73. DOOD DOOR SCHULD.

In De Volkskrant (1) verscheen een artikel over het Europese vluchtelingenbeleid. De auteur (2) is niet de eerste de beste. Hij is voorzitter van de Nederlandse Stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden. Op 21/04/2017 heeft hij, mede namens tientallen nabestaanden van verdronken migranten uit Mali, aangifte gedaan tegen eurocommissaris Frans Timmermans en tegen Nederlandse ngo’s als Artsen zonder Grenzen, wegens dood door schuld en hulp bij mensensmokkel.

De laatste 3,5 jaar verdronken naar schatting 14.750 migranten in de Middellandse Zee. Sinds de komst van hulporganisaties, die patrouilleren op de Middellandse Zee, is er zelfs een toename aan verdronken personen, naar schatting 4.500 over heel het jaar 2016. Het verwijt is dat zowel de Europese politiek als de hulporganisaties een aanzuigeffect hebben gecreëerd. De min of meer zeewaardige schepen zijn intussen vervangen door rubberboten, omdat ze toch maar een hulpschip moeten zien te bereiken. 

In deze kolommen heb ik mij al uitgelaten over de vluchtelingenkwestie. Nogmaals, als ik geboren was in Bangladesh of in Mali, dan liep ik ook weg. Beter een slecht leven elders dan geen leven daar. Dat is mijn uitgangspunt. Het is een standpunt met consequenties. Het houdt immers in dat je het onderscheid tussen politieke en economische vluchtelingen opgeeft. Een grote politieke stap.

Nu is slechts 1 op de 10 vluchtelingen een politiek vluchteling, dat geeft zelfs Jesse Klaver van Groenlinks toe. De 9 anderen kan je dus terugsturen. Dit werkt niet en is onmenselijk. De oplossing bestaat erin geen onderscheid meer te maken tussen vluchtelingen onderling en een organisatie op poten te zetten waardoor ze in een zo nabij mogelijk land opgevangen kunnen worden.

Voor Afrikaanse landen is daartoe een grootscheeps logistiek systeem op het eigen continent nodig. Essentieel is dat Europa dit plan niet slechts financiert, maar ook zelf op het terrein organiseert, zodat het werkt. Onze Europese landen hebben die logistiek in huis. Op termijn, eens het plan begint te werken, kan je zelfs beginnen dromen van het stimuleren van een nieuw soort lokale economie, al is dat nog geen evidentie, maar wel een opportuniteit. Het laten aanmaken van onze spullen in China en andere goedkope-loon-landen kan deels worden verlegd naar deze nieuwe gemeenschappen, in de mate dat vakmanschap en ondernemingszin worden aangeleerd en gestimuleerd.

Voor de Arabische landen ligt de zaak volledig anders. Zij hebben geen subsidie nodig omdat ze bulken van oliegeld en daarmee de onzinnigste megalomane projecten fiancieren. Hier is permanente en zware politieke druk nodig, om hen ertoe aan te zetten, ja te verplichten hun geloofsgenoten op te nemen. Of ze die vervolgens een menselijk bestaan garanderen of niet, is  hun zaak. De islam verplicht hen ertoe, het is niet aan ons om ons daarmee te bemoeien, net zomin als zij zich met onze cultuur mogen bemoeien.

Deze oplossing ontwart een aantal Gordiaanse knopen.

1. De georganiseerde verdrinkingsdood van duizenden vluchtelingen op de Middellandse Zee wordt een halt toegeroepen.

2. Italië en Griekenland worden grotendeels ontlast van de druk van aanspoelende vluchtelingen.

3. De Europese Unie kan eindelijk een beleid voeren, dat kans maakt aanvaardbaar te zijn voor de 27 lidstaten. De dwingende taal van Brussel over de verplichte spreiding van vluchtelingen, waartegen landen als Hongarije zich verzetten en die door andere lidstaten stilzwijgend wordt afgeremd, werkt immers niet. Italië en Griekenland blijven met het probleem zitten. Het huidige Europees beleid tast de autonomie van de lidstaten aan, getuige het verzet in diverse landen.

4. De Europese Unie kan op deze manier een dam opwerpen tegen de arabisering van Europa, door sommigen naiëf weggelachen, door anderen getoetst aan de feiten.

Deze oplossing schudt de boel anderzijds behoorlijk op. Het vergt een regelrechte omslag in denken en beleid. De obstakels zijn niet van de minste :

1. Het plan vergt een investering en mobilisering van middelen en mensen op het Afrikaanse continent. Het wordt een project in de geest van het Marshallplan na de tweede wereldoorlog. Of de omvang vergelijkbaar is, kan nu uiteraard nog niet gezegd worden. Het zal hoe dan ook zeer veel geld kosten gedurende lange tijd. Het zal een prioritair beleidspunt moeten worden.

2. Het plan zal door ideologische tegenstanders worden weggezet als neokolonialisme. Inmenging in Afrikaanse zaken kan echter worden verantwoord om te vermijden dat de fondsen verdwijnen in de zakken van lokale potentaten. Wie toch geld wil geven zonder voorwaarden, mag dat met zijn eigen geld doen, maar niet met belastinggeld van de burger. Het drama op de Middellandse Zee en de onwenselijke toevloed van een massa vluchtelingen verantwoorden een forse ingreep, zowel uit oogpunt van medemenselijkheid als van eigenbelang.

3. Schengen moet op de schop. Het vrije verkeer van personen moet aan banden gelegd worden, precies omdat Schengen volledig uit de hand is gelopen. De buitengrenzen zijn een zeef en zullen gewoon technisch nooit waterdicht gecontroleerd kunnen worden – als de politieke wil al zou bestaan. Wat is het probleem van paspoortcontrole aan de binnengrenzen ? We verliezen toch al zoveel tijd door de veiligheidscontroles op vliegvelden !

4. Ngo’s als Artsen zonder Grenzen moeten inzien dat ze veel dienstbaarder zijn op het Afrikaanse continent dan op de Middellandse Zee. Dit obstakel is snel oplosbaar door het afnemen en toekennen van subsidies.

5. De Europese politieke machinerie is wellicht nog de meest taaie tegenstander.  De Europese Unie bemoeit zich met alles en nog wat, tot en met het soort lampen in ons huis. Men moet af van centraliserend beleid op domeinen waar het niet werkt, zoals gemeenschappelijke buitengrenzen of betutteling van de burger door ingrijpen in lokale gebruiken en waarden. Europa moet zich concentreren op haar kernopdracht : een Europese economisch-juridische ruimte, een eigen defensie, een realistisch vluchtelingenbeleid , een realistisch euro-beleid, een onafhankelijk en een eigen politiek gezicht tegenover de grootmachten. Plus het aankweken in de politiek, in de media en op school van een Europese reflex ter vervanging van het wegkijkgedrag van nationale politici die Europa gebruiken als excuus en als voetveeg.

6. De Europese leiders zullen een vuist moeten leren maken tegenover de rijke Arabische landen, die nu poeslief behandeld worden. Die Arabische potentaten moeten hun verantwoordelijkheid opnemen, desnoods gedwongen met Amerikaanse steun.

Bij deze oplossing wint iedereen. De grootschalig onmenselijke toestanden op de Middellandse Zee verdwijnen, het Marshallplan op Afrikaanse bodem betekent effectieve hulp aan de derde wereld, Europa wordt gevrijwaard van te veel niet-westerse invloeden, wat onze rechtsstaat en ons systeem van sociale zekerheid ten goede komt. Daar zijn inderdaad muren voor nodig, althans voor iedereen die kan rekenen en op Europese waarden staat. De oproepen van Merkel en Lubbers tot import van een jaarlijks contingent vluchtelingen is van een ondraaglijke lichtzinnigheid en onverantwoordelijkheid. Hebben zij een Europese reflex ? Zien zij niet dat onze landen vol zijn ? Kennen zij alleen het adagium van groei-groei-groei ?

Bij deze oplossing moeten wij anderzijds een financiële veer laten, die een percentage van onze welvaart zal afromen. Het sociaal-economisch paradijs kan maar overleven als het verdedigd wordt. Een echte staatsman of -vrouw zou deze waarheid durven openbaren aan de bevolking. Waar zijn zij ?

Indien bepaalde landen niet zouden willen bijdragen, dan moeten zij daartoe ook niet gedwongen worden, omdat het niet werkt. Het mogelijk gevolg is het feitelijk ontstaan van een Europa met verschillende snelheden, zoals ook op ander terreinen te voorzien valt, met name qua defensie en euro. Een flexibel Europa rond centrale principes in plaats van een principieel Europa rond de ideologische hersenschim van de superstaat.

De voorgestelde oplossing – door mij bijeen gegraaid en gebundeld uit zeer diverse deelbronnen – is een haalbare utopie voor wie in de Europese geest gelooft.  

Dit laatste is helaas het meest kritieke punt.

Noten :

 (1)   : Verdrinken migranten is schuld van EU, De Volkskrant, 26/06/2017.

  (2)   : Karskens, A., voorzitter Nederlandse Stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden.

Herman van Schoten, Schoten, België, 11/08/2017.

alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.