Er werd betoogd. Tegen de Antwerpse burgemeester, die zich had laten ontvallen dat je in de multi-etnische wijk Borgerhout makkelijk 20 types tegenkomt van het soort dat aanslagen pleegt. Aanleiding was een zoveelste incident. Zijn politie-agenten hadden nog maar eens klop gekregen van een groep Marokkaanse jongeren. De burgemeester voegde er nog snel aan toe het erg te vinden voor de Marokkaanse gemeenschap, het zijn ten slotte hun jongeren. Maar het was te laat. Hij kreeg alweer een betoging op de been, tegen zichzelf, 150 buurtbewoners, waarvan een minderheid Marokkanen en een meerderheid witte bakfietsouders. De burgemeester is allergisch aan hen, dat is bekend. Ze rijden inderdaad overal zomaar doorheen, alsof de straat van hen is, uit de weg, hier zijn wij.
Nota bene de progressieve krant De Morgen wijdde er een kritisch artikel aan, onder de titel Hoe bakfietsouders de kloof vergroten. De krant bericht dat ze de concentratieschool in de eigen buurt mijden. Deze door de band hoogopgeleide, welvarende ouders kiezen voor hun spruiten een meer afgelegen kwaliteitsschool boven de eigen buurtschool. Sociale mix is nochtans een voorwaarde om de concentratieschool op te krikken. Ook naschoolse activiteiten zijn daartoe een evident middel. Maar deze ouders verkiezen een ver afgelegen zwembad, dat zij uiteraard makkelijk kunnen betalen. De krant windt er geen doekjes om.
Els Cespedes (1) is de juf van het instapklasje van basisschool Sint-Aloysius in de Antwerpse Seefhoek : elke ochtend zien we die bakfietsmensen met hun kinderen wegfietsen. Dan denk ik: die kunnen toch ook hier naar school? Vorig schooljaar had ik naast de dochter van Tom geen enkel Vlaams kindje in mijn klas. Dat zou nochtans goed zijn voor de school, want dat zijn ook de mensen die de oudervereniging recht houden.Ik weet niet waarom die bakfietsouders niet komen. Omdat ze denken dat de kinderen hier niet veel leren? Dat is een misverstand. Zeker als je weet welke kwaliteitsvolle leerkrachten hier werken. Daar heb ik het moeilijk mee: die gezinnen zijn zogezegd open van geest, maar ze proberen het niet eens. Kortom : de bakfietsouders vergroten de kloof.
Els Cespedes doet haar werk met liefde. Ze tracht zich in te leven in de ouders : beeld je in dat je in China wordt gedropt, begin er maar aan. Ze is geduldig en hulpvaardig, maar rechtlijnig. Zo moeten jongetjes ook aan meisjes een hand geven en ze spreekt de ouders daar vriendelijk op aan : zo doen wij dat hier.
Elizabeth Currid-Halkett (2) schreef er een boek over. Ze noemt de bakfietsouders de aspirational class. Het is een sociaal-economische streefklasse, die een beter mens wil worden door het maken van de juiste morele keuzes. Ze gaan in de – goedkopere – multi-etnische wijk wonen, uiteraard in een groot huis met tuin. Ze zijn door de band hoogopgeleid en beschikken over een zeker cultureel kapitaal. Uiterlijke kenmerken zijn organisch kopen, biologisch eten, langdurig borstvoeding geven, op sandalen lopen met de baby in de draagtas, aan yoga doen, naar progressieve bijeenkomsten en schouwburgen gaan, met progressieve en laagdrempelige tour-operatorsnaar Peru reizen of naar India – uiteraard per vliegtuig -, dat soort dingen. In de praktijk komt deze streefklasse over als gesloten, kleingeestig en hooghartig, aldus onderzoekster Elizabeth Currid-Halkett in een Amerikaans onderzoek. Ze geven hun culturele bagage en privileges door aan hun kinderen en preken opwaartse mobiliteit door navolging van hun gedrag.
Dat soort volk ken ik. Ik ken ze omdat ze op mijn voormalige hogeschool significant vertegenwoordigd waren. Luister naar mijn woorden, zie niet naar mijn daden. Ze leven op een progressieve wolk en vinden zichzelf de betere mensen. Dat komt echter niet door elke geciteerde eigenschap op zich, maar door de optelsom ervan, waardoor ze een klasse apart vormen. Het is een opgeklopte klasse van Gutmenschen, met de kop in de wolken en doordrammend. Ze wonen dan wel in een zonder haatstraat, maar ik zou er wat graag van maken zonder dikke nekkenstraat.
Tegenover die arrogante bakfietsouders staat bijvoorbeeld Peter Mertens, leider van de communistische Partij van de Arbeid. Hij is tegelijk Antwerpenaar en on-Antwerps qua pretentie. Hij verdient als politicus een arbeidersloon en leeft naar zijn overtuiging. Als hij van de media wat meer kansen zou krijgen, zou zijn partij kunnen scoren. Helaas, media-aandacht wordt verdeeld overeenkomstig het aantal zetels, alsof een idee meer waard is naargelang er meer mensen op stemmen, alweer een vorm van populisme.
Omwille van zijn authenticiteit, eerlijkheid en belangenbehartiger van de kleine man zou je overwegen op deze Mertens te stemmen. Maar ja, hij ziet de systematische diefstal niet van de Franstaligen, die het Vlaamse geld inpikken en opmaken, hij is een overtuigde Belgicist. Maar hij zou de scherpe kanten van de oeverloze consumptiemaatschappij aanpakken en de uitwassen van het kapitalisme, zeker wel. Hij is consequent en dat kan je van maar weinig politici zeggen. Je bent katholiek of vrijdenker of progressief of conservatief of communist, maakt niet uit, als je maar consequent bent. Van alle walletjes tegelijk eten, zoals de bakfietsouders, neen, dan val je, wat mij betreft, door de mand.
Maar, het zal toch niet, zou Mertens ook een bakfiets hebben ?
Noten :
(1):Cespedes, E., geciteerd in Waar blijven de kindjes van de bakfietsouders ?, De Morgen, 02/09/2017.
(2):Currid-Halkett, E., The Sum of Small Things, a Theory of the Aspirational Class, Princeton University Press, 2017.
Herman van Schoten, Schoten, België, 20/10/2018.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten