…komt uit een gedicht van Patricia Lasoen. Met deze titel trek ik extra lezers en dat verdient deze dichteres, die deze maand overleed. Een kleine hulde.
Een jubileum
Op onze lakens
ligt de eerste sleet.
Ons zondagse servies
is niet meer heel
en het tapijt draagt
sporen van tientallen
kinderbekers melk.
Elk jaar wordt onze trouwfoto
wat ouderwetser,
je ondergoed moet dringend
aangevuld en ach, we zijn
haast toe aan een salon.
In bed werd je er lang niet
slechter om.
Na tweemaal zogen weliswaar
moesten mijn borsten zich
gewonnen geven voor mijn
billen maar die blijken
dan toch een alternatief.
Een groot klein gedicht! Daar was ze goed in. Patricia Lasoen had het talent om het dagelijkse om te krullen tot heuglijke momenten.
Bijna dertig
Jij beweert van niet
maar toch zijn die kleine rode adertjes
definitief geworden op mijn been
-jaarringen na het derde lot -
en ook de groefjes in mijn buik,
als ik er wat zonnecrème op wrijf
denk ik wel eens terug aan mijn benen
en mijn buik van toen en
aan mijn klein overbodig behaatje
dat er toen eigenlijk alleen maar was
om door jou losgeknipt te worden
in het bosje na schooltijd
of om zichtbaar te zijn
onder mijn truitjes
voor de banken achter mij.
Oudere lezers herkennen het volgende portret:
De directrice
In haar appartement aan zee
maakt ze iedere dag drie kopjes
oplosbare koffie.
Ze speelt patience en schrijft
brieven naar haar oude vrienden.
Familie heeft ze niet, want
de neef die haar nooit een bezoekje
brengt heeft ze voorgoed uit haar
al lang geschreven testament geschrapt.
Zij is een ongetrouwde directrice
van een meisjesschool.
Sommige lieve kinderen van het
appartementsgebouw krijgen
zilveren hangertjes en geborduurde
zakdoekjes kado.
Iedere dag stoft zij herinneringen af
en als haar reumatiek haar
niet al te zeer plaagt
maakt zij eenzame wandelingen
op de dijk.
De zon verkwikt lijf en leden. In ons koud kikkerlandje merk je dat des te meer.
Zon
De bomen staan
hijgend te ademen.
Vogels vertellen het aan
iedereen:
“Zon” zeggen ze.
“Bloot” zeggen ze.
Een gek die het niet horen wil.
Een dikke dame in
een korte appelgroene jurk
stapt dapper door de warme straat
en zelfs de mussen zijn er even stil van.
Wordt u hier ook blij van?
Herman van Schoten, Schoten, België, 08/08/2023.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten