Zo staat het op hun kaartje : Joeri en Melissa. Ze zijn broer en zus en werken samen in een tweepersoonspraktijk van zelfstandige verpleegkundigen. Ze wisselen elkaar af en komen 7 dagen op 7 aan huis. En gratis, de ziekenkas betaalt alles meneer!
Ik was gevallen en nog geen klein beetje. Bij het versassen van enkele zware verhuisdozen, trapte ik op de zoom van mijn broek, die was afgezakt. Mijn andere voet vond evenwicht op het rolkarretje, dat omhoog vloog en me lanceerde in een halve salto. Ik bleef even duizelig liggen, trachtte de schade op te nemen en toen dat meeviel, kroop ik recht, ruimde de boel op en begaf me naar boven, waar mijn echtgenote nietsvermoedend aan de strijk bezig was. ‘s Avonds stelde ik een blauw uitgeslagen voet vast en dat was het. Maar de volgende dag bij het douchen vond ik een wonde op het been, bedekt met een donkere korst - een roof in mijn moers taal. Na enkele dagen viel het oog van mijn echtgenote op dat been: wat heb jij uitgespookt? Ze verplichtte me me uit te kleden ter inspectie en bevond mijn halve rug vol blauwe plekken. Toen moest ik het wel opbiechten. De huisarts schreef een zalfje voor en dat was het. Maar het hielp niet, het werd eerder slechter dan beter. Dan maar Joeri en Melissa gebeld, bekende thuisverplegers in ons dorp. Joeri kwam meteen: niet zo mooi, oordeelde hij. Dezelfde dag nog belde hij de huisarts, die een andere zalf voorschreef, regelde de ziekenkas voor dagelijkse verzorging gedurende drie weken en plaatste een bestelling van verzorgingsmateriaal bij de buurtapotheek, die ik kon afhalen. En dan zeggen dat het allemaal zo traag gaat in de gezondheidszorg, Joeri had er gewoon de turbo op gezet!
Toen kwam Melissa. Net als haar broer weet ze van aanpakken. Ze pakt kordaat dat been vast, verzorgt het, maakt een kort praatje en is binnen de 5 minuten alweer verdwenen. Maar toen sprak ze: het is nog altijd niet goed. Die roof moet eraf, maar daar durf ik niet aan. De wonde zit diep, het beste is dat u naar de vaatchirurg gaat. Ze pakte haar mobieltje, nam een foto, stuurde die door naar de specialist, die meteen antwoordde dat ik twee dagen later langs kon komen. Zo gezegd zo gedaan. Hij raadpleegde het patiëntendossier op zijn computer, stelde nog wat aanvullende vragen en bekeek de blessure. Dan nam hij een pincet en een scherp scheermesje en sneed de korst deskundig weg - het deed pijn maar ik gaf geen krimp, ah neen. Dan nam hij nog een echografie en openbaarde zijn diagnose: niets om ongerust te zijn, de wonde zit diep en geneest van binnenuit naar buiten toe. Nog drie tot zes weken! Dat is dan 100 euro. Die hadden we gelukkig bij, want mijn echtgenote was mee gegaan, en had contanten bij, ze wilde het nu wel zelf aanschouwen. De man had geen machientje en sprak: als je het niet contant bij hebt, steek het dan morgen maar in de bus. Hij schreef nog een nota voor de ziekenkas, die betaalt alles terug.
En zodoende zijn Joeri en Melissa kind aan huis geworden. Ik kwam al wat te weten, van Melissa dan want Joeri houdt zich vrij zakelijk. Melissa praat open, ook privé, al onthoudt ze zich van ontboezemingen. Ik kan er niets over vertellen natuurlijk, dat wordt verboden door de deontologie van de bloggers! Maar ze is een nummer, dat kan ik wel zeggen. Kordaat, niet op haar mondje gevallen, actiegericht, iemand om mee naar de oorlog te trekken. Maar oei, dat is even misplaatst in deze barre tijd, verschoning. De laatste dagen brengt ze een laatstejaars stagiaire mee en die doet het al evengoed.
Voor medisch personeel op huisbezoek is parkeren in onze straat een heikel probleem. Als we bezoek krijgen, zet ik de auto buiten en zodra het bezoek aankomt, maak ik plaats en zet de auto in de garage. Maar Melissa heeft een andere oplossing. Ze zet de auto op een parking, haalt de step eruit en glijdt naar haar patiënten, straat in straat uit. Ze is intussen een bezienswaardigheid in het dorpscentrum.
Er zijn honderden en honderden thuisverplegers te kort, zoals ook elders in de gezondheidszorg. De salariëring is niet geweldig, al zeker niet van de onvermijdelijke overuren. Minister Vandenbroucke is bezig aan een herziening van een en ander, een politiek haast onmogelijke klus, gezien de belangen van de diverse medische actoren, naar in het verleden bij herhaling bleek. Bepaalde specialiteiten zijn overgewaardeerd, bijvoorbeeld radiologen die veel minder uren maken en veel meer verdienen dan een huisarts of een andere specialist. Ook de ereloonsupplementen voor een eenpersoonskamer in het ziekenhuis zijn een scheefgegroeide gewoonte, die logisch niet uit te leggen is. Deze minister is een taaie doorzetter, naar ook bleek in de corona-crisis, we zijn echt benieuwd.
Maar voor hier en nu, onmiddellijk geholpen en gratis, wekenlang. De wonde is aan het genezen, straks komen ze niet meer. Ik ga ze warempel missen. Ik ben een bofkont.
Herman van Schoten, Schoten, België, 16/05/2022.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten