Alleen
thuis. Een man krijgt dan al vlug zelfbeklag. Hij heeft recht op compensatie.
Hij gaat uit eten. De Italiaan om de hoek is gesloten. Een volgende vaste stek
eveneens. Het zal sluitingsdag zijn. Dan maar naar Antwerpen. Op het Zuid is
altijd wel wat te beleven. Er is een uitstekend parkeerplaatsje vrij vlakbij
enkele restaurants. De auto knort van tevredenheid tussen twee SUV’s. Het
restaurant heet Minato.
Japans voor haven. Kan niet missen. Ik voel me meteen goed, dat is meestal
in Japanse gelegenheden. Komt het door de ontspannen en stille sfeer, door de
bevalligheid van de diensters, door het hete handdoekje om gelaat en handen mee
te verfrissen ? Ik bekijk de kaart en bestel. Mijn blik valt op het gezelschap
twee tafeltjes verder. Drie jonge meiden, giechelend in ras Engels. Ik monster
ze : een wellicht Japans-Amerikaanse met een licht zwarte inslag, een echte
Japanse met een dichte bos zeer lang haar, waarop je misschien wel viool kan
spelen. En een Arabisch meisje, volledig ingeduffeld, u weet wel.
Mijn
krant De Tijd
bericht over verkiezingen her en der in de wereld. Vandaag is de krant mijn
vermomming. Ik sla ze met enig vertoon om, zucht en frons de wenkbrauwen.
Intussen luister ik gretig naar de Engelse conversatie aan het multiculturele
tafeltje.
Mijn
voorgerecht komt : sashimi. Heerlijk. Maar zoals zo vaak krijg je er één
papieren servetje bij. Dat is niet voldoende wegens de sojasaus en de stokjes
en zo, dus vraag ik een tweede servetje. Maar goed want even daarna valt een
stukje tonijn in het sausje en ligt mijn tafeltje onder de soja. De meiden
reageren niet of doen alsof. Het glaasje koude saké blijkt
een flesje van 33 cl. te zijn. Een tegenvaller want ik had gehoopt op één
glas van de betere soort. In een Japans restaurant in Den Haag heb ik dat eens
mogen drinken. Het was werkelijk hemelwater van de berg Fuji, het fijnste water
dat er bestaat. Nu echter staat er een flesje van dat ordinair goedje voor me,
dat doorgaans wordt opgewarmd voor toeristen. Dan maar een flesje Sapporo-bier erbij
om door te spoelen. Mijn voorgerecht is op, het was veel en lekker. Ik kijk
weer op en ontmoet toevallig de blik van het Arabisch meisje. Ze lacht, geneert
zich en legt de hand voor de mond. Ik lach terug en leg mijn wijsvinger op de
mond, zo van : dit blijft tussen ons. Haar ogen lachen guitig terug, een kort
knikje en dan herneemt ze de conversatie met haar ijverig bier drinkende
gezellinnen. De vingers van Japanse meisje blijven dat dikke haar maar kammen,
alsof ze de snaren stemmen voor het optreden.
Mijn
tempura komt. Maar de dienster heeft mijn eetgerei meegenomen. I have stolen your chop-sticks,
kirt ze en voorziet mij van het nodige. Ik kijk opnieuw naar het Arabisch
meisje, maar ze is in druk gesprek gewikkeld. Ze spreken zo snel en zijn zo
vertrouwd met Engels dat het wel hun moedertaal moet zijn. Waar komt dat kind
vandaan ? Een golfmeisje, bedenk ik, neen, niet van de sport, maar van de
staat. Mooi, gewoon erg mooi zonder enig spoortje van opmaak. Maar dan dat
zwarte uniform, net een non uit vroeger tijden. Jammer dat de man geen
piepkleine inkijk wordt gegund op zoveel schoonheid.
De
meisjes bestellen dessert. Het Amerikaans-Japanse meisje doet haar best om de
drie desserts in het Japans te verwoorden. De dienster begrijpt het niet. Ze
schieten in een onbedaarlijke lach. De oudere keukenhulp schrikt op van de
ordeverstoring, schiet buigend toe en redt de situatie.
Dan
is het tijd om op te breken. Ik betaal en sta op. En weifel nog even. Geen
reactie. Dan loop ik één stap richting meisjes en prevel : ladies, waarop het Amerikaans-Japanse meisje mij een brede
glimlach schenkt, naar mijn waarneming zelfs mysterieus. De andere twee tateren
onder elkaar door.
De
auto staat er nog en is nog steeds goedgemutst. Onder begeleiding van The lady is a tramp zoeft hij
gezwind huiswaarts.
Herman van Schoten, Schoten, België, 24/07/2015.
alle rechten voorbehouden : Herman van Schoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten