49. TANIA KAMBOURI.

Tania Kambouri is een politieagente uit het Duitse Bochum. Ze is agent, vrouw en van Griekse afkomst. Dat maakt dat haar kritiek op de moslimproblematiek in haar werkgebied niet zo maar onder tafel kan worden geschoven. Zij heeft overvloedige terreinkennis en haar afkomst maakt dat ze niet verdacht kan worden van de blanke vooroordelen tegenover migranten. Het feit dat ze een vrouw is en zich manifesteert, valt bovendien op, gewoon omdat van vrouwen dit gedrag niet verwacht wordt.

Ze schreef een boek (1). Het is een getuigenis van haar leven als surveillerende politieagente op straat, gedocumenteerd met cijfers over delinquentie en met talloze voorbeelden. Onder de delinquenten vallen drie categorieën burgers op, door hun (te) grote vertegenwoordiging in verhouding tot hun aantal. Het gaat om moslimdelinquenten met een familiale achtergrond in Libanon en Turkije. Zij plegen bij voorkeur overvallen en geweldsdelicten. Dan zijn er de Oost-Europeanen, die bekend staan om inbraken, babbeltrucs en bedrog. Ten slotte zijn er de delinquente Roma, die diefstallen plegen, kinderen opleiden tot crimineel gedrag en de leerplicht negeren. De moslims vormen het grootste probleem wegens geweld en clanvorming tegen de politie. In bepaalde agglomeraties oefenen deze clans het recht van de sterkste uit en trekt de politie zich, bij gebrek aan mankracht, terug.

De oorzaken van deze problematiek zijn dubbel : jarenlang wegkijken door de politieke overheid en een fundamenteel gezags- en opvoedingsprobleem in moslimgezinnen. De eerste oorzaak werd en wordt veelvuldig aangewezen, de tweede blijft gewoonlijk onderbelicht. Het gevolg daarvan is dat de klaagcultuur wordt aangemoedigd en de blanke man al vlug wordt bedacht met de agressieve etiketten van discriminatie en racisme. Het heeft ertoe geleid dat blanke klagers en gezondheids- en politiepersoneel publiekelijk zwijgen over wat ze zien. Kambouri kreeg een stroom aan adhesiebetuigingen : dit zouden wij niet durven…De politiek correcte cultuur staat immers niet toe dat de andere oorzaak wordt belicht. Introspectie in de eigen culturele achtergrond is taboe. De problematiek ontstaat nochtans in het gezin, het is daar dat het schoentje knelt. Kinderen worden niet opgevoed, dat is de taak van de school, maar meisjes worden wel op autoritaire wijze zeer kort gehouden. De jongens luisteren al snel totaal niet meer naar hun moeder, wel naar hun vader. Die vader laat betijen tot het te gortig wordt en dan grijpt hij in met geweld. Het is een machocultuur en een patriarchaat, die uiteraard met de paplepel worden doorgegeven aan elke nieuwe generatie. Het collectief gaat boven het individu. De clan sluit zich tegen de vreemde samenleving, waarin men leeft. Professionelen uit de eigen clan, van dokters tot advocaten, maken dat men nauwelijks met de Duitse samenleving in contact komt en dat het belang van beheersing van het Duits relatief is. De macht van de familie maakt het bijzonder moeilijk dit archaïsch mens- en wereldbeeld los te laten. Wie verwestert, verloochent zijn familie en zijn afkomst.

De auteur stelt dat de Duitse samenleving de problematiek veel te lang op zijn beloop heeft gelaten. Met pamperen komen we er ook wel, was de leidende gedachte, niet dus. Met te tolerant en te begripvol optreden hebben we ons belachelijk gemaakt, poneert zij. De politie wordt ronduit vijandig bejegend. Die ervaring heeft Kambouri alleen met moslimdelinquenten, niet met bijvoorbeeld Spanjaarden, Italianen, Grieken of oosterlingen.

Het boek van Kambouri is belangrijk omdat niemand er omheen kan. De feiten kunnen niet ontkend worden, het gebrek aan politieke ondersteuning op het terrein al evenmin en de geloofwaardigheid van de auteur is groot.

Toch duwt ze nog onvolledig door op de fundamentele oorzaken. De culturele factor in moslimgezinnen aanziet zij als de belangrijkste, los van godsdienstige overtuiging. Dat klopt niet. Zij wil overduidelijk niet te veroordelend overkomen en krediet winnen door een evenwichtige analyse. Het culturele probleem binnen moslimgezinnen is immers niet los te denken van de islam. Of het nu om Libanezen gaat, Turken, Marokkanen, Koerden enz. doet er volgens haar niet toe, het is die gemeenschappelijke moslimachtergrond. Welnu, wat is daaraan gemeenschappelijk in al die Arabische culturen : de islam, toch ?! Concreet : het gezag van de man over de vrouw, status en eer ipv empathisch begrijpen, geweld als oplossing. Deze uitingen van voor westerlingen onbegrijpelijk gedrag gaan regelrecht terug op de levensstijl van Mohamed. Dat was een militaire dwingeland, met een agressieve veroveringsmentaliteit, afgedwongen met eindeloos geweld en manifest voorstander van een derderangsrol voor vrouwen. Verder in het boek komt ze erop terug. Eer als basisbeginsel en patriarchaat worden gelegitimeerd door de koran, schrijft ze. En ook : Allah is groot en verheven, maar alleen als de vrouw gehoorzaamt.

Het is enigszins begrijpelijk dat zij niet te hard wil slaan en geregeld gas terugneemt en zalft. De meerderheid van de migranten in Duitsland integreert zich, het zijn vooral jongeren die de problemen veroorzaken enz. Maar het gaat wel om steeds grotere aantallen en het geweld wordt zwaarder.

Ook onderschat zij de macht van het getal. Vijf procent van de bevolking dat zich tegelijk opvallend kleedt en gedraagt en problemen veroorzaakt, is wel degelijk (te) veel voor de tolerantie van de blanke meerderheid. Door hun gedrag ontstaat de perceptie dat ze met 20 of 30  % zouden zijn ! Het aantal oosterlingen daarentegen onderschatten we dan weer, gewoon omdat zij vrijwel onder de radar blijven. De parallelle samenlevingen van Japanners, Chinezen, Thai vormen geen probleem, ofschoon zij zich slechts uiterlijk en oppervlakkig integreren. Maar zij veroorzaken nauwelijks problemen. De parallelle samenlevingen van moslims vormen daarentegen een groot probleem omdat zij de eigen, in de feiten antiwesterse, cultuur cultiveren, in verhouding grote problemen veroorzaken en zelfs parallelle rechtspraak organiseren.  Dat gebeurt door zogenaamde vrederechters uit eigen midden, algemeen verspreid in heel Duitsland. Je zou zeggen waarom niet, je kan ze beschouwen als verzoeners of als bemiddelaars, zoals in ons recht er bijvoorbeeld ook echtscheidingsbemiddelaars zijn. Dit is echter een simplistische vergelijking omdat de zogenaamde vrederechters beslissen in het belang van de clan, niet in het belang van het individu, in het belang van de man en niet in het belang van de vrouw. Gedwongen huwelijken en de regeling van erekwesties maken evident deel uit van deze parallelle rechtspraak, gebaseerd op, jawel, de sharia. Is dat aanvaardbaar in een democratische rechtsstaat ?

De auteur reikt deeloplossingen aan. Mensenrechten behoort een schoolvak te worden, vooral in het belang van de moslimmeisjes, waarbij eer en patriarchaal gezag nadrukkelijk ondergeschikt worden verklaard aan de Duitse grondwet en de mensenrechten. Het beklemtonen van het belang van persoonlijke ontwikkeling, eigen initiatief en kansen grijpen ipv klagen hoort daar eveneens bij. Voorts staat ze uitbreiding van en controle op de leerplicht voor, zo nodig met sancties. En ook een eerlijke, snelle en consequente rechtspraak, wat meer magistraten veronderstelt. Net zoals handhaving van orde en gezag meer blauw op straat vereist. Ofschoon ze als kind van Griekse migranten geen voorstander is van gedwongen assimilatie, gaan haar voorstellen toch die richting uit. In de grond is het, zonder dat zij het zo benoemt, een confrontatie tussen onze rechtsstaat en de dictatuur van de archaïsche familieclan, geïnspireerd door de islam.

Tania Kambouri schreef een belangrijk boek. Door haar succes kon de politieke klasse niet meer om haar heen. Ze werd uitgenodigd en beluisterd, tot op het Kanzlerambt in Berlijn toe. Vervolgens veranderde er niets. De politiek blijft de andere kant op kijken. Na lectuur van dit boek klinkt het lemma Wir schaffen dass van Bundeskanzlerin Angela Merkel hol, cynisch en schrijnend. 

Noot :

(1)   : Kambouri, T., Vrouw in het blauw.

Herman van Schoten, Schoten, België, 18/10/2016.
alle rechten voorbehouden : Herman van Schoten.