Een perfecte titel voor een thriller, toch ?! En er dan inspecteur Beck op zetten, uit de legendarische reeks van Sjöwall en Wahlöö ! Dat was toch wat anders dan die overpopulaire Stieg Larsson, die het bloed niet met liters maar per tankwagen liet aanvoeren. Hoe meer bloed en wreedheid, hoe populairder, het is helaas geen fictie maar werkelijkheid. Soit.
Mijn ergernis over de man in korte broek dateert van toen ik zelf ouder werd. Maar er een artikel aan wijden, vond ik overdreven, zo erg is het nu ook weer niet, ieders smaak of goesting nietwaar. Tot de Volkskrant het deed (1). Het was matig geschreven en snel in mekaar gedraaid. Het was ook nog vanuit de hoogte, plat, oppervlakkig. Mijn echtgenote : een min artikel, ordinair en geforceerd humoristisch. Smaakloos kortom, dan nog liever een korte broek !
Ik richt mijn vizier op de vijftigplusser, die onder zijn korte broek zijn schriele beentjes laat zien, met verschraald vel, uitgedroogd, al of niet afgebladderd. Een kip met dergelijke poten wil je niet, er is kraak noch smaak aan. Geen gezicht. En de uitstraling : hier ben ik, ik doe wat ik wil.
Toegegeven, het is minder erg voor het gevoelige oog dan tattoos. Het Antwerps gemeentebestuur overwoog om zichtbare tattoos bij de politieagenten in de ban te doen, tot de vakbond protesteerde. Aantasting van de persoonlijke vrijheid ! Je krijgt ze ook moeilijk weg, dat is natuurlijk wel een punt. Nu vermoed ik ook in de vrienden- en kennissenkring hier en daar een tattoo, ofschoon de conventionele staat van ontbloting, waarin we hen ontmoeten, geen aanleiding geeft tot verdenking, het zit wellicht dieper of lager. Je vraagt er niet naar, maar bij deze : zij hun tattoo, ik mijn mening.
Nu is het gebruik van de korte broek onder senioren ingeburgerd, zodat wie tegen is, een slechte beurt maakt. De politiek durft er niet aan. Zou er eens graag een paar volgen naar hun vakantieadres. Kris Peeters in Noord-Griekenland, je kan het je niet voorstellen, hoewel, de man heeft wel meer vreemde invallen, maar gelukkig is het niet toegestaan in die Meteora-kloosters. Of Bart De Wever in Beieren, misschien draagt hij wel een lederhosen, al zou ook dat geen gezicht zijn. Gert-Jan Segers, leider van de Nederlandse Christelijke Unie, in korte broek ter communie zien gaan, lijkt ook al weinig waarschijnlijk.
De algemene aanvaarding van de korte broek in elke publieke situatie illustreert het afglijden van de zeden, meer bepaald het verdwijnende gevoel van stijl. De korte broek is er helaas maar een van de vele uitingen van en dan nog een brave, niet eens uit de top twintig van wansmaak. De korte broek is dan ook slechts een exponent voor andere, echt betreurenswaardige gedragingen.
Dat betreft het algemene gedrag in de publieke ruimte, in de grond een kwestie van een gebrek aan beschaving. Een klein en willekeurig voorbeeld. Op een feestje beklaagde een bevriend koppel zich over de terreur van kinderen op hun vakantie-adres. Kinderen moeten kind kunnen zijn, mogen ravotten, natuurlijk wel en hun gejoel brengt je jeugd in herinnering, voor heel even dan. Maar niet altijd en overal. Je stelt vast dat de ouders niet ingrijpen, ze leren hun schatjes geen gedrag, ze leren ze niet rekening te houden met anderen en zelf doen ze het alvast ook niet. Daarom veroorzaken ze overlast. Onze vrienden selecteren het hotel nu op basis van geen kinderen en geen Russen. Ik had voor hen een tip : als het hotel in de vakantieboekjes staat van de touroperators, valt het eveneens af. Dat vonden ze een geweldige suggestie ! Maar of zo’n hotel de waarschuwing geen korte broeken aandurft, valt te betwijfelen, ze doen zich natuurlijk liever niet de das om. Ook in dure hotels kom je ze tegen, zelfs bij het ontbijt, ik bekijk ze dan opdringerig, die ongemanierde aanstellers, zo van wat kom jij hier doen ? Wel eens overwogen een stukje meloen per ongeluk in die veel te blote decolleté te mikken, oh, sorry hoor, is het erg nat ?
Het gebrek aan beschaving botst je tegemoet bij het betreden van de Antwerpse tram en van de centrumstraten : ongemanierd en vuil, ongehoord vuil. Het is stuitend. Opvoedingswinkels helpen niet, er is maar een afdoend middel : een half jaar de straatpolitie van Singapore inhuren, dan is het gelijk opgelost.
Dragers van een korte broek in de publieke ruimte zijn uiteraard geen zieken noch slechte mensen, op die dronken Russen na dan, maar ze vertonen slecht gedrag. De korte broek boven een overjaarse leeftijd in de publieke ruimte is onwellevend. Onwellevend, kent u dat woord nog ?! Op school vroeger hadden we warempel een cursus wellevendheid. Er werd beschaafd gedrag aangeleerd, soms zelfs onbegrijpelijk of bizar. Neem nu het voorschrift dat je een dame altijd rechts van je laat lopen, behalve dan langs de rijweg, want dat is gevaarlijk. Die regel begrijp je uit een opstoot van ridderlijkheid, maar ook weer niet als de enige kostwinner van het gezin zichzelf daarmee in gevaar brengt. Het is overigens ook een regel uit het pre-feministisch tijdperk. Gelijkheid, dan ook gelijke gevaren zogezegd ! Het portier van de auto voor de dame openen, is dan weer een gevoelige attentie, die helaas onderuit wordt gehaald door die op afstand bediende portieren. Wellevendheid was een cursus, die we op school niet nodig hadden, toen. Nu het wel nodig is in brutaal Nederland en boertig Vlaanderen, kent men zelfs het begrip wellevendheid niet meer.
Alles kan en alles mag, dat is de teneur. Het is politiek de gemakkelijkste oplossing, in de grond defaitistisch, laat maar waaien, we kunnen en willen er niets aan doen. Maar de open samenleving is hardhandig op haar grenzen gebotst, letterlijk door de aanslagen en meer en meer ook door die zware verkeersongevallen met Oost-Europese vrachtwagenchauffeurs, figuurlijk dan weer door de komst van horden migranten. Het was een illusie van politici, die het zakenleven wilden bedienen, en van naïeve linkse partijen en welzijnswerkers, die geloven dat de mens goed is. De mens is niet intrinsiek goed, de mens heeft het goede en het kwade in zich. Voor dat inzicht moet je niet gestudeerd hebben. Toch wordt hardnekkig vastgehouden aan de illusie dat de burger zichzelf onder controle heeft, zowel in de openbare ruimte als in de sport of op de beurs bijvoorbeeld. In deze fictie is een beurscrash onmogelijk, tja.
Wat een zwaarwichtige uitweiding, de korte broek als symbool van wanbeschaving ! Genoeg er omheen gepraat. Ik zal maar bekennen, ik heb een korte broek, jawel ! Tijdens de voorbije warme zomer toverde mijn echtgenote zo’n korte broek tevoorschijn, ergens vanop een mij onbekend schab in de kleerkast, want ik bekleed daar slechts enkele gastplanken. De broek zag er best beeldig uit, met veel zakken en nog steeds goed passend om mijn niet onaardig kontje. Maar ik kom er niet mee buiten, tenzij op het privé-terras, en geef dus geen aanstoot. Daar de hitte aanhield, hield ik ook die korte broek aan en ik moet zeggen, het begon te wennen. Post.nl belde aan, ja, ik kon de man toch moeilijk laten wachten tot ik van tenue was veranderd, hij zou intussen zijn weggelopen. Stilaan vervaagde mijn fatsoensgrens, al is er nog een gigantische weg te gaan vooraleer ik mij aan blotere toestanden begeef. Zou ik ze aan durven bij de jaarlijkse bbq van onze buurt ?
De korte broek is een kwestie van stijl. Getrainde atleten, als tennisser Roger Federer, staat het beeldig, een strakke sportbroek immers en het leidt niet af, want de meester weet je op een hogere en zelfs esthetische manier in de ban te houden. Hij wordt tennistechnisch een dagje ouder, dat wel, maar hij kan nog altijd mee met de wereldtop. De beslissing te stoppen komt er nochtans eerder vroeg dan laat aan, onder invloed van de dalende plek op de wereldranglijst. Hoewel, ik voor mij voorzie een ander scenario. Vrouwlief Mirosliva, die in huize Federer zoals bekend de broek draagt, zal hem vroeg of laat in de badkamer aansporen zijn onderstel te inspecteren en Roger zal de hint verstaan : je hebt gelijk, Miratje, kijk naar die benen, het is geen gezicht meer. Exit Roger Federer, in stijl.
De korte broek is ook een kwestie van smaak. De mijne, het mag gezegd worden, is mooi om zien, ondanks mijn bejaarde spillebeentjes. Ik heb er op gelet, er zijn best smaakvolle exemplaren te vinden, licht sexy zelfs. Maar de C&A’s van deze wereld grossieren niet in smaak. Er loopt dan ook wat rond, dat de ogen pijn doet, zelfs in een museum ben je er niet veilig voor. Als ze nu eens afspraken deze onesthetische dracht te beperken tot de dierentuin en afgesloten vakantiecentra, dan kan iedereen zichzelf zijn, elk op zijn terrein.
De korte broek is ook een zaak van respect. Toeristen, die in korte broek en met flitsende camera een kathedraal binnenvallen, geef je graag een enkel ticket richting hel. Het geeft geen pas. Vroeger had je in zo’n plechtig gebouw een opgeklede suisse met staf, aan wiens gezag niet te tornen was. Die handhavende figuur is helaas verdwenen, wellicht door de bezuinigingen in de kerkfabriek. God is nu eenmaal niet demokratisch, dat zou men moeten snappen.
De korte broek is tenslotte ook een aangelegenheid van savoir vivre. Dat laat zich voor de huidige jeugd nog het best omschrijven met voorbeelden : radiolawaai vermijden, geen voeten op de bank in tram en trein, niet eten op straat, dames laten voorgaan tenzij in onbekende ruimten, voorbijgangers niet hinderen, zacht praten ipv roepen en kwekken, niet wijdmonds geeuwen, niet telefonerend het voetpad blokkeren, rechtop zitten ipv van hangen, de deur openhouden voor de volgende, je beurt afwachten, niet met open mond eten, beheerst gedrag in het verkeer en opgefokte hormoongasten aan de kant zetten, geen opgevoerde knalfietsen, de ander laten uitspreken, oversteken op het zebrapad, de politie respecteren, niet wildplassen, niet spuwen noch rochelen, niet dronken of onder andere invloed rondlopen, zich wassen, niet boeren, geen dubbele plaats bezetten in het openbaar vervoer, met mes en vork eten, je plaats afstaan aan ouderen en gebrekkigen, niets weggooien op straat enz. Een kleine bijbel kortom van omgangsvormen onder de wervende titel : Fatsoen ? Doen ! Wijlen W.F. Hermans zou gelijk een like sturen, als hij een computer had, dat is welhaast zeker !
Kijk, dit artikel is eveneens kritisch, maar met een knipoog. Ik stuur het door aan de journalist in kwestie, zodat hij tot inkeer kan komen. Ik verdenk hem ervan het te hebben bijeengeharkt op een zweterige middag, net voor sluitingstijd van de kopij.
Misschien wel in korte broek.
Noot :
(1):Dijkshoorn, N, Mannen in een korte broek, kwader kan je mij niet krijgen, De Volkskrant, 07/08/2018.
Herman van Schoten, Schoten, België, 09/08/2018.
Alle rechten voorbehouden : vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten