Het is zondag. Ik heb nog wat nodig om te kunnen koken en begeef me naar een kleine supermarkt. Het is zo gevonden en ik ga richting kassa. Ik moet me in een smalle gang voorbij een oude dame wurmen, ze kijkt me aan en zegt: zou ik dat nu wel doen? Ze houdt twee verpakte gebakjes in de hand. Ik zeg: ja, u mag zich wel eens verwennen hoor, het is tenslotte zondag! Ze haakt in: alles is gesloten meneer, de winkels en alles en ik kan nog niet eens een cremmeke gaan eten. Ik schat haar een eind in de 80, kijk ze in de ogen, leg een hand op haar arm en zeg: de zondag is voor ons de slechtste dag van de week madam! Ze kijkt terug: zeker waar meneer, alles is gesloten, waar moet ge naartoe? En ik was aan het twijfelen want twee gebakjes is wat veel en de vorige keer heb ik er een moeten weggooien, want ik ben maar alleen!
Nu komt ze los. Haar man is zoveel jaar terug overleden, kennissen zeiden: Anneke, pak toch een nieuwe vent, maar dat moet ik niet, ik ben altijd alleen gebleven meneer! Maar ik heb twee goeie kinderen, onze Timothy en ons Nadja. Timothy woont in Kontich en hij heeft een zwembad en alles en ons Nadja woont hier dichtbij. Maar ik heb meer aan Timothy dan aan Nadja, terwijl het een zoon is en Nadja toch een dochter! Timothy heeft een heel goede vrouw en ze hebben twee schatten van kinderen en ze zeggen: “kom toch bij ons wonen, geen enkel probleem!” Want ik ben 85 meneer en ge kunt in huis vallen, ‘t is toch waar en de buren zijn naar hun werk, dus dan ligt ge daar. Maar in Kontich, ik weet het niet, er wonen daar allemaal doktoren in die straat en ge ziet niemand buiten, alleen in de auto als ze voorbijrijden. Terwijl hier! Ik zie de kinderen naar school gaan en ik kan naar de winkels gaan en een cremmeke gaan eten, dus ik blijf in mijn huis!
Wat moet ik hiermee, denk ik en er valt me iets te binnen: wat gij moet doen is kiezen, ofwel gaat ge naar Kontich ofwel blijft ge in uw huis maar dan wel met een alarm, dat ge rond uw nek hangt en dat contact geeft met hulpdiensten. Ze trekt er niet hard aan en ik zeg: ‘t is ‘t een of ‘t ander hoor, anders vinden ze u nog eens, na twee dagen of zo! Het maakt schijnbaar indruk, maar ik zie het ze toch niet doen. Oude mensen, ja, eigenzinnig wordt gezegd, onwaar is het niet. Ik zeg: oei, ik moet naar huis, mijn vrouw zal zich afvragen waar ik blijf. Aan de kassa haalt ze me in en ze wil opnieuw van wal steken, maar het is mijn beurt en ik leg mijn spullen op de loopband, pak in, betaal en wens haar nog het beste: en denk eraan, die zondag gaat voorbij, morgen is alles weer normaal!
Het is praat van oude mensen! Jongeren tellen af naar het weekeinde. En als er een verlengd weekeinde aankomt, snel een reisje boeken, de jeugd van vandaag bedoel ik. Het weekeinde is het ontsnappingsmoment van de week. Het is niet alleen weg van het werk, het is meer dan dat. Je hebt eindelijk tijd om je gezin te beleven en met de kinderen dingen te doen, die niet hoeven op te brengen en waar geen tikklok bij staat. Kwaliteitstijd. Het weekeinde zijn gezinsdagen en daarom onaantastbaar. Maar de commercie wil de supermarkten alle dagen open en dus moeten vaders en moeders opdraven om te werken, terwijl de kinderen thuis zijn. Gelukkig zijn er nog grootouders. Goed is het niet, sluit die winkel minstens op zondag!
Dat is makkelijk gezegd, want je herinnert je van lang geleden dat de warme bakker in Nederland gesloten was op zondag. Hoe dat vandaag de dag is, weet ik niet. Terwijl hier bij ons op zondag de mensen tot buiten staan aan te schuiven voor hun verse pistolets, crèmekoeken, croissants en wat al meer. En in de namiddag is er nog een nieuw baksel, ah ja! Is dat nodig? Je bent eraan gewend, ‘s zondags even verse broodjes halen terwijl vrouwlief de koffie zet! En niet vergeten: zondag is de verdiendag van de bakker.
Nu vraag ik me af hoe dat is in landen als Japan, Turkije, Zweden, Canada, ik noem maar wat. Draait de molen daar 7 op 7 of net niet? We kennen wat wereldreizigers, ik moet het hen een keer vragen. Wat ik wel weet is dat er minder en minder warme bakkers zijn. In de Portugese gemeente waar wij af en toe verblijven ken ik niet één warme bakker, brood alleen in de supermarkt. Het is wellicht voorgebakken en afgebakken spul, kortom niet zo lekker. En anoniem, ook dat nog.
Los van economische en culturele geplogenheden is het ten slotte toch zo dat iedereen redeneert vanuit zijn persoonlijke situatie. En dus denk je gelukkig, morgen is het maandag. Want zondag is de slechtste dag. Je kan nog niet eens een cremmeke gaan eten…
Herman van Schoten, Schoten, België, 29/06/2024.
Alle rechten voorbehouden: vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten