We waren naar een restaurant getogen om te eten, zoals gebruikelijk in dergelijke etablissementen. Doorgaans doen we dat op de middag, want ‘s avonds kan het overvloedige voedsel lelijk op de maag liggen en moet je nog in het donker naar huis. Het verstrekte voedsel was goed, maar de streepjes en druppeltjes op de borden moesten de indruk van gastronomie wekken, wat niet het geval was. De bediening was uitstekend. Het nog jonge meisje zag alles en was discreet aanwezig, terwijl haar oudere, mannelijke collega even dienstvaardig zijn reeks tafels verzorgde, maar bovendien zijn jonge collega in het oog hield. Was zij een beginnelinge, een stagiaire, had hij anderszins belangstelling voor ze?
Ze meldde zich met het voorgerecht, zette de bordjes op tafel en wachtte even tot ik haar vriendelijk toe knikte: coquille met pompoen, zoetzure komkommer en lomo pata negra, smakelijk! Ze sprak geduldig en duidelijk, want vaak wordt het afgerammeld, zodat je bij god niet weet waarover ze het hebben. Er zijn dus toch nog restaurants met stijl, merkte ik op. En ik verdrong de herinnering aan een lokale Italiaan, waar we bediend werden door een oner met blote armen, vol getatoeëerd, wat je tegenwoordig moet dulden, ook nog met je eigen geld. Daar kwam het hoofdgerecht. Hetzelfde ritueel herhaalde zich. Toen ontglipte me een mededeling, waarop de reactie me verraste. Ik zei: dank u wel juffrouw, waarop zij rustig en stil antwoordde: dat wordt niet meer gezegd meneer! Ik was even de kluts kwijt, at mijn bord leeg zonder te beseffen wat ik aan het eten was en op het aangezicht van mijn echtgenote bespeurde ik een monkelend lachje, maar ze zei niets.
Na afloop struinden we nog even door de stad want de Korenlei in Gent staat vol schitterende middeleeuwse gebouwen. We namen nog een verversing op een terras en ik zei: wat vond jij daar nu van? Nu lachte ze voluit, dat had je niet verwacht hee!
Wat had dat meisje bedoeld? Is de juffrouw uit de tijd, zijn er geen meer, word je verondersteld altijd mevrouw te zeggen? Een intrigerende kwestie. Het was me al opgevallen bij het tennis op tv. Op het einde van een spel placht de scheidsrechter te zeggen: game Miss Clijsters, jeu Mademoiselle Henin. Maar de laatste jaren werd die Miss en die Mademoiselle meer en meer weggelaten. Aanvankelijk dacht ik dat men het deed uit schroom, want die jonge grieten wonen natuurlijk samen met hun vriendje. Maar wellicht had het meisje van vandaag gelijk: het wordt helemaal niet meer gezegd! En Misses of Madame klinkt zo zwaar, wat u ?!
Ook bij mails zie je een merkwaardige evolutie. Soms word ik nog aangesproken met meneer, gevolgd door mijn familienaam. Maar aanbieders van diensten als van telefoon en televisie spreken me brutaal aan met Herman. Alsof we vrienden zijn. In mijn tijd als leraar was ik nog meneer, naar het schijnt worden professoren tegenwoordig met de voornaam aangesproken.
En persoonlijke correspondentie begint meer en meer met hallo of erger nog met hoi! Dat is betreurenswaardig, ze weten het blijkbaar niet meer en ze menen zich te redden met deze nietszeggende begroeting. De nieuwste jeugd zegt vast nog andere dingen, maar daar kan ik mij niet meer in verdiepen, dat begrijpt u.
Kijk, ik wil best met de tijd meegaan en ben altijd nieuwsgierig om te leren van de jeugd. Maar de jeugd heeft niet altijd gelijk. Omgangsvormen zijn meer dan dode, formele formules uit een verleden tijd. Het heeft ook iets in zich van beschaving. In Portugal word ik door vrienden Senhor Herman genoemd en in een pousada kwamen we de kamer in en stond in koeien van letters op het tv-scherm te lezen: bem vindo Sr. van Schoten! Ik had de receptionist gelijk een gratis abonnement op mijn blog willen geven!
Met kledij is het net zo. Een pak met hemd en das wordt licht aanzien als aanstellerij. Jammer is dat, toch? Kledij is ook een soort omgangsvorm, we lopen toch ook niet in ons blootje rond! Op daartoe afgebakende terreinen, zoals in een dierentuin voor nudisten, wel natuurlijk. Maar ik zou benieuwd zijn of daar ook filosofen of andere beschaafde wezens rondlopen. Oei, in mijn vriendenkring heb ik er zo, als ze dit nu maar niet lezen…
Geschenken worden mooi verpakt, zelfs een doos pralines of een bloemtuil! Waarom gooit men het niet zonder verpakking op tafel, kijk, hier heb je het, vangen! Verpakking tilt het gebodene op tot iets bijzonders. Thuisbezorgers weten dat en leveren veel te grote dozen af met beperkte inhoud, met snippers papier en karton rond de inhoud, opdat het niet zou gaan schuiven.
Verpakking compenseert ook de nuchtere werkelijkheid. Ons lichaam ondergaat een langzame metamorfose bij het ouder worden. Dat bestrijden we met schoonheidsmiddeltjes, hulpmiddelen allerhande en aangepaste kledij. Oudere dames willen hun gelaat nog wel eens vol kliederen en besproeien met goedkope parfum, zodat je op de tram ijlings een andere zitplaats zoekt. Als we elkaar niet meer netjes begroeten, waarom zouden we onszelf dan nog optutten?
We gingen ‘s avonds terug de stad in en wat geeft dat een feeëriek gevoel, die schitterende oude gebouwen onder de spotlichten.
Terug in het hotel kon ik de slaap niet vatten. Ik zat er toch maar mee. Hallo en hoi krijg ik niet over de lippen. En dank u wel freule zou wellicht evenmin in dank worden afgenomen, zou zij dat woord wel kennen?
Drommels! Ik weet het ! Dank u wel ober!
Herman van Schoten, Gent, België, 01/03/2023.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten