Het bestaat nog! Als je het vinden kan. De gps van de auto vindt het alvast niet. Meetkerke bestaat niet! De gps van de slimme telefoon brengt uitkomst. Meetkerke is een dorp in de gemeente Zuienkerke en dat klinkt u vast bekend in de oren! Het ligt opzij van de grote baan van Brugge naar Oostende, ook bekend als N9. Wie Brugge bezoekt heeft daaraan een hele boterham, maar zou toch niet mogen verzuimen ook Meetkerke aan te doen. Hetzelfde geldt voor de kusttoeristen van Blankenberge en omgeving. Meetkerke moet je gezien hebben!
Het dorp telt zo’n 400 inwoners en er is niets. Geen winkel, geen café, geen apotheek en dat wil wat zeggen want in Vlaanderen zijn er haast evenveel apotheken als vroeger cafés. Er is toch iets! Het Mortierken! Een bescheiden eethuis in een ouderwetse gelagzaal, goed onderhouden en die in alles aan de oude tijd doet denken, behalve het sanitair, dat van deze tijd is. Vloertegels, aankleding van de muren, meubilair, het doet nostalgisch aan voor wie er gevoelig aan is. Tegen de plafonds in de beide zalen staat een collectie mortieren. Je denkt mortieren zijn toch granaten?! En granaten horen inderdaad wel thuis in deze door de beide oorlogen aangetaste streek. Het zijn vijzels! Enkele tientallen vijzels! Het bepaalt mee de sfeer. We eten lotte en er is warempel een Nederlands stel, zouden zij weten wat lotte is? Het eten gaat ermee door want je bent hier tenslotte voor de nostalgie en omdat er geen ander eethuis is. Er is een gedekt buitenterras met uitzicht op weiland en de stilte is gratis.
Gesterkt zowel inwendig als door de omgeving zoek je verder in dit kerkdorp. De smalle Dorpstraat draait in een halve cirkel rond de kerk en is met Vlaamse kasseien geplaveid. Eens in het jaar passeert hier zelfs een wielerkoers en de renners schrikken zich een hoedje! Sommigen gaat het boven de pet zodra ze over die kasseienbocht dokkeren.
De kerk dateert uit de 16° eeuw en is open! Het is een gotische, driebeukige bakstenen kerk, die teruggaat op een voorganger uit de 13° eeuw. Het is een beschermd monument. De kerk is typisch voor de streek, in mijn Antwerpse omgeving vind je dit type niet. Alles wat je in een katholieke kerk verwacht tref je ook hier aan: altaren, gestoelte, preekstoel, hoogkoor met orgel, doopkapel. De met fluweel opgetuigde bidstoelen van de rijkere gelovigen zijn verdwenen en vervangen door een eenvormig model van bescheiden allure, Ikea zeg maar. Hier is iedereen gelijk, wat dat betreft.
Grote heiligenbeelden manen de bezoeker aan tot een godvrezend leven. Ze zijn weinig kunstzinnig, een uitdrukking van volkse devotie zal ik maar zeggen. In de biechtstoelen - zonder gordijntjes - kan je vergiffenis krijgen voor echte of verzonnen zonden. De biechtstoel bestaat klassiek uit drie delen. De priester zit in het midden en aan weerszijden knielt een biechteling in het donker zodat hij anoniem blijft. De priester schuift een houten rooster aan de ene kant dicht en aan de andere kant open, naargelang wie aan de beurt is. De hedendaagse techniek laat toe met een groen of rood lampje aan te geven of de priester beschikbaar is. Dat is hier niet het geval. De opgelegde boete is klein, want in dit boerendorp is iedereen braaf. Bij het buitengaan kom je langs een mand met flesjes Spa. Het is gewijd water en je mag het gratis meenemen.
In de doopkapel bevindt zich een miraculeus Mariabeeld, waarvan ik u de geschiedenis niet mag onthouden. Schippers uit Blankenberge vonden het beeld in hun netten en schonken het aan een parochiepriester. Het beeld verdween spoorloos. Het werd opnieuw bij toeval opgevist en nu aan een andere parochie toevertrouwd. Het beeld verdween spoorloos. Het werd warempel een derde keer opgevist en toen besloot men het op een ezel te binden en af te wachten waar de ezel naartoe zou gaan. U raadt het, de ezel hield halt voor de parochiekerk van Meetkerke. Het polychrome beeld staat dus in de doopkapel, afgesloten door een dubbele glazen deur, zodat je wel kan kijken maar aankomen niet. Er is een marmeren doopvont en er staan nog wat andere liturgische voorwerpen uitgestald, het is een kleine schat.
Jaarlijks trekt er vanuit Blankenberge, op de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren, nog altijd een kleine vissersbedevaart door de polders naar het miraculeus beeld van Onze Lieve Vrouw van Meetkerke. Ter plaatse is er een bedevaartmis, waarna men met het beeld in processie door het dorp trekt, begeleid door de harmonie Onder Ons. De optocht is folklore maar misschien ook wel meer. Er zijn wellicht bedevaarders, die de Maagd Maria om een gunst komen vragen of om behouden vaart. Je kan nochtans geen dankbetuigingen ontwaren, noch nagemaakte ledematen, zoals in Scherpenheuvel en Lourdes het geval is, zodat je je in ernst kan afvragen of het hier wel werkt. Of de paus Meetkerke heeft erkend is mij overigens onbekend. Maar de naam van B+B ‘t Mirakel stuwt dan weer het geloof van de bedevaarders.
Het ommuurde kerkhof ligt rond de kerk en wordt aan een kant afgezoomd door de Blankenbergse vaart, dichtgegroeid door onkruid. Het is een klein en plechtig kerkhof. Je loopt rond op een pad tussen oude lindebomen, die vroeger nog waren verbonden door geleide zijtakken. De ernst van de plek dringt tot je door en je neigt tot zacht praten want de rust mag niet worden verstoord. De graven zijn uiteraard katholiek, sommige bescheiden, andere pompeus en hoog naar de hemel reikend. Het is duidelijk: ook in de Hemel is er sprake van eerste klasse, tweede en derde klasse. Hoe anders vergeleken met de protestanten, die het op bescheiden laagbouw houden.
Hoeven kletteren op kasseien. Er komt een paardenkoets aan, getrokken door drie zwarte paarden, die een drieling zouden kunnen zijn. De koets houdt halt. Passagiers stappen uit en raken de snuit van de paarden aan, ze snuiven en eentje stampt.
Er is nog meer. Een heus vakantieverblijf, ‘t Dorp geheten, gebouwd op en rond een Duitse bunker uit de oorlog, die diende om een klein vliegveld in de buurt te verdedigen. De betonnen bunker zit op de begane grond en is afgezet met baksteen, zodat je het niet vermoedt. Hij is groot en omgevormd tot een eetzaal, toilet en fietsenstalling. Een mededeling op de muur gebiedt de elektrische fietsen naar de kant met stopcontacten, de andere fietsen moeten aan de andere kant worden gestald. De uitbaters zijn aardige lui, die een praatje niet schuwen. Je verneemt dat de moeder van de man tot de stam behoorde, waarvan je op het kerkhof tal van graven vond: Mermuys. Het waren herenboeren die het dorp domineerden. Zij hadden geen mirakels nodig.
Meetkerke is een omweg waard! En als u toch in de buurt bent is de (voormalige) abdij Ter Doest in Lissewege niet ver weg. Het ligt op het einde van een doodlopend weggetje. Stilte alom, echter geen mirakels, tenzij in je bord want hier huist een restaurant met een fijnproeverskeuken.
Herman van Schoten, Schoten, Vlaanderen, 06/09/2014.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten