We hadden vrienden op bezoek, Nederlanders, die zich consumptiegewijs helemaal Belgisch gedroegen. Dat wil zeggen de vrouw, want haar man moest rijden. Ze liet zich duidelijk gaan, als had ze wat in te halen. Op de middelbare school waar ze tot haar pensioen directrice had gespeeld, heerste een sfeer van orde en gezag, in die tijd dus. Haar man was altijd iets hoog geweest op een ministerie. Het gesprek was navenant en van meet af geanimeerd. We hadden Donald Trump reeds in de ban gedaan en waren net begonnen aan de hoofdschotel, zijnde het verband tussen neoliberalisme en kolonialisme, toen hun gsm afging.
Dochterlief aan de lijn. Ze moest iets vertellen! Gisteren waren ze op stap geweest en hadden als goede ouders hun zoontje toevertrouwd aan een oppas, die ze kenden en voor Jantje een vertrouwde figuur was. Het manneke was 9 en had aan de oppas verteld over school. De lerares had een opdracht gegeven: opschrijven wat ze later wilden worden! Ze zamelde de briefjes in, rutselde ze door elkaar, trok er een uit, las de toekomstdroom voor en vroeg aan de klas wie dat zou kunnen geschreven hebben! Voorwaar een creatieve lerares, er zijn saaiere manieren om een lesdag door te komen. De lerares las:
1.Directeur.
2.Paus.
De jongetjes wisten meteen van wie het was, de meisjes keken argwanend en met ongeloof naar de dader. Dat vertelde zoonlief dus aan de oppas.
We moesten met zijn allen lachen en we kwamen als vanzelf uit de intellectuele sfeer met de voetjes op de grond. Hoe kwam hij erbij?! Zijn moeder was de bengel vandaag aan school gaan afhalen, gewoon om de juf te kunnen spreken. Deze gaf gewillig opening van zaken. Ze deed het elk jaar en het was altijd een geanimeerde les. Er was nog wel enig onderscheid tussen de toekomstplannen van de jongens en de meisjes, maar de verschillen waren de laatste jaren aan het verkleinen. Of ze dat allemaal bijhield was niet geweten, misschien maakte ze er wel een studie van. Bij de jongens waren de piloten niet van de lucht, de meisjes zochten het meer hoog in het ziekenhuis, specialist en eentje wist ook waarin: nefrologe. Ook had een meisje geschreven: medewerkster. Over het algemeen echter gold het leidinggevende functies, het betrof dan ook een eliteschool, al werd dat predicaat angstvallig vermeden. In lagere regionen waren verpleegster en treinbestuurder nog altijd een goed gemiddelde, maar ook hier stond de tijd niet stil: facilitair medewerker, dronepiloot, software-ontwikkelaar.
Nu wilden wij van de grootouders, bij ons op bezoek, natuurlijk weten waar Jantje deze ambitie vandaan haalde. Die directeur was gemakkelijk te verklaren door het beroep van de ouders: gevangenisdirecteur en iets op de redactie van een krant. Maar die paus bleef een vraagteken. Had het manneke ontluikende religieuze gevoelens? Namen ze hem mee naar de zondagsmis? We hielden het er uiteindelijk op dat hij de kroning van paus Leo XIV op tv gezien had en dat dit behoorlijk indruk had gemaakt.
Een interessante kwestie betrof voorts Jantjes’systematiek. Hij had niet geschreven directeur of paus, maar had er een volgorde aan gegeven, als in een wetenschappelijke opsomming. De vraag of de volgorde ook een betekenis had of gewoon willekeurig was, kon in dit bestek niet beantwoord worden. Zijn zin voor orde en chronologie werd gewaardeerd.
Nu moesten we natuurlijk aan elkaar bekennen wat ons ideaal was geweest op die leeftijd. Het bleek tandarts te zijn geweest, journalist, dichter en reisleider, maar ik verklap niet welk toekomstbeeld bij wie hoorde, dat bleef in de besloten vertrouwelijkheid van ons gezelschap. Ik deed de glazen nog eens vol, waarna onze gast op zijn uurwerk keek en aankondigde dat het stilaan tijd werd om de terugreis aan te vatten.
Toen ze weg waren mijmerde mijn vrouw: dat manneke heeft het goed voor: anderen laten werken!
Noot:
Dit verhaal is niet afgeschreven van maar wel geïnspireerd door Simon Carmiggelt, uit Een glaasje thuis, in: Alle kroegverhalen. Vermits de geëerde schrijver verscheiden is en hij bijgevolg niets meer te protocollen heeft, voel ik mij niet schuldig aan plagiaat, dat ik overigens met zwier gecamoufleerd heb.
Herman van Schoten, Armaçao de Pêra, Portugal, 05/11/2025.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten