U kent het begrip uit de voetballerij. Als een speler geraakt wordt door een tegenstander, zich verstapt of anderzins op de grasmat neerzijgt ten teken van lichamelijk ongemak, wordt het spel stilgelegd om verzorgers de gelegenheid te geven hun pupil op te lappen of, in het ergste geval, in leven proberen te houden. Het kan uit de hand lopen en niemand houdt bij hoelang het oponthoud duurt. Ook kan er sprake zijn van gespeeld toneel, tijdrekken en schwalbes en zo. Gelukkig is er de vierde scheidsrechter, die alles keurig vastlegt op zijn klok en, naar het einde van de wedstrijd toe, een bord omhoog houdt: 7 minuten extra! Wat op zijn beurt aanleiding kan geven tot betwisting, want in de zogenoemde blessuretijd worden niet zelden beslissende doelpunten gemaakt. Maar nu heb ik een vraag: kan de blessuretijd tot in de eeuwigheid gerekt worden? Want ook in de toegevoegde tijd kan een speler in het ongerede geraken en medische hulp inroepen, zodat in beginsel ook de blessuretijd moet worden verlengd. De deskundige commentatoren leuteren in de napraat-studio over van alles, maar niet over deze zwaarwegende kwestie. Snapt men het belang er niet van, voor de supporters?! Want het zou ertoe kunnen leiden dat het spel maar niet kan worden afgefloten en dat de toeschouwers niet naar huis kunnen, wat uiteraard tot ongewenste verwikkelingen kan leiden en verwijten van moeder de vrouw: waar hebde gij gezeten? Weer gaan drinken zeker? Uw eten is koud geworden, trek er uwe plan mee!
Die commentatoren overigens, die de tv-kijker moeten begeleiden tijdens de wedstrijd, mogen nooit stilvallen. Ze moeten altijd maar aan de praat blijven, ook als ze niet meer weten wat te zeggen. Daarom hebben de handigsten onder hen een dik historisch boek bij, waaruit ze naar hartelust kunnen voorlezen, tot ergernis van diezelfde kijker. Kijk, zo krulde Johan Cruijff ook de bal over die hulpeloze doelman Ton Thie van ADO Den Haag in 1972! Oh, doelpunt afgekeurd wegens buitenspel! Het is geen buitenspel, mensen toch! Doet denken aan het afgekeurde doelpunt van Jan Verheyen tegen Nederland in 1973, waardoor Nederland onterecht naar het WK mocht, waar ze de finale verloren van Duitsland. Allemaal dankzij dat buitenspel! Zo saai, salonvoetbal zonder resultaat, doet denken aan Anderlecht onder Sinibaldi in de jaren 60, jongens toch!
En zo daast Filip Joos maar door! Zou hij op die manier nooit een doelpunt missen, verdiept in zijn naslagwerk? Natuurlijk, je hoort het publiek joelen en je ziet de spelers naar de middenstip stappen, zodat je nog snel kan brullen: goal, goal! En anders zal een assistent je wel aanstoten, Filip, wakker worden, doelpunt! Och ja, kan gebeuren en niemand is zonder fouten, toch?! Maar of er in pakweg 1965 al sprake was van blessuretijd, dat zou er toch in moeten staan, in die encyclopedie, denk je zo. Hoe zit dat precies Filip?
Of blessuretijd ook bestaat in andere sporten is mij niet bekend. Maar ik heb wel een tip! Waarom niet, zoals in het basket, de klok stil zetten bij elke onderbreking? De scheids fluit voor een fout, stop de klok! Ja toch? Dat zou de spelers aansporen om te stoppen met tijdrekken. Idee!
Blessuretijd is niet beperkt tot de sport, maar komt ook voor in het gewone leven! Sterker, het begrip krijgt hier zijn volle betekenis! Een trouwe lezer van deze succesvolle rubriek meldde het me, waarvoor dank, want ik wil niet met zijn pluimen lopen gaan. Eerst even voorstellen. Hij heeft reeds een bepaalde leeftijd bereikt, waarvan de eigenaars doorgaans worden benoemd als senioren. En dat geeft aanleiding tot de aanschaf van zekere hulpmiddelen, zoals daar zijn bril, valse tanden en hoorapparaat. Niemand kijkt er nog van op, het wordt normaal bevonden. Je kan er trouwens al vroeg in het leven mee geconfronteerd worden, met een pruik bijvoorbeeld, bij kanker en dan is het een beproeving. Ook herinner ik me een tijd, heel lang geleden, toen Congolese ministers steevast een bril droegen om op te vallen. Het was een teken van geleerdheid, waardoor wel eens spottend werd gezegd over iemand met een bril: kijk, zeker een minister! Dat zou je nu geheid op een klacht komen te staan van de antidiscriminatiecommissie en ik vermeld het dan ook maar als historisch voorbeeld en niet als mijn persoonlijke mening; ja, ik moet mij indekken want de vervolging van Herman Brusselmans wegens groepsbelediging wil ik vermijden, daar kan u inkomen.
Mijn correspondent nu heeft een nieuw hulpmiddel: een rollator. Hij gaat er gezwind en zonder complexen mee om. En op het vliegtuig is het geen probleem, er gaan ten slotte ook golfstokken mee. In mijn verbeelding zie ik de volgende fase al voor mijn ogen: een schoetmobiel, u weet wel, zo’n racewagentje, dat met haar snelheid de voetgangers de stuipen op het lijf jaagt. Hem kennende zal het een topmodel worden, met toeters en bellen.
Maar toen kwam het. Hij sprak deze gedenkwaardige woorden: ik leef in blessuretijd! Ik stond even perplex, getroffen door die grote waarheid. En door de verwoording: blessuretijd! Toen ik ervan bekomen was, moest ik erom lachen. Typisch hem! Want hij is iemand, die de gave bezit iets in een of enkele woorden te vatten. Pats, zonder omhaal van woorden! Het is trouwens waar, op een zekere leeftijd kom je in blessuretijd.
Het was raak. Ik wil er niet aan denken.
Herman van Schoten, Schoten, Vlaanderen, 04/03/2025.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten