De tram liep leeg en de meeste reizigers hadden dezelfde bestemming: Antwerp Expo. Zo te zien was het vandaag oude-knarren-dag, niet één jongmens te bekennen. De vierde prik, weet je wel. Ook nu ontstellend goed georganiseerd. Het gaat zo vlot dat je nauwelijks tijd hebt om je bovenarm te ontbloten. En al die vrijwilligers alweer! Werkelijk om de tien meter word je opgevangen. Ondanks de vlotte afhandeling elke vorige keer, blijft het verbazen dat het zo geolied is georganiseerd. Want geleerd door jarenlange ervaring weet je dat de organisatiecultuur in Vlaanderen zwak is. Maar dit slaat alles, je kan je niet voorstellen dat ze het in Nederland of Duitsland beter aanpakken! Ik bedank twee vrijwilligers: solidariteit bestaat!
Na afloop staat de tramhalte richting stad vol grijze kopjes. Het is goed weer, we besluiten om naar de vorige halte te wandelen en intussen een frisse neus te halen. Nooit eerder wandelden we de Van Rijswijcklaan af richting Kiel. Grote, statige herenhuizen in witte steen, een dure buurt zo te zien. Er staat een statig huis te koop, met een voortuin, wat verder van de rijweg, misschien eens opzoeken wat de vraagprijs is. Maar wel zeer druk verkeer voor de deur. De tram komt eraan, is haast leeg, bij de volgende halte zullen de senioren elkaar verdringen voor een zitplaats. Niets daarvan! Ze schuiven beleefd en geduldig aan! Na een voorspoedige rit bereiken we de eindhalte, alwaar de auto braaf is blijven wachten. We zijn geen twee uur weg geweest.
Maar nu nog de administratieve afhandeling! Over een week zullen we met de post het nieuwe coronacertificaat ontvangen, waarmee we in binnen- en buitenland kunnen bewijzen gevaccineerd te zijn en die noodzaak zou in het najaar terug de kop kunnen opsteken. Maar je kan het bewijs ook op de slimme telefoon krijgen! Het lukt me niet. Ik probeer het met itsme, maar ik moet mijn vingerafdruk invoeren en dat lukt niet. Verdorie toch, het irriteert me. Maar waarom die frustratie vermits we straks een geschreven document in de bus krijgen?! Wel, het feit dat het me niet lukt, dat zit me dwars. Tot er me een lichtje opgaat. Als ik nu eens bij instellingen mijn vingerafdruk opnieuw invoer? Misschien werkt de oude niet meer? Zo gezegd zo gedaan en ja hoor, het werkt. En nu blinkt op de smartphone het nieuwe certificaat van 4 bewezen inentingen. Bingo! Nu nog de telefoon van mijn echtgenote. Oei, dat is een goedkoop gevalletje, waarop je geen vingerafdruk kan registreren. Zoeken zoeken zoeken en ik vind toch wel een andere manier zeker! Zodat, na een kleine halve dag zwoegen, we beiden op de telefoon zo’n zwarte vierkantje - een QR-code - hebben staan. Jaja, deze jongen is toch nog mee! Op leeftijd en jezelf toch nog willen bewijzen…
De digibox laat het afweten. Ingeleverd bij Telenet in de Carrefour van Schoten en een ander exemplaar meegekregen. Zelfde probleem. Het ding doet het drie dagen goed en valt dan uit. Op één dag tot achtmaal uitgetrokken en weer ingestoken. Nu verschijnt een bericht op het scherm: fout in de hardware. Dat ding was dus niet nieuw, maar refurbished, zoals ze dat met een modieus woord noemen voor opgelapt. Nu kan je wel een klein digitaal kastje van de nieuwe generatie krijgen, maar een oude tv werkt er niet zo goed op. Wat doen we?
Toevallig zijn het de American Open in New York en we zien die tennisballen niet meer zo goed over en weer vliegen, ook al door die felblauwe ondergrond. Ik had al eens geopperd dat men best fluorescerende ballen zou inzetten, maar ja, de New York Times nam mijn suggestie niet over. Zegt mijn echtgenote: een grote tv is natuurlijk spuuglelijk in je interieur, maar ja, als je het niet meer ziet, wat moet je dan?! We stijgen in onze automobiel en rijden naar Ekeren, waar de firma Van Dyck bekend staat als ouderwets degelijk. Onze vroegere huisleverancier Van Nuffelen bestaat niet meer, we moeten dus wel een andere firma nemen en van die grote verdelers als Makro, Vanden Borre of Mediamarkt moeten we niet weten.
Ria taxeert haar klanten en weet wat haar te doen staat. Ze begint met een toestel van 38 inch, want de maten worden in het Engels uitgedrukt, ofschoon dat land niet tot de Europese Unie behoort, raar dus. Ze zet een groter en beter toestel aan en nog een en nog een en de twijfel bekruipt ons. Neen, niet zo’n joekel hoor, maar ja, het beeld is wel veel beter. Ik vind het wel duur worden, merk ik op, waarop mijn echtgenote reageert: ik zal er niet van wakker liggen! De beslissing is gevallen, als echtgenoot voel je dat piekfijn aan. Ria adviseert nog op de dag van levering in de ochtend naar Telenet te gaan voor zo’n nieuw kastje en zo geschiedt. De technieker brengt de tv en sluit alles in een wip aan. Maar ojee, het ding werkt niet! Alles nagekeken, niets. Ik kan het niet verhelpen, bekent de man. Hij belt Telenet. Ze herstarten op afstand de modem en nu zou het moeten lukken. Niets. Nu valt ook nog de telefonische verbinding uit. Opnieuw gebeld en dan krijg je natuurlijk weer een andere medewerker aan de lijn. Die zegt: jullie zijn geen klant, staat hier, maar ik zie dat jullie wel degelijk klant zijn! Ik ga dus geen technicus langs sturen, want de fout zit bij ons. Probeer nog eens dit en nog eens dat. Niets. Hij verzoekt even te wachten want ook hij zal wat uitproberen en na anderhalf uur plots beeld, we starten op! Eind goed al goed. Stel je voor dat we naar Mediamarkt of zo gegaan waren…
Nu staat dat reusachtig ding te blinken in een hoek van de woonkamer, maar domineert echt wel. Dat moet anders. Onzichtbaar kan je hem niet maken, maar half verstoppen wel. De tv moet lager, maar vind maar eens een tv-meubel van 80 breed en 30 hoog en bovendien minimalistisch mooi ?! Na tevergeefs zoeken bij de bekende firma’s en ten slotte ook bij Ikea, de vraag gewoon ingetikt op google en we belanden in Utrecht. Voor een zekere schadeloosstelling is men bereid zo’n tafeltje op te sturen. Voor alles is een oplossing!
Mijn echtgenote kwetst zich aan een oog door een onhandige beweging. Een uur later al zitten we bij de oogarts. Een piratenoog, zegt ze. Het oog is niet gekwetst, wel bloedrood. Twee weken druppelen. Het betert dag na dag.
Ik had tandpijn. De assistente van de tandarts had een vervelende boodschap. Alles zat vol, ze kon mij een afspraak geven in oktober! Seg hei! Maar als er iemand afbelde, zou ze mij er nog tussen kunnen nemen. Ik dacht, je hebt me er al tussen genomen, ik sta voor blok! Wat gedaan? Ik bel een andere praktijk. Voor nieuwe patiënten kunnen we u inplannen in november! Zegt mijn echtgenote: de wachtdienst! Maar dat is alleen in het weekeinde. Op zaterdagochtend klokslag 9 uur bel ik de wachtdienst. Een ogenblik geduld, we helpen u zo dadelijk verder. Tussen 9 en 10 is het erg druk. Gelieve later terug te bellen. Ik volhard en blijf aan de lijn in het gezelschap van een vreselijk muziekje en na een minuut of twee spreekt er warempel een menselijke stem. Na opgave van naam en postnummer word ik doorverbonden met de tandarts van dienst en die zit in Brasschaat. Ik kan er om 10 uur terecht! Fotootje nemen, toelichting foto op het scherm, die tand moet eruit. Ja, als het niet anders kan, vooruit dan maar. Tussen verdoving en trekken blik ik even op en kijk pal op de bovenarm van de assistente en daar staan onder elkaar twee lange nummers op. Wat is me dat?! Zouden het telefoonnummers zijn omdat ze vergeetachtig van aard is? Ik moet lachen, maar dat kan natuurlijk niet, met open mond, terwijl de tandarts zijn trektang te voorschijn haalt. Zou deze dame zich bewust zijn van de historie van een dergelijk stempel in de concentratiekampen van de nazis? Geen tijd om erover te prakkezeren, laat staan om erover te praten. Het leidt me af, zodat het trekken zo gepiept is. De arts naait de wonde nog dicht en wacht geduldig tot het bloed is gestold. De volgende week mogen de draadjes eruit.
Ik ben opgelucht. Zodat ik nu een nieuwe tandarts heb, alweer. Het is een ultramoderne praktijk maar doorslaggevend is dat ze met zeven tandartsen zijn, de meesten deeltijds. Als je vaste tandarts bezet is, is er de nodige back-up! Wat maakt dat je in noodgevallen zeker binnen de week terecht kan! En ze hebben vier stoelen, waaraan dus vier tandartsen tegelijk kunnen werken. Ja, dan moet je niet twijfelen! Addertje onder het gras: ze zijn niet geconventioneerd, wat betekent dat ze zelf hun tarieven mogen bepalen. Tja, dat ga ik nu eens geen rol laten spelen. Het leek mij trouwens niet zoveel duurder dan bij een andere tandarts: € 120 voor foto en tandextractie, waarvan de ziekenkas € 55 terugbetaalt.
Deze medische uitstapjes illustreren onze beslissing van lang geleden om niet te verhuizen naar Portugal. Want alle voorwaarden waren aanwezig: klimaat, toegankelijke mensen, lokale vrienden, kennis van land en van wetgeving voor vreemdelingen, fiscaal voordeel, taalkennis, waarom dan niet? De medische zorg! Portugese artsen verdwijnen massaal naar het buitenland en worden deels vervangen door artsen uit Moldavië, Oekraïne en zo. We hebben er geen slechte ervaring mee, maar een Schotse vriend, die in een privé-ziekenhuis belandde, stelde vast dat zijn vrouwelijke specialist hem niet begreep in het Engels. We worden hier in Vlaanderen door de band snel en degelijk behandeld, kom daar maar eens voor in een ander land. Natuurlijk, de wachtlijsten bij de tandartsen vormen een probleem. Men laat er gewoon te weinig toe in de opleiding. En de huisarts huist bijna altijd in een groepspraktijk, geen goede evolutie. Maar algemeen gesproken mogen we in onze medische handjes klappen.
Zo. Dit was een luchtig artikeltje, in de trant van de coronabrieven van destijds, die blijkbaar wel bevielen. Het moet niet altijd bloedserieus zijn! Af en toe wel natuurlijk.
Herman van Schoten, Schoten, België, 16/09/2022.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten