt vast beter, we geloven er sterk in, tegelijk opnieuw gezond en corona onder de duim. Die twee sporen samen.
De normale ochtendsessie kan best even duren, zeker als ik een artikel oproep dat nog in wankele steigers staat. Daaraan geduldig werken is aangenaam maar soms irriterend als ik het juiste woord of de juiste draai voor een zin niet vind. Er moet ook veel worden opgezocht, want het geheugen zit dan wel overvol, maar het komt er niet altijd meer vlot uit. Vandaag stoort Apple met de melding dat ik hun nieuw besturingssysteem Monterey moet installeren. Maar dat duurt doorgaans even. Weet je wat, ik geef het commando en versas naar de laptop, waarop ik verder kan werken want het artikel staat in de cloud. Maar nu is er een nieuwe onderbreking. Een buurvrouw belt aan, we openen de deur en ze zegt : o, sorry, ik wist niet dat jullie pas op waren. Omdat we nog in avondkledij staan. Ja, we hebben niets te verletten, waarom zouden we ?! De mannekes van Post.nl en Bpost zijn het natuurlijk gewend hun klanten in uiteenlopende tenue aan te treffen. Als ze een enkele keer bij ons aanschellen, heb ik me voorbereid. Ik presenteer me gewassen, geschoren èn aangekleed, met mijn identiteitskaart in aanslag en ik doe alvast de deur van slot. De reactie : het pakje is er al ! Ofwel : eindelijk ! Maar nu laat een pak van 12,2 kg met lekkers uit het Franse Uzès al twee weken op zich wachten. Mailtje. Het pakket was teruggekomen naar de afzender, het wordt opnieuw verstuurd. Tja, had ik niet moeten doen, alsof hier geen lekkere dingen te koop zijn. Vakantie-nostalgie, zal ik maar zeggen. Als we vroeg op zijn, horen we tegen de klok van 7.30 uur een deur slaan, Anneleen vertrekt naar haar werk en de files. Het is genoeglijk, de ochtenden ten onzen huize.
De post komt gelukkig maar tegen de middag, zodat de ochtendrust niet wordt verstoord door rekeningen. Vroeger, toen ik nog actief was, want zo wordt dat genoemd, gebeurde het dat er rond de klok van 8 aangebeld werd door de postbode met een aangetekende zending. Sinds ik mij uit alle activiteiten heb teruggetrokken, doet deze verstoring zich niet meer voor. Het aanbellen is nu ook een heel gedoe geworden. In de gang hangt een schermpje en mits op het juiste knopje te drukken kan je zien wie de onverlaat is, die je op dit onchristelijk uur komt storen. Er is een knopje voor beeld, geluid en nog een paar, maar ik kan het niet onthouden, zodat ik maar gelijk op de deurknop duw. We namen nochtans de gebruiksaanwijzing door en we begrepen alles! Zodat we ons eigen muziekje hebben geselecteerd. Niemand in de hele wereld heeft hetzelfde muziekje bij de voordeurbel (!).
Nog wat koffie bijschudden? Bah, wat een winter alweer. Ja, maar kijk, de lucht trekt toch al wat open. Beginnen de dagen alweer te lengen? En weer verdiepen we ons in de activiteiten, waaraan we genoeglijk onze ochtend aan het besteden waren. Vandaag ligt er een boek open. Ik trek met hidalgo Miguel de Cervantes door Barcelona, begeleid door Carlos Ruiz Zafón (2). Diens uitgever heeft een postuum verhalenbundeltje uitgebracht en heeft dat sereen gedaan, zonder sensatie. Zafón voert de koene romanschrijver op, die zojuist is aangekomen aan de muren, die de stad beschermen tegen de piraten op zee en tegen de bandieten uit de bergen. Zijn knol is afgebeuld, het schuim staan op de bek, het scharminkel stuikt ineen bij de muren. Cervantes is in het gezelschap van doncella Francesca di Parma, dat ongelooflijke schepsel van licht. Maar hoe hij haar ontmoette en waartoe het leidt moet u zelf zien uit te vinden, het is de moeite waard, dan kan ik u vertellen ! Cervantes is uiteraard de auteur van Don Quijote de la Mancha, misschien wel de allereerste roman. Romans zijn fictie, maar je kan ook op levenswijsheden botsen. Zafón zegt ergens zomaar tussendoor : een man is in staat alles te vergeven, behalve dat hem de waarheid wordt gezegd. Is dat niet prachtig, op een doodgewone ochtend bij de koffie ?!
Dan komt een wereldse vraag de idyllische ochtend verstoren : wat zijn de plannen? Deze vraag is nochtans meestal vlug beantwoord, want sinds corona zijn we nog altijd terughoudend om op stap te gaan. De stad of Wijnegem Shopping, we blijven aarzelen of het wel verantwoord is. Een keer besloten we dan toch naar de stad te gaan, gewoon, om ons een keer te vertreden, ons te kunnen opkleden, wat rond te slenteren, iets te drinken op een terras, de mensen te aanschouwen, die zich van de ene plek naar de andere begeven, een boodschap te doen, een voorraad boeken op te halen bij De Groene Waterman, waar je 10 % korting krijgt, niet niks, toch?! Het doel van voorbijgangers kan je makkelijk ontcijferen aan hun manier van lopen. De slenteraars zijn toeristen, meestal met Nederlandse tongval. De kordate stappers hebben ergens een afspraak of zijn te laat voor hun werk. De treuzelaars met hond troepen samen om de dag dood te maken, bij goed weer op de Groenplaats, anders in het metrostation. In de ondergrondse parking vind je altijd wel een plaatsje. Want we waren met de auto gezien de risico’s van het openbaar vervoer, waar je op niet-gevaccineerden stuit en dat weet je niet want je kan niet de hele tram aflopen om iedereen naar zijn corona-certificaat te vragen. De auto stond ondergronds geparkeerd dus, maar we wisten niet hoe we te voet uit de parking konden komen. Een vriendelijke dame zag het en gidste ons eruit. Na afloop gingen we betalen. Gereed geld nemen ze niet aan, alleen bankkaart of een telefooncode. Dat ergert me, wat veroorlooft men zich, de euro is een wettig betaalmiddel, toch ? Redenen te over : veiligheid, corona, maar vooral het gemak van de uitbater. Toen kwam de klap : € 17,40! Een doorslaand argument om toch maar de tram te nemen! Een dergelijke ochtend is de uitzondering, dat had u vast begrepen. Als we thuis blijven, is er geen reden tot ergernis.
Het gebeurt dat de vraag wat zijn de plannen? leidt tot een onthutsend antwoord: poetsen! Daaraan heb ik een hekel. Ik doe het ook niet goed, volgens mijn wederhelft. We verdelen de taak, zij het dat zij meer doet dan ik. Maar ik ben dan ook in beslag genomen door geestelijke beslommeringen. Deze of gene zin in een artikel zit nog niet goed. Wat kramen NVA en Vlaams Belang nu weer uit over de mondkapjesplicht, de vrijheid is weer in het gedrang! Heeft Don Quichot echt bestaan? Welke boeken zou ik nog eens herlezen, want altijd nieuwe boeken kopen is niet nodig, als je over zo’n rijke bibliotheek beschikt? Zal ik misschien eens een artikel wijden aan onze ochtenden? Zit mijn reisplan naar Portugal goed ineen? Doen we onderweg Dijon aan of niet, want dan zit je wel op die vervelende autoroute du soleil, die we trachten te vermijden. Waar vind je in het wildseizoen nog rendier want Delhaize heeft het niet meer, de Makro misschien? Welke cd zou ik opzetten? Hoe kunnen we El Capricho van Gaudí inpassen in onze rondreis? Heb je ook achter de televisie gestofzuigd?, zo word ik tot de nuchtere orde van de dag gewekt. Een man heeft het soms moeilijk.
Onderdeel van het normale ochtendlijk ritueel is de klank van water en het rinkelen van glazen, potten en pannen. Veel gaat in de afwasautomaat, maar lang niet alles. Ik luister even want de geluiden, die altijd hetzelfde zijn, zijn een vertrouwde melodie geworden. Dan onderbreek ik mijn bezigheden en ga zwijgend helpen met afdrogen. Soms duurt het wat langer voor ik me beschikbaar stel, als ik bezig ben met iets, dat ik niet zomaar kan afbreken. Een enkele keer is de afwas zo goed als gedaan als ik mij meld. Het gebeurt ook dat er geen afwas is. Dat is het geval wanneer ik na de avondmaaltijd nog energie vind. Dat wil nog wel eens samenvallen met een bijzonder geslaagd maal, gisteren bijvoorbeeld, toen ik minestrone had gemaakt, waarvan ze zichtbaar genoot en dat geeft een scheut nieuwe energie. In de voormiddag wordt er niet gekookt, de ochtend is de ochtend en de andere dagdelen hebben ook hun rechten. Ook de strijk bijvoorbeeld hoort niet tot de ochtendlijke verstrooiingen.
Boodschappen doen is een uitje. We wachten ermee tot een uur of 12, om de drukte te vermijden. De laatste tijd begeeft de Carrefour zich aan een nieuwe specialiteit : lege rekken. Zo krijg je een voorproefje van wat het is bij een echte crisis, van natuurlijke tot politieke aard. We zijn zo gewoon alles in overvloed aan te treffen, dat je eigen ergernis je ergert! De winkel wilde het goedmaken met een sorry-bon van € 2. Die boodschappen moeten wel gedaan zijn tegen de klok van één, want we moeten nog uitpakken en het middageten bereiden. Dat doen we in de regel tegen 13.30 uur, de zuiderse invloed zal ik maar zeggen.
Dan is de ochtend voorbij.
Noot :
(1):Delpech, M., Pour un flirt avec toi…
(2): Zafón, C.R., Stad der nevelen, Signatuur, 2021.
Herman van Schoten, Schoten, België, 24/12/2021
Alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten