Ze ging uit de bocht, belandde in een greppel, stond stil. Haar hart ging tekeer als had ze net de marathon gelopen. Het was al bij al goed afgelopen. Ze wist wat er gebeurd was. De oldtimer was te snel door de bocht gegaan, ze had niet geschakeld, geen gas teruggenomen. Ze snapte direct waarom. Ze reed sinds jaren met een automatische versnellingsbak en af en toe, bij goed weer, kwam dat oude, voor de gelegenheid opgeblonken geval te voorschijn. Schakelen was ze verleerd, dat was het. Stom eigenlijk, maar zijn de meeste ongelukken niet stom ?
Een Mercedes stopte, de chauffeur bood zijn hulp aan. Het was niet nodig, ze zou haar echtgenoot bellen en die moest de auto maar uit de greppel zien te krijgen. Zelf mankeerde ze niets. De Mercedes-man was hoffelijk, hij bood aan in een cafeetje vlakbij samen te wachten op haar vriend. Ze wilde een cognac bestellen, om te bekomen, maar de man raadde dat af. Misschien kwam de politie en dan zouden ze haar zeker een ademtest afnemen. Hij gaf haar terloops het naamkaartje van zijn firma. Hij zat in de koffie, begreep ze, maar daar stond haar hoofd nu niet naar. Hij hield haar gezelschap tot de vriend zich meldde. Die kwam met een grijns het cafeetje binnen. Zo, leren autorijden ?! Hij dankte de redder in nood, dronk een glas en ze namen afscheid. Hij zag al vlug dat hij dat vehikel niet in zijn eentje uit de greppel zou krijgen en belde de hulpcentrale. Daar ging nog drie kwartier overheen, maar de auto werd ten slotte getakeld en naar de garage afgevoerd.
‘s Avonds werd er niets meer over gezegd. Ze kookte het avondeten, maar haar kop stond er niet naar. De aardappelen waren maar net gaar, ze vergat saus aan te maken bij de Ierse zesrib, legde visbestek op tafel, zag het gelukkig op tijd. Haar vriend kwam cynisch uit de hoek. Wel ja, snap ik hoor, na zo’n wreed accident ! Het stak haar, ze kon er niet tegen vanavond. En of het nu aan hem lag of aan haar stemming, hij irriteerde haar. Ze ging vroeg naar bed, hij bleef voetbal kijken.
Dat was de laatste tijd meer het geval. Ze viel meer en meer over kleinigheden en vroeg zich af wat voor een relatie ze eigenlijk hadden ? Waarom waren ze getrouwd ? Liefde kon je het niet noemen, het was meer een bondgenootschap van belangen. Hij was filmproducent, nu ja, op zijn Vlaams dan, maar goed, in dat piepkleine wereldje betekende hij iets. Zij mocht mee naar recepties en premières, waar hij met haar pronkte en zij de blitz maakte, in vol eigen ornaat. Op die manier had ze een aantal interessante mensen leren kennen, die ze haast psychologisch masseerde naar haar schoonheidssalon. Dat was aardig gelukt en zo had ze zich omringd met min of meer mondain gezelschap. Er waren ook praatjesmakers bij natuurlijk, bijvoorbeeld een man, die geregeld in de armen van weer een andere vrouw viel en intussen een zekere bekendheid genoot als presentator van een veel bekeken tv-kwis. Het was een leeghoofd, dat zag ze wel. En enkele vrouwen, wier woordenschat bestond uit kreten uit Amerikaanse soaps : zo cute, oh my god… Maar al bij al wogen de voordelen door, haar salon breidde uit en kreeg naam en ze had toegang tot de showwereld. In het begin was ze gecharmeerd geraakt door de glitter en glans en door min of meer bekende gezichten, maar nu zag ze meer en meer de keerzijde. Een vriendin had haar eens gezegd : Emma, dat je daar in meegaat, zo’n schijnheilig wereldje ! Het is gebakken lucht ! Ze was er een beetje door gepikeerd geraakt.
Maar nu was er iets gebeurd, dat het wereldje op zijn kop had gezet. Een bekende tv-figuur was in opspraak gekomen door een klacht van enkele actrices, hij zou hen hebben gestalkt en zelfs onbetamelijke voorstellen hebben gedaan in ruil voor een rol. Er kwam een rechtszaak van en op slag keerde iedereen uit dat wereldje zich tegen de man. Hoe is het mogelijk, hij haalt onze sector naar beneden, zo helemaal zonder peil, en dat niemand er eigenlijk iets van wist ! Die meisjes zaten met de daver op het lijf natuurlijk ! Dat zo’n hufter de hele sector te schande maakt ?! Hij heeft afgedaan natuurlijk, wie wil nog met hem gezien worden ?! Emma, hij is toch geen klant van jou ?!
In het schoonheidssalon vermeed zij zoveel mogelijk erover te praten. Klanten brachten het onderwerp ter sprake, ze probeerde er zo neutraal mogelijk op te reageren. Ja, die vrouwen zullen wel hun redenen hebben voor een klacht, maar we mogen hem nu ook niet veroordelen vóór de rechtbank dat heeft gedaan. De klanten lieten zich echter niet het zwijgen opleggen en zochten bij elkaar driftig naar bevestiging of hengelden naar nieuwe details. Het hing als koorts boven de hoofden, maar voor Emma was het een donkere wolk. Haar man maakte er zich op een luchtige manier vanaf. Dat gebeurt toch overal ! Kijk maar naar die Weinstein in Amerika ! Hij heeft die actrices wel hopen werk bezorgd, dat mag ook wel eens gezegd worden ! Beroemdheid heeft een prijs !
Deze herhaalde opmerkingen sneden haar door de ziel. Het klonk te zakelijk, het was allemaal maar business en dat was het natuurlijk niet, al haar vezels in haar lichaam kwamen ertegen in opstand. Wat veroorlooft zo’n man zich ? En de VRT liet hem dan nog betijen ook, maar, nu het was uitgekomen, keerde men zich zwaar beledigd tegen de man, wat een schijnheiligheid. In Nederland werd het media-wereldje wel eens smalend de Gooise matras genoemd, ook niet toevallig...
Ze voelde dat ze afstand aan het nemen was van haar man, begon hem te bekijken doorheen een andere bril. In de grond was ook hij een leeghoofd, een charmant leeghoofd, dat wel, hij kon een vrouw inpakken op een manier, nu ja, dat je er gewoon voor bezweek. Zou hij dat ook met andere vrouwen doen ? Die gedachte had ze altijd onmiddellijk weggedrukt. En wanneer hadden ze eens een serieus gesprek over gelijk wat ? Nooit ! Het moesten altijd grappen en grollen zijn en hun agenda stond vol met modieuze afspraakjes, van het een naar het ander. Van werken kwam ook al weinig in huis, sinds zijn laatste film geflopt was. In de plaats was de whisky gekomen, ook daar maakte ze zich zorgen over. Zo verwijderde ze zich van hem en kreeg ze ook fysiek een hekel aan hem. Ze besloot hem het echtelijk bed te ontzeggen. Dat nam hij niet. Hij probeerde haar te overweldigen, maar ze kon hem vrij makkelijk afhouden, dankzij haar gespierde armen van haar beroep. Toen was het klaar. Ze pakte haar spullen en trok in in de twee kleine kamertjes naast haar praktijk. Haar ouders bracht ze maar beter niet op de hoogte. De klanten, tja, daar kon ze niet omheen, ze vroegen ernaar. Wellicht waren ze uit op een smakelijk detail, dat ze dan uit de eerste hand konden doorvertellen, in de zin van : ze heeft het zelf gezegd ! Gelukkig was er tegenwoordig een handig cliché om je achter te verschuilen : we waren uiteen gegroeid !
Op een media-feestje zag ze hem staan, een glas in de hand, bedaard luisterend naar een man die met gebaren iets aan het uitleggen was. Ze wachtte het geschikte ogenblik af, slalomde achteloos langs de feestvierders heen, tot ze in zijn buurt kwam. Ze viel plots binnen zijn bereik, een brede glimlach trok om zijn mond. U hier ontmoeten !, zei ze, terwijl hij hartelijk zijn handen om de hare legde. Tja, raadsel !, kaatste hij terug. Levert u hier misschien de koffie ?, probeerde ze. Dat had gekund, dat had gekund !, lachte hij. Nee hoor, het is via via, gewoon, je weet wel. Dat beviel haar, die normale toon van hem. Hij had haar direct met je aangesproken en hij leek oprecht blij met de onverwachte ontmoeting. A propos, ben je met de oldtimer ?, plaagde hij. Het ijs was gebroken, neen, er was geen ijs geweest, al niet in dat cafeetje van die eerste, merkwaardige ontmoeting. Ik heb tevergeefs op een telefoontje of een mailtje gewacht, daagde hij speels uit. Ze repliceerde gevat : ik ben het gewend dat de heer contact opneemt ! Hij glimlachte breed, onder zijn glinsterende ogen zag ze iets van kraaienpootjes, dat was haar beroepsmisvorming natuurlijk. Nee, botox zou niet aan hem besteed zijn, daarvoor zag hij er niet ijdel genoeg uit. Hij zou bellen, als dat mocht.
Hij belde. Plaats van afspraak was een koffiebar op het Eilandje, waar hij inderdaad koffie leverde. Daarna troonde hij haar mee naar de bekende Italiaan vlakbij, een dure, dat wist ze. Er was weinig volk die middag, ‘s avonds zat het meestal vol. Het werd een vlot gesprek over van alles en nog wat, niet over koetjes en kalfjes, niet over banale dingen om niet stil te vallen, maar over de ernstige dingen van het Leven. Hij was bijna 8 jaar ouder dan zij, was getrouwd geweest, zonder kinderen, maar zijn echtgenote was verongelukt. Ze zat geklemd tussen twee vrachtwagens, meer zeg ik daar niet over.
Emma verhaalde over haar leven, van haar zaak en van haar man en dat ze aan alles was gaan twijfelen. Een existentiële crisis, vatte hij samen, de vraag is, wil je er iets aan doen en zo ja wat ? Ze had gedacht aan een psycholoog en een van haar klanten had zelfs haar eigen psychiater ! Hij nam alweer haar handen in de zijne, keek ze recht in de ogen en zei : je moet niet te snel naar dat soort figuren lopen. Er is hoogstwaarschijnlijk niets mis met jou, het zijn gewoon de problemen van het Leven ! Een goed gesprek met een normaal iemand kan wonderen doen ! Hij pauzeerde even, liet haar handen los en zei quasi achteloos : of een aantal goede gesprekken... Ze boog zich naar hem toe : die normale iemand, ben jij dat misschien ?! Hij lachte. Ik zit in de koffie en koffie kan troost brengen, dat is zeker waar, maar geen inzicht. Hij pauzeerde even, zag haar vragende blik. Maar ik ben toevallig ook nog gediplomeerd filosoof ! Ze was even van de wijs, een filosoof ?! Dat was toch iets raars, daar had ze nooit iets van begrepen, ze had er altijd een raar gevoel bij gehad. Dat waren toch mensen, die graag wegdrijven op eindeloze beschouwingen, maar dan wel zonder een poot uit te steken ?! Maar hij zat in de koffie, dat kon dus niet kloppen !
Ze kwam opgelucht terug thuis in haar twee kleine kamertjes. Ze voelde dat Paul vaste grond onder de voeten had en dat kon ze nu echt wel gebruiken. Het liet haar niet los. Bovendien leek hij een steengoede partij, uit de echte wereld, weg van dat showgedoe. Ze kon er niet van slapen, bleef er maar aan denken en dat open gelaat met die kraaienpootjes zag ze de hele tijd voor zich. Ze stond op om een pilletje te nemen, morgen was het werkdag.
Het werd een prille verhouding en daarna een prille relatie, die stilaan hechter werd. Hoe verschillend ze ook waren, ze leken bij elkaar te passen. Hij kon goed luisteren en dan wijze woorden spreken, die haar recht naar het hart gingen. En hij keek haar dan aan, zijn blik ging recht door haar heen. Ze hield van zijn manier van praten, van wat hij zei ook, ze kon er veel van leren. Was hij haar leraar geworden, een Levensleraar ? Neen, hij was een vriend geworden en sinds kort ook haar vriend. Hoe de buitenwereld erover dacht, kon haar gestolen worden. Een filosoof die in koffie doet ! Daar kwam je niet mee in de boekskes, ze moest erom lachen. In vergelijking met haar man was hij zonder meer galant, niet gespeeld, maar echt. De omgangsvormen die hem waren aangeleerd, zaten diep in hem verankerd. Altijd aandacht voor de dame in zijn gezelschap, hoewel hij in politiek opzicht helemaal gewonnen was voor gelijke rechten. Gelijke beloning dus, gelijke promotiekansen maar ook legerdienst en ieder de helft betalen in het restaurant ! Dat was niet plagen, hij meende het.
De omgeving vernam dat ze een andere vriend had en reageerde er oppervlakkig op. Bekend ? Veel centen zeker ?! Later datzelfde jaar verscheen hij nota bene in een actualiteitenprogramma op tv. Een professor filosofie had belet moeten geven en had hem als vervanger voorgesteld. Ze staarde met open mond naar het scherm, wat kon hij het goed uitleggen, verstaanbaar voor iedereen. Er was ook een dwarsligger uitgenodigd, die mordicus bleef volhouden dat corona opgezet spel was. Haar vriend pakte hem vriendelijk aan, weerlegde een voor een zijn argumenten en besloot met een steek onder water : natuurlijk, we leven in een democratie, iedereen heeft recht op zijn mening, dat is essentieel, maar hoe dan ook, u zal dat willen beamen, er zijn meningen die zwaarder wegen dan andere, waarna hij hem een vriendelijk schouderklopje gaf. Ze was in de wolken. In het schoonheidssalon vroeg ze er klanten naar, of ze het gezien hadden. Helaas, niemand, en het getetter ging weer over bekende figuren, tv-persoonlijkheden, zangers, influencers, met een ernst die haar nu als belachelijk voorkwam. Ze was in de zevende hemel, ze gaf zich over aan haar minnaar, die alle tijd nam. Denken kon ze nu niet, ze kon alleen maar glimlachen en mmm antwoorden op wat hij fluisterde. Ze viel in slaap.
Haar nieuwe vriend nam haar mee in zijn wereld. Er waren gestudeerde mensen bij, bij wie ze zich onwennig voelde, maar de zakenrelaties van de koffie compenseerden dat. Je hebt dat goed bekeken, plaagde ze hem. Je dacht, twee milieus, dat vergroot mijn kansen ! Daar ging hij ernstig op in. In elk beroep loop je het risico door te drammen, je kent op de duur niets anders meer, een tweede milieu relativeert dat, pootjes op de grond ! Ze kwamen goed overeen, ook in de vrije tijd, wat vooral wandelen was, in de Ardennen en aan zee. Hij kon ook nog koken, maar ze kwam nu minder dan vroeger in chique restaurants. Hij was een zeldzaam man, zowel theoretisch aangelegd als praktisch, geen vakidioot dus, noch in de filosofie noch in de koffie. Hij leerde haar mensentypes te onderscheiden, ze had het snel door. Wat een wereldje ! Schone schijn ! Niet te verwonderen dat daar hoererij bij te pas kwam. Eén aspect hinderde haar. Ze was altijd wel tuk geweest op mode, in alles eigenlijk, in schoenen, kleren, restaurants, auto’s. Dat was nu een heel stuk minder. Af en toe kwam die drang toch weer opzetten. Hij zag het want hij zag alles en nam haar dan mee naar een zakelijke receptie of zelfs naar een sterrenrestaurant, waarvoor ze haar garderobe nog eens kon aanspreken. Zo was het goed, haar vriend kneedde haar niet tot iemand die ze niet was of niet kon zijn, maar verleidde haar met zijn wereld en behield respect voor de hare. Voor kinderen vonden ze zich te oud, zij had daarin nooit een beslissing kunnen nemen. Hij al evenmin en de overbevolking speelde hij uit als argument. Ze voelden elkaar aan, verrijkten elkaar, ze waren een stel.
Ze hield haar schoonheidssalon aan. In het salon praatte ze met de klanten mee, thuis met haar vriend. Twee niveaus, twee werelden. Op een avond zei ze geamuseerd : weet je, Paul, dat ik een dubbele persoonlijkheid heb ?! Een voor de coulissen en een erachter ! Hij trok haar naar zich toe : het zijn gewoon twee rollen. Of neen, het ene is een rol, het andere echt. Hij kuste haar.
Herman van Schoten, Schoten, België, 11/03/2021.
Alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten