Biarritz
is de mondaine badplaats aan de Baskische kust. Hier vond keizerin Eugenie van
Montijo, de gemalin van Napoleon III, in 1855 het thermalisme uit. Het paleis
is nu een chic en imposant hotel : l’hôtel du Palais. Van hier af tot de Bellevue
strekt zich la grande
plage uit.
In de verte zie je de Phare,
die de overgang markeert van de zandkust van de Landes naar de
rotskust van de Pays Basque. Je hebt voorts rotsstrandjes, de Rocher de la
Vierge (met
bruggetje en tunnel) en de vissershaven met bistrots in de mode. Aan dit
haventje kan het lelijk stormen, ook nu is het geen pretje.
Lekker
eten is hier evident. Ze zitten natuurlijk aan de bron van al het lekkers uit
Baskenland : zeevruchten, vis, kaas, wijn, ham, piment (Espelette) en een
keuken met lokale recepten op niveau, zoals axoa, piperade, ttorro-soep,
tripoxta.
Het
weer is, na een nacht slapen, nog altijd slecht. Regenvlagen en dan weer even
droog, de aandrijvende grijze wolkenmassa voorspelt weinig goeds. Vanmorgen moet
er een heus onweer gewoed hebben, de receptioniste van het hotel raakt er niet
over uitgepraat. Momenteel schijnt een waterzonnetje. We blijven een tijdje in
het hotel, het is momenteel geen weer om de stad in te gaan. De cafetaria van
het hotel wordt bezet door een rugbyploeg.
We
gaan toch de stad in. Met gps want de streek is zeer ingewikkeld om te
navigeren zonder. We bereiken probleemloos een parkeerhuis midden in het
centrum, wandelen naar beneden langs de Bistrot de l’Huître, chez Joël. Het is maar een simpele tent,
wel steengoed gelegen beneden aan het strand. Verkopers en andere werkmensen
komen er gewoon lunchen, maar wij komen uiteraard voor de oesters. De beste
vandaag zijn die van Gillardeau. Ze worden ter plekke geopend, aan de ingang.
Daar een eenvoudige witte wijn bij, man man man. Oesters zijn niet alleen
bijzondere weekdieren, maar hebben per streek ook nog een eigen karakter. In
gezelschap is een discussie over Zeeuwse, Bretonse, Ierse,
Middellandse-zee-oesters niet ongevaarlijk. Je hebt vurige voorstanders van de
ene soort en evenzeer van een andere soort. Ik voor mij geef de voorkeur aan de
kleine bouchots, maar dat is puur
persoonlijk. Maar dus, Biarritz en oesters, die combinatie is opgeslagen in
mijn langetermijngeheugen.
Op
de dijk troept volk samen. Ze wachten op de evenwichtskunstenaar, die van op de
dijk over een touw naar een rots op het strand probeert te komen, zo’n 4 tot 5
meter boven het strand. Hij ligt vast aan een beveiligde kabel en maar goed ook
want hij haalt het net niet. Toch applaus. We wandelen langs de woelige zee en
de rotsen tot we het welletjes vinden en teruglopen langs een winkelstraat.
Veel volk, zeer veel, wellicht voor eindejaar. We botsen op het Maison
de la Presse
met als opschrift : André Darrigade. De
kleinzoon van de befaamde wielrenner drijft nu de zaak. De wielerlegende woont
hier ook, maar was afkomstig van Dax, een 50-tal km. het binnenland in. Wie van
de oudere lezers herinnert zich niet de massaspurt in de Ronde van Frankrijk
1962, toen Darrigade won en Rik Van Looy zwaar versloeg in...Herentals ?! Rik
had zich zogezegd in de aankomst vergist. In zijn eigen stad ! Hij werd dan ook
nog in een van de volgende ritten aangereden door een motard en moest opgeven.
Dat en zijn spurtnederlaag tegen Benoni Beheyt in het wereldkampioenschap van
1963 in Ronse zijn hilarische herinneringen aan Rik II, de keizer van
Herentals, nu al over de 80 jaar. Ook toen was Darrigade erbij, vierde. Ze
weken alle twee van hun lijn af, kloeg hij, ik ben normaal de winnaar ! Maar
bij deklassering van de twee hoofdrolspelers zou de Nederlander Jo de Haan,
derde, gewonnen hebben ! Mijn vader was er niet over te spreken : die platte Darrigade, siste hij
verontwaardigd. Ik gooide nog wat olie op het vuur met de opmerking dat wie eerst
over de meet komt toch de winnaar is. Herman,
zwijg gebood
mijn moeder want ze zag dat haar anders zo brave man overstuur dreigde te
geraken. Dat zou nog een keer gebeuren een paar maanden later in dat jaar want
de moord op Kennedy greep hem als het ware persoonlijk aan. Maar Darrigade, om
zijn pensioen in Biarritz door te brengen, tja, daar scoort de Fransman wel
natuurlijk...
We
rijden terug naar het Novotel in Anglet, bij de luchthaven. Het is 18.30,
donker en je moet door een wirwar van smalle straten en ronde punten de weg
vinden. We rijden even verloren en komen uit op de parking van de luchthaven.
Maar we herstellen ons snel. Zonder gps hadden we de weg terug nooit
gevonden....
Voor
de geïnteresseerde lezer heb ik wel nog een onvergetelijk lokaal liedje.
Rechtstaan aub en uit volle borst meezingen :
Aupa, Aupa, B.O. !
Chantons
tous le Biarritz Olympique
Aupa, Aupa, B.O. !
Aupa Miarritzeko mutila !
Aupa, Aupa, B.O. !
Allons
tous le cœur en rouge et blanc
Avec
un peu de vert pour rappeler le drapeau
D’un Pays
Basque fier, qui soutient le B.O. !
Kolore hauekin ez duzu
galduko
Xuri ta gorria, Aupa,
Aupa, B.O. !
Zie
je wel dat het lukt ! Maar het heeft niet geholpen. De rugbyploeg van Biarritz
heeft alweer verloren en staat laatste. De spelers sijpelen het hotel binnen,
kop in kas. Je zou er medelijden mee krijgen, zulke kasten van kerels en zo
gedeprimeerd. Je zou haast psychologische begeleiding aanbieden. Zouden ze dat
hier al kennen ?
Herman van Schoten, Biarritz, Frankrijk, 21/12/2014.
alle rechten voorbehouden : Herman van Schoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten