Bedenk maar eens een titel, wanneer je geen uitgesproken thema hebt, maar een allegaartje, dat je toch aardig kan bundelen tot een leesbaar geheel?! Bovendien is het in de mode het aflopende jaar samen te vatten, te herdenken en zelfs prijzen uit te delen. Hier gaan we.
Ik belde het Nederlandse pensioenfonds. De telefoon werd meteen aangenomen, maar er klonk een metalen stem: druk 1 druk 2 enz. Gewend als je tegenwoordig bent om je de les te laten lezen, tikte ik braaf de cijfers in, die me bij de juiste persoon zouden brengen in dat onmetelijk groot gebouw ergens in Nederland. Mis poes! Tik nu je postcode in bestaande uit twee letters en vier cijfers. Dat heb ik niet, een Belgisch postnummer heeft geen letters, zoals in de meeste buitenlanden niet, ook hierin wijkt Nederland af. Ik tik mijn postnummer in, het wordt niet herkend en de boodschap wordt herhaald: tik nu… Een mailtje dan maar. Dezelfde dag antwoord met excuses voor leden die in het buitenland wonen. Een automatisch excuus, veranderen doet men het systeem uiteraard niet. Het is symbolisch. Men redeneert strikt vanuit de eigen achtergrond en men kan zich niet voorstellen dat zich heel wat leden in het buitenland ophouden, waaronder na hun pensioen geëmigreerde Nederlanders. Organisatiegericht dus, niet klantgericht. Die zware conclusie wordt letterlijk bevestigd door de gigantische beheerskosten van dat pensioenfonds. Ze beleggen enorme bedragen op de beurs en de bemiddelaars moeten daar eerst royaal voor worden vergoed, dat spreekt! Ze presteren nochtans slecht, want de pensioenen werden regelmatig gekort. Per 1 januari komt er nu toch een opslag van 6%, maar een automatische indexering zoals in België kent Nederland helaas niet. Dat pensioenfonds huist ook nog in een gebouw met de allure van een vijfsterrenhotel, allemaal op de kap van de nota bene verplichte deelnemer. Overigens werd mijn schriftelijk gestelde vraag keurig beantwoord. Ik moet vanuit Portugal geen bewijs van leven indienen, wat ze normaal jaarlijks vragen, anders wordt je uitkering stopgezet.
Journalist Xavier Taveirne presenteert het laatavondjournaal op de VRT. Hij zit gerieflijk in een lange zetel, als wil hij de indruk wekken van een familiaal onderonsje met de kijker. De VRT neemt aldus het begrip nieuwsshow letterlijk, ze hebben het goed afgekeken van de Amerikanen. Gast is professor Roger Housen over de oorlog in Oekraïne. Voorwaar geen onderwerp voor een gezellige klets onder vrienden. De professor doet zijn best en beantwoordt ernstig de gestelde vragen, hij kent er inderdaad wat van en kan het goed verwoorden. Maar Taveirne onderbreekt hem te pas en te onpas. Hij gedraagt zich als een kleuter, die kraait wat in hem opborrelt. Het mankeert er nog maar aan dat de presentator niet letterlijk zijn kleuters heeft meegebracht, dat zou het huiskamergevoel volledig maken. Maar neen! De kleuters zitten thuis voor de buis en Taveirne voert voor hen een spelletje voor het slapengaan op! Objectief gezien zitten de gesprekspartners op een verschillende golflengte, het is pijnlijk om zien. Dat is tegenwoordig de VRT. Men doet inderdaad alsof de kijkers kleuters zijn. Dat is niet alleen een zware onderschatting en een neerbuigende benadering van de kijker, maar bovendien zal de niet geletterde kijker - blijkbaar het doelpubliek - hier wellicht niet naar kijken, al zeker niet zo laat op de avond. Wie zo laat wel nog kijkt, zal vermoedelijk wel enige voorkennis hebben van het verloop van deze oorlog, zodat hij zich mag verwachten aan ernstige vragen en zonder onderbreking. Maar deze kijker wordt met een zuigspeen verkleuterd, op zijn Vlaams: met een tutter. En de vraag waarom het dezer dagen draait wordt alweer niet gesteld: stel dat de Republikeinen in de VS zowel het Huis als de Senaat veroveren, zal dat dan een invloed hebben op de Amerikaanse militaire steun aan Oekraïne? Taveirne haalt er een kaart bij om te tonen waar Cherson ligt en dat is inderdaad niet in het Heuvelland of in de buurt van Broek in Waterland. Kijk, daar ligt het, aan een rivier warempel en dat is de Dnjepr! Zullen de Russen zich terugtrekken professor? Valt Poetin, wat denkt u? Verkleutering en infantilisering.
We veranderen alweer van huisarts. Onze huisarts is na zo’n 30 jaar arbeid gestopt. Hij had succes en bezweek eraan. Wat was de oorzaak van zijn succes? Een uitstekend huisarts op de eerste plaats, maar tevens beschikbaar. Hij hield drie spreekuren vijf dagen in de week en het woord patiëntenstop kende hij niet. De les: mensen willen een vaste huisarts, die bereikbaar is en luistert. De zogenaamde voordelen van de groepspraktijk zijn dan ook praat voor de vaak. Daar staan we.Vind maar eens een nieuwe huisdokter! We vinden er een, een buitengewoon bekwame dokter, een ziekenhuisspecialist, die uiteindelijk koos voor een huisartsenpraktijk, daar de omgeving van een ziekenhuis hem minder lag. Kennis en ervaring zat. Maar o jee, de man is ziek en stopt ermee! Weer op zoek naar een nieuwe dokter. Komen we terecht in een groepspraktijk met een mannelijke dokter tegen zijn pensioen aan. Het interesseert hem allemaal niet. Hij is veel afwezig - de dokter zit momenteel in Canada - maar wat erger is, hij doet zijn job slecht. Zo neemt hij nooit spontaan de bloeddruk en hij gaat evenmin verder dan de strikte klacht van de patiënt. Hij schreef me een verkeerd medicijn voor. Op zijn bureau ligt een papiertje: gelieve maximaal twee klachten ter sprake te brengen! Hij kijkt je al haast buiten van zodra je binnen bent. Die willen we dus niet meer. Hij heeft enkele collega’s, waaronder een vrouw, bij wie we toevallig een keer verzeild raken, want onze dokter is alweer afwezig. Mijn echtgenote is onwel, de dokteres bestudeert het patiëntendossier, weet niet wat te doen en besluit ter plekke de specialiste op te bellen, die ze ook gelijk aan de lijn krijgt. Aanpassing medicatie! Het werkt. We besluiten van haar onze vaste huisarts te maken. Ze aanvaardt ons en verontschuldigt haar oudere collega en groepsleider, het is tenslotte een kwestie van vertrouwen! Dat is in dit geval mooi rond de pot gedraaid, die man is als arts geen knip voor zijn neus waard en zij weet het. We laten het erbij. Ook daarna bewijst ze professioneel te reageren en kordaat in te grijpen. Ze begeleidt ook nog stagiairs en we stellen vast dat ze ook dat prima doet. We laten haar niet meer los! Laat haar collega, die er de kantjes vanaf loopt, maar lekker op pensioen gaan en verhuizen naar Canada of zo, zijn wij van hem vanaf.
In de wachtzaal van het ziekenhuis kom ik aan de praat met een man, die eveneens zijn echtgenote vergezelt. We zijn beiden begeleiders-chauffeurs! Hij is zelfstandige met een carrosseriebedrijf. Ik luister want kan er wat van opsteken. Carrosseriebedrijven gaan er stilaan uit, men verklaart de auto snel perte totale of total loss. En door de technische evolutie moeten ze de auto nog naar de merkgarage brengen, want het afstellen van de sensoren kan alleen in een merkgarage. Garages die alle merken onderhouden gaan er eveneens uit, gewoon omdat ze niet meer aan onderdelen komen. De markt wordt afgeschermd door de grote invoerders. Zij gooien er een aantal garages uit en concentreren verkoop en onderhoud in enkele megagarages, soms zelfs verschillende merken onder één dak. En het kost de klant handenvol geld. Dat is dus achteruitgang. Over elektrische auto’s is de man ook duidelijk. De burger moet nog een aantal jaren de ontwikkelingskosten van de elektrische motoren betalen en pas daarna mag hij overschakelen op waterstof. Ik heb er een bedenking hij, maar zeg het niet. Want er is de eerste jaren onvoldoende waterstof beschikbaar en de bedrijfswagens zullen eerst aan de beurt komen. De burger wordt wijsgemaakt dat een elektrische auto de grote oplossing is, maar waar haalt men al die elektriciteit vandaan, als nieuwe bedrijven in Zuid-Nederland hun beurt moeten afwachten voor aansluiting op het overbelaste elektriciteitsnet?! Je wordt gesjareld waar je bij staat. Aldus deze ervaren garagist, die er de buik van vol heeft.
Lezen staat in ons huis hoog aangeschreven. Overal liggen boeken, behalve in de badkamer. We blijven nieuwe kopen, zodat de inspanning om oude boeken weg te doen, weinig uithaalt. Er zijn ook zoveel boeiende uitgaven, in mijn geval vooral politiek en sociologie, je krijgt het niet bij gelezen. Maar het meisje van boekwinkel de Groene Waterman in Antwerpen verzoende me ermee dat je niet alles gelezen krijgt: gewoon hebben is ook belangrijk! Ze heeft gelijk. Verzamelaars van kunst of antiek of beeldjes kijken ook niet elke dag alles na, ze zijn gelukkig omdat ze het hebben! En daar houd ik mij aan!
Goede buren zijn belangrijk. Dat bleek nog maar eens toen onze beide buren hun eigendom verkochten en verhuisden. Wie zouden we als nieuwe buren krijgen? We hebben geluk: een jonge vrouw en een oudere dame, beiden beschaafd want dat is tegenwoordig niet vanzelfsprekend. Het is een wellicht onderschat probleem van wonen in een appartementsgebouw. Je kan het vermijden door in een alleenstaand huis te gaan wonen, maar dan heb je weer andere zorgen: stookkosten en inbraakbeveiliging. We zitten goed waar we zitten, voorlopig toch nog. Want de volgende jaren gaan we Vlaamse regelgeving over ons heen krijgen voor isolatie, er is niet aan te ontkomen. Helaas, gebouwen van 50 jaar oud isoleren is allesbehalve makkelijk. Het gaat om tienduizenden gebouwen, weet de politiek wel waaraan zij begint? Je moet al snel enorme kosten maken. Je kan dan ook verwachten dat nieuwe regels zullen worden uitgesteld, een typisch Belgische oplossing, zeker in de aanloop naar verkiezingen.
Sanditon is een Engels tv-verhaal en zoals vaak, van hoge kwaliteit. Die Engelsen zijn rare wezens en slagen erin dat elk jaar weer consequent vol te houden, maar televisie maken kunnen ze als de besten. De acteurs acteren, het zijn geen amateurs. Het verhaal spreekt aan, ook wegens twee mooie jonge dames, van wie eentje blank en de andere zwart. De lokale elite houdt zich hoofdzakelijk bezig met achterklap, gestook en geld, zodat je je ook daarmee kan vermaken. Soms denk je eraan de tv buiten te gooien, maar die Engelse feuilletons zijn gewoon goed, met BBC 1 op kop. En er is geen gevaar Xavier Taveirne te zien opduiken.
We komen in de buurt van het jaar 2023. Laten we hopen dat het niet het 1984 van George Orwell wordt, al voorspelt de oorlog aan de rand van Europa weinig goeds. Schrijver dezes wenst u een goed jaar toe, gezond vooral! Tot binnenkort!
Herman van Schoten, Armação de Pêra, Portugal, 27/12/2022.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten