Op facebook trof ik het volgende aan :
Deze prent schept verwarring :
1. Dit indianenmeisje heeft recht op haar land ! Net zoals de Aboriginals, zou je denken. Waarom stelt zij dan het recht van Israël in vraag ?
2. Het logische antwoord op de gestelde vraag is dan ook ja. Maar is dit de bedoeling ? Of is het een pleidooi voor Palestina ? Wat is de boodschap van dit meisje ?
3. Moet het indianenmeisje het streven van Israëliërs en Palestijnen op een eigen land een universele legitimatie geven ? Behoort het zo te zijn, altijd en overal ? Hebben moslims in Europa dan ook recht op eigen enclaves ?
4. Om de vraag te kunnen beantwoorden is het handig te weten wie de oudste historische rechten kan doen gelden. Welnu, de vroegste Joodse aanwezigheid dateert van 1.200 voor Christus. De voorgangers van de Palestijnen, het volk van Kanaän, vestigden zich hier rond 4.500 voor Christus. Laat historici daarover twisten, de beide aanspraken zijn hoe dan ook legitiem.
5. De prent verschijnt op facebook in de week van betogingen pro Palestijnen in vele steden. Wil de prent dan toch de Palestijnse zaak ondersteunen ?
De sympathie voor de Palestijnen is een klassieke West-Europese reactie sinds tientallen jaren. Zij zijn het slachtoffer van een niets ontzienende Israëlische militaire machine. De Israëliërs gedragen zich als de kat, die met de muis speelt en haar altijd weer nog net in leven laat, om er later weer mee te kunnen spelen. Het is niet fraai.
De oorsprong van het probleem ligt uiteraard in 1948. Als compensatie voor de oorlogsellende, toegebracht door de Duitse nazis, kregen de Joden een eigen land. Aanvankelijk waren er meerdere voorstellen, waaronder ergens in Afrika. Het werd Palestina. West-Europa haalde opgelucht adem : de Duitse schuld tegenover het Joodse volk was hiermee grotendeels vereffend. Een nieuwe Joodse Staat kreeg 58 % van het Britse mandaatgebied Palestina, de overige 42 % gingen naar een Palestijns-Arabische Staat. De Israëliërs baseerden hun aanspraken op de Bijbel.
En zo werd de kiem gelegd voor een conflict, dat onoplosbaar is gebleken tot op vandaag. Deze verdeling heeft nooit vredevol gewerkt, gaf aanleiding tot oorlogen en tot absolute Israëlische dominantie op het terrein, dankzij haar militair overwicht en haar uitgekiende nederzettingenpolitiek, waardoor voldongen feiten werden geschapen. Eerste minister Benjamin Netanyahu - bijgenaamd Bibi - neemt de vlucht vooruit. Zijn politiek overleven hangt af van de nationale noodtoestand. Hoe meer hij die op de spits kan drijven, hoe minder zijn persoon in het geding komt, hoe langer hij zijn gerechtelijke problemen kan uitstellen en hoe kleiner de kans dat zijn rivaal Benny Gantz het roer overneemt. Een volwaardige oppositieleider is er niet. Ehud Barak wordt genoemd, maar hij is evenmin een vredesduif, hij heeft al de bijnaam Bibi bis gekregen. De Israëlische politieke klasse is niet uit op vrede, ze zal ertoe moeten gedwongen worden en dat is de kern van de zaak.
Europa bleef in de regel afzijdig, buiten verbale en financiële steun aan de Palestijnen, bijvoorbeeld voor de bouw van scholen en ziekenhuizen, die vervolgens door de Israëliërs werden gebombardeerd. De Amerikanen steunen traditioneel Israël omwille van de Joodse kiezers in eigen land en om geopolitieke redenen, ze willen via Israël een vinger in de pap in dit deel van de wereld. Bij elk oplaaiend conflict sturen de Amerikanen een gezant, die pendelt tussen partijen en sust. Tot de volgende crisis uitbreekt. De situatie op het terrein is intussen zodanig gewijzigd in het voordeel van Israël, dat de Palestijnen verworden zijn tot een hoopje absolute ellende. Wat doe je dan ? In hun geval raketten afvuren, die ze betrekken van Iran en die Gaza binnenkomen ondanks de zeeblokkade door Israël.
Israël voelt zich onveilig wegens omringd door Arabische buren. Palestina voelt zich verpletterd. Pingpongdiplomatie kan hier de lont uit het kruitvat halen maar geen definitieve oplossing brengen. Is een definitieve vrede haalbaar ?
Je moet uitgaan van het recht van de beide volken op leven en land. Anders is een oplossing onmogelijk.
Daartoe moet je in eerste instantie niet de tekentafel erbij halen om het land te verdelen, maar wel de geschikte partners om die tafel. Dat zijn niet de Israeli en de Palestijnen, die al dertig jaar bewijzen het niet te kunnen. Evenmin Egypte, Jordanië, Libanon of andere regionale spelers, omdat ze niet zwaar genoeg doorwegen. Je moet naar de grootmachten kijken, die ertoe doen en dat zijn de VS en Saoedi-Arabië. Deze ogenschijnlijk eenvoudige methode naar een oplossing is nochtans moeilijk te realiseren. Laten we ervan uitgaan dat de VS wel willen. De Amerikaanse Joden steunden voormalig president Trump in zijn pro-Israël-politiek, maar tonen zich kritisch over de agressieve politiek van Netanyahu. Saoedi-Arabië echter is de grote afwezige. Zij laten het terrein aan Iran, dat met de Libanese Hezbollah de Palestijnen van Hamas van wapentuig voorziet. Waarom blijft Saoedi-Arabië afzijdig ? Wat je ziet is dat dit land zich wentelt in rijkdom en haar tijd verdoet aan de consumptie van geïmporteerde luxe producten, het binnenhalen van kijksporten als wielrennen, voetbal, tennis, Formule 1 en ander vertier en haar Arabische broeders slechts belangrijk vindt, als het hen uitkomt, zoals het subsidiëren van de islam in onze landen. Saoedi-Arabië heeft weinig of niets met de Palestijnen, al zullen ze wel eens de geldkraan even openen.
Je zoekt naar een lichtpunt. Saoedi-Arabië zit volop in een strijd tussen henzelf als soennieten en de sjiieten van Iran. In de strijd met Iran is elk gewin belangrijk. Welnu, Saoedi-Arabië zou Iran makkelijk kunnen frustreren door de Palestijnse kaart te trekken. Dat zou de lokale bevolking trouwens goed uitkomen. Immers, vele Palestijnen zijn kwaad op Hamas omdat die met haar raketten tegen Israël dit laatste land het gedroomde alibi geeft om hard terug te slaan. Ergens las ik dat Hamas de useful idiots zijn van de Israëlische premier Netanyahu. Hamas is een werktuig van Iran. De Palestijnen worden dan ook nog genekt door de algemene corruptie van hun leiders. Die leiders zijn geen lieverdjes, herinner u Yasser Arafat, die het luchtvaartterrorisme uitvond.
Internationale politiek en media zetten in op een wapenstilstand om de strijdende partijen rond de tafel te krijgen. Dat is een noodzakelijke maar onvoldoende voorwaarde. Nodig is wat niemand durft uit te spreken : een dwingende vrede van bovenaf opgelegd. Daar heeft Saoedi-Arabië belang bij. Haar belangen slaan niet alleen op de rivaliteit met Iran, maar ook op een goede verstandhouding met hun Amerikaanse bondgenoten en op de technische kennis en kundigheden van Israël, bijvoorbeeld over het vruchtbaar maken van de woestijn en het ontzilten van zeewater. Er zijn trouwens al toenaderingen bezig, ook tot de Golfstaten.
Westerse experts beschouwen de twee-staten-oplossing als achterhaald wegens de niet-levensvatbaarheid van het Palestijnse gebied. Maar wat dan wel ? Ga je Palestina aanhechten bij Jordanië ?! De Palestijnen zullen toch ergens moeten wonen en over die grond soevereiniteit bezitten ? De oplossing van twee staten met Jeruzalem als gemeenschappelijke hoofdstad blijft altijd mogelijk op voorwaarde dat de Saoedi’s fors in de geldbuidel tasten en de Palestijnen een herstelprogramma aanbieden, dat minstens bestaat uit de heropbouw van verwoeste infrastructuur. Dat zou in elk geval een (over)levenslijn kunnen worden. Over de terugkeer van de vluchtelingen hoeft niet eens onderhandeld te worden, naarmate Palestina levensvatbaar wordt, kan het land daarover soeverein zelf beslissen. En dan, ja dan zou Europa ook wat kunnen doen. Binnen een door de Saoedi’s en de VS gepatroneerd vredesakkoord zou de EU Israël kunnen opnemen als lidstaat ! Israël is immers de enige westerse democratie in de ruime regio ! De EU heeft al zoveel twijfelachtige landen opgenomen, waarom niet Israël ? Daarmee zou Israël een definitieve politieke verankering krijgen, waardoor het tevens in toom kan worden gehouden bij haar onstilbare honger tot gebiedsuitbreiding, bij haar religieuze scherpslijperij en haar neiging tot confrontatie.
Het is wellicht luchtfietsen. De Amerikanen zullen wel meewillen, maar de Saoedi’s pappen liever aan met de Israeli dan met de armoedzaaiers uit Palestina, Arabische buren ten spijt. Terwijl de rolverdeling theoretisch evident lijkt : de Arabische Staten nemen Palestina onder hun hoede en de VS en Europa doen hetzelfde met Israël. Eventueel waarborgen de Verenigde Naties met een militaire aanwezigheid de vrede gedurende bijvoorbeeld 10 jaar.
De voorliefde van de westerse publieke opinie voor de Palestijnen is gebaseerd op sympathie voor de zwakke. Dat leidt soms tot oproepen tot sancties tegen Israël, zoals Groen deed, in de geest van confrontatie, volkomen onproductief dus. Je hoort evenmin weinig kritiek op Hamas of op de Palestijnse Autoriteit, die zich door grootscheepse corruptie gedragen als vijanden van hun volk. Dat is, ook in andere kwesties, de tragiek van Links : principiële solidariteit met de zwakke, zonder veel kennis van zaken, zonder aan de gevolgen te denken.
EU-commissievoorzitster van der Leyen was duidelijk : ze koos partij voor Israël. Dat is, los van gevoelens van verontwaardiging en rechtvaardigheid, de nuchtere uiting van de rolverdeling. Het is niet aan ons om Palestina op de been te helpen, maar aan de Arabieren. Die zouden hun vele geld beter daaraan uitgeven dan aan dure speeltjes, consumptie en export van hun godsdienst.
In het belang van de Israëlische en van de Palestijnse bevolking is een opgelegde Pax Saoedi-Americana wenselijk, neen, noodzakelijk.
Dat is out of the box denken, een populaire managementterm, maar o wee wie het ook echt doet ! Vrede van bovenaf opleggen, dat doe je toch niet ! Welnu, kijk naar de dramatische toestand op het terrein en naar de geschiedenis van onvermogen naar een leefbaar en veilig compromis, weet iemand een betere oplossing ? Ook in de praatprogramma's op tv blijft men klassieke rondjes draaien en verneem je niets over een ongewone, opgelegde vrede. Missen die experten het vermogen om buiten de lijntjes te kleuren ?
Herman van Schoten, Schoten, België, 15/05/2021.
Alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten