Gij zijt ne speciale! Dat mocht ik in mijn volwassen leven meermaals horen. Wat bedoelt men? Lichamelijk val ik niet op, al ben ik gaan twijfelen, sinds zwarte en moslimmeisjes op de tram opstaan om me hun zitplaats aan te bieden. In de spiegel vind ik me nochtans niet oud, wat zien ze in me? Het is maar een momentopname, dat speciale moet dieper zitten. Ik vermoed dat ik het in mijn gedrag moet zoeken. Ik gedraag me nochtans hoffelijk en loop er goed gekleed bij, wat me in een restaurant nog wel eens een compliment oplevert. Nee, het zit elders, het zijn mijn meningen, opvattingen, gezichtspunten, ja, dat is het!
Ik heb klare en ferme meningen, ze blazen me niet zomaar omver. De zelfverzekerde commentaren van de VRT-interviewers bijvoorbeeld steek ik telkens weer makkelijk lek, het is bijna een sport geworden! Het komt van mijn jarenlange zelfstudie want op school leerde ik niet veel. Met een duur woord: eruditie. Ik heb er plezier in! Maar ik begraaf me niet in mijn vastgeroeste meningen en sta open voor beter!
In een vorige bijdrage(1) had ik gesteld dat je mensen in alle relatievormen moet aanvaarden en respecteren, maar dat sociale rechten toekennen een stap te ver is. Wel, ik ben deels van mening veranderd! Een woordje uitleg.
In een interview(2) verklaarde hoogleraar Alain-Laurent Verbeke dit: Trump werkt met macht, angst en intimidatie, hij lijkt op een agressieve hond. Radicale wokeness werkt meer onderhuids, met cancelcultuur en gedachtenpolitie, dat is meer een venijnige kat. Er is bijna geen dialoog meer omdat men alleen meningen wil horen, die passen in het linkse kader dat aan universiteiten domineert. Wat universiteiten hebben toegelaten is dat alleen het politiek correcte denken nog kan. De oude inquisitie maakte je dood, de nieuwe inquisitie maakt je monddood. Je moet jezelf niet te vlug gekwetst voelen. De vraagsteller citeert John Stuart Mill(3): wie zich niet aan constante kritiek blootstelt, eindigt met dode dogma’s.
Deze opvatting is helemaal de mijne. Maar toen zei de professor nog iets anders: waarom niet toelaten dat het engagement van personen in latrelaties en polyamoreuze relaties notarieel wordt vastgelegd, zodat je je partner bijvoorbeeld kan bezoeken op Intensieve Zorgen?
Ik was op slag wakker! Geen toegang tot je partner in het ziekenhuis omdat je relatie niet is erkend! Ik ging er meteen op voortborduren. Want het is maar één aspect van een bredere maatschappelijke realiteit. Eerst mijn uitgangspunt:
Het huwelijk is bedoeld voor het regelen van de afstamming, zodat de samenleving weet wie voor welk kind verantwoordelijk en aansprakelijk is. Homostellen kunnen geen kinderen krijgen. Het huwelijk is bijgevolg niet voor hen. Adoptie behoort te zijn voorbehouden aan gehuwden, vermits elk kind recht heeft op een vader en een moeder, dat is natuurrecht.
Je stelt echter een aantal maatschappelijke feiten vast:
1.gehuwden worden fiscaal positief gediscrimineerd door het huwelijksquotiënt, met als gevolg dat alleenstaanden en alle anderen negatief worden gediscrimineerd;
2.homostellen trouwen veelal om de fiscale voordelen van het huwelijk;
3.er zijn meer en meer alleenstaanden en anderssoortige relaties: homoseksueel, gender, lat of algemeen non-binair: een maatschappelijke realiteit. Voor zover niet wettelijk geregeld zijn ze fiscaal alleenstaanden en die zijn de pineut in ons belastingstelsel.
De oplossing:
1.gelijke behandeling, concreet door wettelijke erkenning van notariële registratie van alle relaties, zodat je bijvoorbeeld op bezoek kan op de Spoed en kan erven aan gelijke voorwaarden als personen in de eerste lijn;
2.wegwerken van de fiscale positieve discriminatie van gehuwden. En, meer algemeen, van alle positieve discriminaties, met name: de belastingvoordelen van vennootschappen om belasting wettelijk te ontlopen.
Op deze manier leg je de wettelijke lat gelijk voor iedereen. Als je het groepsrecht van gehuwden afschaft, zijn er geen aparte groepsrechten meer nodig. Helaas zijn dit politiek harde noten om te kraken. Maar je moet de zaken wel stellen zoals ze zijn en niet meegaan in groepsrechten door er nog nieuwe bij te maken.
Door open te luisteren naar een persoon met een gemotiveerde andere mening heb ik mijn mening bijgesteld. Ik lijd echter niet aan de politieke ziekte van opportunistisch voortschrijdend inzicht, maar de hoogleraar heeft me met argumenten ertoe geleid. En het is geen kwestie van beschaamd met de billen bloot te staan, neen, eerder het omgekeerde! Want als je bereid bent te luisteren naar andersdenkenden en hun mening ernstig neemt, gebeurt het dat je voor jezelf moet toegeven: daar zit wat in, moet ik mijn mening niet bijstellen?
Sapere aude! Durf te denken! Dat zei Horatius. Daarom ben ik eerder behoudsgezind in culturele aangelegenheden maar wel vooruitstrevend in sociaal-economische. Bijvoorbeeld: je moet andersoortige relaties niet promoten op school, drugs niet legaliseren, wel omgangsvormen in de opvoeding bijbrengen en stimuleren dat andere culturen op ons grondgebied zich aanpassen. Anderzijds moet je de belastingvrijstelling van multinationale ondernemingen aanpakken, de rijken hun deel doen betalen en het profitariaat van de politiek op de schop nemen. Waardoor ik op gespannen voet sta met zowel liberalen als socialisten. Ik ben een vrijdenker, geen libertijns noch politiek correct denker en waai niet met alle nieuwe winden mee.
Kortom: gij zijt ne speciale!
Noten:
(1): zie artikel 400 blog.
(2): De Ceulaer, J., Trump is een ramp, maar Vance is een nieuwe Hitler, De Morgen, 03/05/2025.
(3): Mill, J.S., Over vrijheid, Boom, 1996.
Herman van Schoten, Schoten, Vlaanderen, 05/05/2025.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten