Een vriendin is lerares. Ze staat in het kleuteronderwijs, vroeger papschool genoemd. Ze had een kindje in de klas, dat niets zei en ook geen contact zocht met de andere kindjes. Tussen de middag at het meisje van haar boterhammetjes, meer omdat het moest dan uit trek en de appelsien ging altijd mee terug naar huis. De lerares zag het en wilde een poging doen. Ze zette in op de appelsien. Ze ging naast het meisje zitten, vroeg of ze de appelsien zou pellen, het meisje knikte ja en de juf begon. Eén partje voor mij, één partje voor jou! Ze liet het toe, maar daar bleef het bij. De volgende dag hetzelfde scenario. Toen vroeg de juf: Yara, eet jij graag appelsienen? Nee, knikte het meisje. Niet lekker? Nee! Toen kwam de juf op een idee. Ze bracht een appel mee, zette zich weer naast het kind, schilde de appel en begon ervan te eten. Jij ook? Ja, sprak ze. Ze knikte niet alleen, ze sprak. Dat was winst. Ze aten samen de appel. De volgende dag hetzelfde scenario. Die avond belde de juf de ouders. Ze zouden hun kind geen appelsien meer meegeven, maar een appel. Goed dat u belt, alles goed anders? Nu ging de juf een spelletje met Yara doen en ze deed mee. Weer wat later had het kind zich erop ingesteld; juffrouw An, dat was spelletjes doen! Weer wat dagen later kwam Yara naar de juf toegelopen en stortte zich in haar armen: juffrouw An! En zo ging het verder, de juf had het meisje een beetje los gekregen. Meespelen met de andere kindjes was misschien nog te vroeg, maar er zat verandering in. Het schooljaar ging voorbij, het kind was enigszins opengebloeid en had zelfs een vriendinnetje gevraagd voor haar verjaardag. De laatste dag meldden de ouders zich. Bent u juffrouw An?! Ons Yara praat thuis niet anders dan over juffrouw An! We zeiden tegen elkaar, die juffrouw An willen we nu toch wel leren kennen! Ik zei het ook aan mijn moeder: die juffrouw An is een toffe!
Geachte Lezer, juffrouw An is in werkelijkheid geen juf maar een vrijwilligster! Ze helpt ‘s middags bij de maaltijd. En als er een juf ziek is, wordt ze opgetrommeld om in te springen. Het was een grote klas met twee juffen, die te weinig tijd hadden om elk kindje de nodige aandacht te geven. Maar er was nog wat anders. De juffen hadden niet het geduld, niet de aanpak die dit kindje nodig had. Ze zeiden: An, die Yara is zo stil en wil haar appelsien niet eten. Wil jij het eens proberen? En vrijwilligster An had het gezien en ja gezegd, ze zag het als een uitdaging. Het lukte haar, de juffen zeiden: hoe doe jij het toch?! Ze keken ervan op en er groeide waardering, ze vroegen haar zelfs om haar mening en beide juffen kwamen elk voor zich bij An klagen over de ander. An heeft nog een andere kwaliteit: ze kan orde houden terwijl de kleuters toch verzot op haar zijn. Als ze niet willen opruimen, zwijgt ze en kijkt een minuut of twee star voor zich uit, dan zien de kleuters oei juffrouw An is boos en ruimen ze op zonder verdere orders. An is een vrijwilligster met tijd, gezond verstand en aanvoelen. Ze is een toffe!
De apothekeres laat wat doosjes uit de robotgestuurde automaat vallen maar merkt op dat het attest voor één medicijn verstreken is. Ik zal eens bellen! Er wordt niet meer opgenomen, het is al laat inderdaad voor de huisartsenpraktijk. Ze zal de volgende ochtend bellen en ik kan tegen 10 uur dat medicijn komen halen. Ik meld mij iets na het afgesproken uur. Dag meneer! Het is in orde hoor! Ik had ze net aan de lijn, uw huisdokter,‘t is een toffe! Ik zeg dat is zeker het geval, maar het is vooral een bekwame dokter! En als ze dan ook nog tof is, is dat meegenomen! De apothekeres kijkt even van oei, een moeilijke klant en bevestigt mijn stelling. Bij het buitengaan kan ik het niet laten. U bent anders ook een toffe!
Wat moet je daar nu weer van denken? Als je erop gaat letten merk je dat mensen hun huisdokter beoordelen naar hun persoonlijke maatstaf. Het klikt, ze neemt de tijd, ze luistert, het is een toffe! Maar ja, ooit, lang geleden, had ik een toffe tandarts, maar hij rommelde maar wat aan. Steevast vroeg hij alles goed? Nog op vakantie geweest? Goh, daar wilde ik ook wel naartoe, maar met twee kleine kinderen, u begrijpt. Maar tandsteen verwijderen was hem te lastig. Tot ik bij een parodontoloog terecht kwam en die wist wel van wanten natuurlijk.
Je hebt dat verschijnsel ook in de politiek. Een politicus moet vooral tof zijn. Herman De Croo, gewezen kamerlid van lange jaren, die nu wordt belaagd omdat hij te veel pensioen heeft gekregen, reageerde: als ik moest tellen hoeveel pinten ik al die jaren getrakteerd heb, op mijn kosten allemaal! Herman was een toffe pee, inderdaad, maar een rasechte politieker, dat wil zeggen, een arrangeur, geen staatsman. Ooit was hij minister van onderwijs, terwijl hij van huis uit Franstalig is en zijn Nederlands in het beste geval als belabberd kan worden omschreven. Hij verklaarde ooit te zullen emigreren als we zouden samengaan met die Hollanders! Een reden om die hereniging na te streven! De politicus moet in de media tof overkomen, anders scoort hij niet. En al die mensen, die dat vinden, ja, die hebben allemaal stemrecht! Je denkt spontaan aan voetbalsupporters, festivalgangers en zuiptoeristen in Spanje. De stembus als populariteitspoll. Klinkt goed!
Of is het een vooroordeel? Hebben al die kiezers zagemeel in de kop ? Aan kiezers van het Vlaams Belang werd gevraagd naar het waarom, ze konden meerdere motieven opgeven voor hun keuze in het stemhokje, zodat het totaal boven de 100 % uitkomt. Bleek dat 59 % voor deze partij koos op basis van de stemtest, 36 % op basis van debatten, 17 % op basis van sociale media en 2 % door contact met een politicus van die partij. Het valt dus nogal mee met dat toffe, die kiezers zijn geen hersenloze rauwdouwers. Het gezonde Volksempfinden weet je wel. En de bedevaart van partijvoorzitter Tom Van Grieken van Oostende naar Brussel zou dan letterlijk van weinig tel zijn? Maar ja, enquêtes zitten er bij verkiezingen weleens flink naast. Je kan er misschien veel mee bewijzen, afhankelijk van de opdrachtgever…
Natuurlijk zijn er beroepen waarin vriendelijkheid een eerste vereiste is. Kleuteronderwijzer, bejaardenhelpster, duidelijk. Maar je hebt ook vriendelijke poetsvrouwen, die slecht poetsen maar vooral mee koffie drinken en te vroeg weggaan. Tof doen is dan niet genoeg.
De koningshuizen zetten tegenwoordig in op contact met de bevolking. Ze snappen dat het een overlevingsstrategie is. Willem-Alexander en Maxima doen het met wisselend succes, onze Filip blijft maar houterig doen en Mathilde moet hem redden. Zonder populariteit zakt de grond weg onder hun voeten, zelfs in het VK.
Was ik als leraar een toffe? Ik geloof het niet. Ik stelde eisen, maar kwam de studenten ook tegemoet. Als ze niet mee waren met een moeilijk boek bijvoorbeeld, besteedde ik er een inhaalles aan. Het leidde tot waardering. Er waren collega’s die het moesten hebben van tof zijn, zij hadden weinig anders in de aanbieding. Studenten zagen het en zeiden het me, bij u leren we iets meneer. Je kan gewaardeerd worden, zelfs populair zijn zonder tof te doen.
Bent u een toffe? Oei!
Herman van Schoten, Schoten, België, 18/06/2023.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten