Ik beken : ik ben
een fanaat van wat in Vlaanderen gekapt
heet. Hoe vaak heb ik me niet beklaagd dat Vlaanderen geen wekelijkse gehaktdag
kent. Het is natuurlijk te weinig om asiel te vragen in Nederland...
Nu wil het toeval
dat ik een onverwachte ontmoeting heb in Antwerpen. Als zelfverklaarde
cultuurminnaar bezoek ik doelbewust een kunstgalerij. Italiaans design en
plastiek, het betere werk. Erg mooie kleine beelden, glad gepolijst en
begerenswaardig. De bediende ontvangt me hoffelijk en zet vervolgens de lectuur
van haar populair weekblad voort.
Dan komt de uitbater
binnen, we schrikken beiden. Hij valt me in de armen. Hij was in een vorig
leven mijn slager en ik een trouwe klant. Hij had een biologisch-dynamische
beenhouwerij, nog voor heer van Dale daar weet van had. Helaas, hij stopte en
deed de zaak over aan een jongmens, dat binnen het jaar op de fles ging. Waardoor
ik onthand geraakte, waar zou ik nu vlees kopen ? Mijn slager - oh ! zijn
gehakt ! - ging het hogerop zoeken en handelt nu in kunst. Daarvan getuigt zijn
gekweekt paardenstaartje.
Mijn ex-slager
verklaart het te betreuren dat hij mij niet mocht ontmoeten op de vernissage.
Had hij mijn adres maar gehad ! Het moet er gestikt hebben van Italianen.
Overrompeld mompel ik iets over werk, de vrouw
en u
weet hoe dat gaat, de exacte bewoordingen ben ik even kwijt. Hij leidt mij
persoonlijk rond en gebiedt de lezende bediende mij terstond te voorzien van
een glas champagne.
Tijdens de rondgang
kwijt ik mij van deskundige vragen. Af en toe laat ik een bescheiden kreet
optekenen : mamma mia. Het is een
schitterende verzameling van kleine beelden, die je makkelijk kwijt kan in je
interieur, zelfs in een vitrinekast. Mijn keuze zou niet moeilijk zijn. Kunst
kan verleidelijk zijn. Toch maar niet doen, kopen in een opwelling is zelden
goed. En de galerij is er morgen nog en overmorgen allicht ook.
Na de rondgang komt
het onvermijdelijke. Ik had me koortsachtig voorbereid op een galante
ontsnappingsroute, maar had ze niet gevonden. Mijn ex-slager kijkt me met
taxerende varkensoogjes aan en spreekt vertrouwelijk : en, al een keuze gemaakt ?
Ik besluit
ter plekke de strategie van mijn moeder
te volgen, ze laat zich niet imponeren. Zij werd erg oud en kon zich het een en
ander veroorloven. Menselijk opzicht was niet meer haar sterkste punt. Ik laat
de stilte intreden, leg mijn gezicht in de plooi, kijk hem recht in de ogen en
spreek klaar en duidelijk : uw
recept voor gehakt, dat had ik graag gehad.
De man schrikt even,
behoudt zijn tegenwoordigheid van geest, herstelt zich en wint tijd. Nogal altijd dezelfde grapjas, probeert hij, mij amicaal op de schouder kloppend. Ik
besluit nu al mijn troeven op tafel te gooien en beken een vleesmolen te hebben
gekocht wegens veel te veel vet in slagersgehakt. Ik haal er nog mijn huisarts
bij en het matige succes van mijn eerste pogingen, ondanks toegevoegd ei. Mijn
vrouw had er aandachtig van geproefd en bedeesd geconcludeerd dat het gehakt
van de slager ook niet slecht was.
Dan spreekt mijn
galerijhouder : er moet een beetje vet
spek in en de kruiden, maar dat is een familiegeheim. Kom, laten we nog een
glas drinken.
Waarna ik, met belletjes in het
hoofd, naar huis kan. Zonder recept en zonder kunstwerk.
Herman van Schoten, Schoten,
België, 20/09/1999.
alle
rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten