64. DE AANSLAGEN.

Manchester 22/05/20&7 en Londen 03/06/2017 zijn de voorlopig laatste afleveringen in een terroristische golf over West-Europa. Iraanse vrouwenrechtenactiviste Darya Safai (1) waarschuwt : ik voel het islamisme oprukken in Europa. Ik ben er bang voor. Jullie zouden ook banger mogen zijn.

De Britse eerste minister Theresa May spreekt zware taal : het kan zo niet langer. We kunnen en mogen niet doen alsof de zaken kunnen voortgaan als voorheen. Er is te veel tolerantie voor extremisme geweest in dit land. We moeten veel doortastender worden in het identificeren en uitroeien van extremisme. Er zullen moeilijke en mogelijk pijnlijke gesprekken nodig zijn om de verspreiding van extremisme aan te pakken.

Het is te hopen dat het geen verkiezingspraat was, want ze sprak deze woorden vlak voor de verkiezingen van 08/06/2017. De uitslag is intussen bekend. Door de ontstane politieke situatie zal wellicht alle aandacht gaan naar partijpolitieke strijd en brexit. Als de straffe taal van voor de verkiezingen maar geen words words words in de wind worden. De bijnaam van Theresa May is veelzeggend : Theresa maybe.

Je kan verwachten dat de reeds genomen veiligheidsmaatregelen opnieuw worden aangescherpt. Patrouillerende militairen, waartegen Belgisch minister Kris Peeters zich nog afzette door ostentatief te gaan wandelen op de Antwerpse Meir, horen al bij het straatbeeld. Controles bij manifestaties, sportieve, culturele en feestelijke bijeenkomsten zijn vanzelfsprekend. Op de luchthavens is het vrije verkeer ingevolge het Europese Shengenakkoord al deels teruggedraaid. De Amerikaanse obsessie met veiligheid lijkt op weg een aanvaarde dagelijkse realiteit te worden. Het opschuiven van het evenwicht tussen privacy en veiligheid in de richting van veiligheid gebeurt zonder veel protest. De meerderheid van de bevolking verkiest veiligheid boven privacy, daar is al geen enquête meer voor nodig. De privacy-commissie heeft zelfs al groen licht gegeven om passagiersgegevens van vluchten met vertrek van een Belgische luchthaven, ter beschikking te stellen van de overheid. In de ogen van politiek verantwoordelijken komt het er nu op aan het veiligheidsnet echt dicht te trekken : identificering en mogelijk aanhouding van Syrië-gangers, controle op en indien nodig lamleggen van websites op het dark net, controle op geldstromen, controle aan de buitengrenzen, nog meer publieke en geheime controle van de burger.

Wie gezond verstand heeft, beaamt dat deze maatregelen nodig zijn.

Ten gronde echter zijn dit slechts kwantitatieve maatregelen : meer van dit en meer van dat. De aankondiging van Theresa May dat er moeilijke en misschien pijnlijke gesprekken nodig zullen zijn, is hiermee nog niet aan de orde. De oorzaken blijven onbenoemd.  

De grote oorzaak van het moslimterrorisme in Europa is de militaire inmenging in Irak, Lybië en Syrië. De Amerikanen reageerden na de aanval op de Twin Towers in New-York als door een wesp gestoken. Hun devies : eerst bombarderen, daarna zien we wel. Een aantal Europese landen volgde braaf, België demonstreerde zelfs de beste leerling uit de Amerikaanse klas te zijn. Nederland was aanvankelijk terughoudender : alleen in Syrië doen ze volop mee. Nederland kende nog geen terroristische aanslag van de omvang van Brussel. Toeval ?

De les is deze. Europa moet zich losmaken van de automatische gehoorzaamheid aan het Amerikaanse militaire dictaat. Dat kan alleen mits de uitbouw van een Europees leger. Dan pas kan Europa een eigen buitenlands beleid voeren : vredelievend èn gewapend. Aan de pacifisten onder ons: we leven nu eenmaal niet in een sprookjeswereld van peis en vree.

Deze hoofdoorzaak komt in zijn terroristische gevolgen als een stigma neer op de islamitische gemeenschappen hier te lande. Zij voelen zich geviseerd omdat de terroristen uit hun gemeenschappen afkomstig zijn. Zij zijn de pineut.

Los van dit stigma is er echter wel degelijk een binnenlands probleem. Dat is de aanwezigheid in onze westerse landen van grote groepen niet-westerlingen met hun vreemde culturen en gebrekkige integratie. De groepen niet-westerlingen vallen uiteen in twee soorten volgens het criterium overlast. Van oosterlingen hebben we over het algemeen geen last. Zij palmen dan wel onze frietkoten in maar de overlast is bij wijze van spreken beperkt tot vuurwerk bij het begin van een nieuw Chinees jaar. Zij integreren zich oppervlakkig, maar organiseren zich in hun eigen gemeenschap. Ze redden zichzelf, al kan je veronderstellen dat ze zich in hun ziel toch niet echt thuis voelen in deze rare westerse wereld. Het moeten er wel niet nog veel meer worden, zoals bijvoorbeeld in Vancouver, waar je constant het gevoel hebt ergens in China te zijn.

De tweede soort zijn de overlastgevers. Het zijn met name Oost-Europeanen, Marokkanen en in mindere mate Turken. Oost-Europeanen hebben de reputatie van dievenbendes, met Roemenen en Bulgaren op kop. Marokkanen en in mindere mate Turken geven maatschappelijke problemen. Ze installeren zich in hun eigen milieu, organiseren zich als gemeenschap, eisen groepsrechten op, rollen een netwerk van sharia-rechtbanken uit - al grootschalig in Groot-Brittanië en Duitsland -. Zij erkennen de rechtsstaat niet als prioritair aan hun godsdienstige overtuiging. Dat is een majeur probleem, dat door politiek correct onder de radar wordt gehouden. De Turken vechten hier hun mening over Erdogan uit, willen zij Turk zijn of Belg ?

Zij vormen - hoe men het ook draait of keert of ontkent of wetenschappelijk relativeert - de culturele voedingsbodem voor Syriëgangers en haters van onze beschaving. Montasser AlDe’emeh (2) : die jongeren zaten in onze moslimgemeenschap voor hun vertrek naar Syrië of voor ze hier aanslagen pleegden. Die jongeren zijn gecreëerd door een discours, een mentaliteit in die gemeenschap. Als de ouders hun kinderen niet leren zich te verzoenen met de seculiere maatschappij waarin we leven, zijn ze fout bezig.

Vanuit Arabische landen wordt het anti-westerse gevoel permanent gevoed via de megafoon van moskee en schotelantenne. Dat is niet alleen het geval met Qatar maar, qua omvang, nog meer met Saoedi-Arabië. De politiek zwijgt dit gegeven dood. Men is als de dood om deze potentaten ook maar een strobreed in de weg te leggen. Nochtans is business as usual heel gewoon, ook tussen vijandige staten, zie de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië, Frankrijk en de Golfstaten, Belgische wapenexport naar iedereen die betaalt. Je kan het met een boutade formuleren : waar blijven koning Filip en koning Willem Alexander om hun  bevriende Saoedische collega aan de oren te trekken ? De Arabische geestelijken hebben niet een keer een fatwa uitgevaardigd tegen de terroristen, wat de schrijver Salman Rushdie wel overkwam. De koran verplicht hen nota bene om geloofsgenoten in problemen op te vangen. Welnu ?!

Het onderscheid tussen islamisme en islam : een reëel onderscheid of een vernuftige truc om de kool en de geit te sparen in een krampachtige poging tot consensus ? Lees er de geschiedenis van de islam op na en je stelt vast dat het een wrede veroveringsdoctrine was. In de loop der eeuwen hebben islam en christendom zich wisselend tot elkaar verhouden : nu eens eeuwen van elkaar wederzijds negeren, dan weer grote militaire spanningen, met als historisch eindpunt de verdrijving van de Arabieren - hoofdzakelijk Berbers die een hoge cultuur hadden uitgebouwd -  uit Portugal in de 13° eeuw en uit Spanje in de 15° eeuw. De laatste decennia wordt de islam opnieuw behoorlijk militant, wat wellicht niet vreemd is aan de oliedollars. Je moet, als je eerlijk en objectief bent, besluiten dat islam en christendom nooit een goede verstandhouding is geweest en dat ook nooit zal worden. De poging een Europese islam te grondvesten, waarvoor bijvoorbeeld een christendemocratisch politicus als Beke pleit, is per definitie tot mislukken gedoemd. De man mist zowel een historisch als een globaal perspectief. Nu al krijgt hij tegenwind uit islamitische hoek : men ziet het als een nieuwe vorm van kolonisering. Zal de islam ooit bereid zijn in het Europese bad van de Verlichting te stappen ? Het christendom en het jodendom hebben dat bad ondergaan, zij moesten wel om te kunnen overleven. Overigens mag de islam niet als enige boosdoener en bijgevolg zondebok worden gebrandmerkt. Ook het christendom heeft een geschiedenis van onderdrukking, foltering, kruisvaarders, inquisitie en nog in onze tijd beroepsverbod.

De bredere kwestie is niet of de islam haar wettelijke erkenning moet worden afgepakt, maar wel of de geseculariseeerde Staat überhaupt godsdiensten moet erkennen en subsidiëren ? Politieke voorvrouw Rutte van de Vlaamse Liberalen werpt dit punt af en toe op, zij is de enige. Het Franse model van een volledige scheiding tussen kerk en staat is een voorbeeld.  Wie daar tegen is, vraag ik zich te verplaatsen in de geest van een niet-gelovige, die zijn belastinggeld ziet opgaan o.a. aan religies, waarmee hij niet alleen niets heeft, maar die bovendien problemen geven. De islam is de inspiratiebron voor de aanslagen, de katholieke kerk heeft door haar gebod van seksuele onthouding voor haar bedienaars pedofilie in haar gelederen uitgelokt. Terwijl, nota bene, hun eigen god hen deze seksuele attributen geschonken heeft… Ten slotte hebben we, door de wetenschappelijke inzichten over de ruimte en het ontstaan van het heelal, geen goddelijke verklaring meer nodig en al helemaal geen monotheïstische. Wie desondanks behoefte heeft aan een geloof, mag dat beleven in zijn persoonlijke leefwereld, maar mag er geen rechten aan ontlenen. Hij mag uiteraard ook niet gediscrimineerd worden, wat omgekeerd eeuwenlang èn tot in onze tijd wel het geval was. Monotheïstische godsdiensten moeten, door hun zwaar bloedig verleden, in hun kot. Polytheïstische godsdiensten zijn door hun natuurlijke verdraagzaamheid voor andere goden relatief ongevaarlijk.

De oproep van May illustreert dat er geen debat was. Politiek en napratende media hebben zich ingegraven in ideologische loopgrachten. Er zijn twee ideologische visies ontstaan. De politiek correcte opvatting is dominant. Zij kan als volgt worden samengevat. De terroristen zijn afgedwaalde jongeren, die de islam misbruiken. Het zijn Syriëgangers, geradicaliseerden, beïnvloedbaar en ontspoord door de kansarmoede. Ze hebben niets te maken met de massa vredelievende moslims in onze landen, van wie we trouwens geen last hebben. Vooral drie manieren van actie zijn nodig. Ten eerste de geradicaliseerden in kaart brengen en deradicaliseren. Ten tweede de islam een westerse jas aantrekken. Ten derde de schooljeugd een permanent bad geven van verdraagzaamheid en diversiteit. Wereldwijde solidariteit behoort de kern te zijn van een Europa met humanistische wortels. Wij moeten willen delen.

De tweede benadering is die van extreem-rechts en, door de aanhoudende aanslagen, meer en meer ook van de gewone man in de straat. Ook intellectuelen als Thierry Baudet scharen zich achter de scherpe moslim-kritiek. Er is geen verschil tussen de radicale islam en de islam, islamisme en islam zijn synoniemen. De islam is een westers-vijandige godsdienst, die zich boven de rechtsstaat stelt en onze democratische verworvenheden misbruikt om groepsrechten op te eisen. De immigratie moet strikt aan banden worden gelegd, dubbele nationaliteit behoort te worden afgeschaft, de islam moet worden geschrapt als erkende godsdient en assimilatie van de moslims aan onze westerse opvattingen moet worden doorgeduwd en afgedwongen. De sociale voorzieningen moeten worden beschermd door een muur van strenge toelatingsvoorwaarden en door afwijzing van wie niet heeft bijgedragen. De politieke elite moet worden aangepakt wegens verantwoordelijk voor de homeopathische verdunning (cfr Baudet) van het westers karakter van de bevolking door Arabische immigratie.

De vertegenwoordigers van deze twee - schematisch voorgestelde - opvattingen staan onderling op voet van oorlog, voorlopig nog slechts verbaal. De tegenstanders worden respectievelijk naïevelingen genoemd, een vijfde colonne, haters van hun eigen beschaving ofwel paranoïde complotdenkers, raszuiveraars, nieuwe fascisten.

Het naast elkaar bestaan van deze strijdige opvattingen verzwakt de politieke daadkracht. Het is de tol van de democratie. Je komt in de verleiding te denken dat democratie de slagvaardigheid en bijgevolg de veiligheid uitholt. De politiek bezweert en reageert onmachtig. De roep om een sterke leider groeit. Opiniemakers, die zichzelf verlicht achten, ontmaskeren gelijk de illusie : populisten zullen niets oplossen. Zij zijn doof voor de boodschap : een trap onder de kont van de gevestigde politiek om actie te ondernemen.

Bij u, geachte lezer, zullen misschien wenkbrauwen gefronst worden of zal verontwaardiging ontstaan bij het lezen van deze regels. Het zij zo. Er is echter, gezien de aanslagen, geen tijd meer voor zalvende oplossingen, het is nodig om man en paard te noemen. Onlangs las ik een artikel waarin gewaarschuwd wordt voor een nieuwe Jodenvervolging. Hoe lichtzinnig kan men zijn om dit zware geschut boven te halen ? Deze vergelijking is niet alleen een zware belediging aan de Joodse bevolkingsgroep gezien haar traumatisch verleden onder nazi-Duitsland, het toont ook aan dat de auteur geen snars begrijpt van de realiteit op het terrein, noch van de geschiedenis. Moet er een terroristische aanslag plaatsgrijpen in uw omgeving, voor u overstag gaat ?  

Een radicale visie op integratie is assimilatie. Grote landen met een leitcultuur doen dat evident. Een Arabische immigrant in de Verenigde Staten wordt een Amerikaan, Frankrijk eist assimilatie. Vlamingen in Wallonië zijn binnen een generatie zelfs spontaan volledig opgegaan in de dominante cultuur. Franstaligen vertikken het zich aan te passen, vandaar het Belgisch probleem, dat al enkele decennia mag benoemd worden. Met betrekking tot de moslims is aanpassing echter nog een taboe. De eis van aanpassing kan nochtans perfect samengaan met begrip. Het vizier richt zich de laatste tijd inderdaad op hen. Zij lijden onder de blamage door de aanslagen, die in de naam van Allah gepleegd worden. De sleutel ligt bij de Europese politici. Indien zij het geweer van schouder veranderen, letterlijk en dus stoppen met militaire inmengng in Arabische landen, dan zou dat zowel voor de autochtone als voor de moslimgemeenschappen meer dan opluchting betekenen. Het zou ons aller veiligheid ten goede komen. Als onze leiders bovendien de rijke Arabische Staten zouden aanpakken op hun moslimplicht om geloofsgenoten asiel te verlenen, dan zouden we zelfs steun kunnen verwachten vanuit onze moslimgemeenschappen. In deze zin hebben wij en zij een gemeenschappelijk belang.

Tegelijk is er groot onderhoud nodig binnen de moslimgemeenschappen. Integratie met behoud van identiteit heeft mislukte integratie opgeleverd en een voedingsbodem voor terreur. Is het onredelijk van hen te verwachten dat ze de rechtsstaat omarmen, hun kinderen opvoeden in respect voor de seculiere maatschappij, hun dochters opvoeden als evenwaardig aan hun zonen, hun groepsrechten opgeven, de sharia-rechtspraak afschaffen, hun kledij die westenhaat uitdrukt aan te passen of voor te behouden voor feestelijke tradities in eigen kring ? Darya Safai (1) : de hoofddoek kan geen vrije keuze zijn, het is een plicht die wordt opgelegd door een religie. Sociale druk speelt een grote rol. Het is geen accessoire zoals schoenen of een handtas. Tegenover al die miljoenen vrouwen die verplicht gesluierd door het leven gaan, vind ik het zelfs behoorlijk egocentrisch. Je kan dat kledingstuk niet enkel vanuit je eigen perspectief bekijken. Het is dankzij onze waarden dat moslimmeisjes hier vrij kunnen zijn, je moet de zaken niet omdraaien. Bedrijven als Nike promoten de hoofddoek als een instrument van emancipatie. Dat is verkeerd. Hij is en blijft een instrument van ongelijkheid tussen man en vrouw. (…) Juffen vertellen me dat kleutertjes de islamitische leer in de klas binnen brengen : nee juf, wij mogen niet zingen of dansen.(…) Een islamleerkracht : een vrouw is het mooiste wat er is op aarde. Ze heeft vormen die het daglicht niet mogen zien. Want we weten allemaal hoe wij mannen naar hen kijken. Sociologen manen ons aan tot geduld. Een dergelijk emancipatieproces heeft enkele generaties de tijd nodig. Het klare antwoord : die tijd hebben we niet, het moet nu gebeuren. Te beginnen met het stopzetten van het pamperbeleid. Dat was de bekentenis van Theresa May, toch ?

De wettelijke norm is niet multi-culturaliteit. Multi-cultuur is ideologische doctrine en leidt tot apartheid. De norm is de pluriforme, multi-etnische samenleving rond de gemeenschappelijke stam van de neutrale rechtsstaat. Het is de evidente voorwaarde voor vreedzaam samenleven.

Nodig is een gewogen benadering van een complexe problematiek, waarbij zowel onze politiek als hun gedrag veranderen. De leiders van de Europese landen, die geteisterd zijn door terreur, hebben inderdaad boter op het hoofd door militaire inmenging in landen, die hen niet aangaan en door te laks optreden tegenover die uitingen van de moslimcultuur, die strijdig zijn met grondwet en rechtsstaat. De moslimgemeenschappen hebben boter op het hoofd door hun passiviteit t.a.v. de terreur en door hun gebrek aan integratie.

Welke burger, buiten de ideologische scherpslijpers van links en rechts, kan daarmee niet akkoord gaan ?

Noten :

    (1) : interview met Iraanse vrouwenrechtenactiviste Darya Safai, De Tijd, 10/06/2017.

    (2) : interview met jihadexpert Montasser AlDe’emeh, De Volkskrant, 10/06/2017.

Herman van Schoten, Schoten, 11/06/2017.

alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.