Giovane Montalbano is een
politiecommissaris op het eiland Sicilië. Hij ziet er patent uit, heeft een
leuke vriendin en lost alle moorden op ! En hij wordt zelf niet vermoord op dit
maffia-eiland !
Dat
kan niet anders dan een tv-feuilleton zijn ! Daarover schrijven is wellicht de
moeite niet waard. Maar toch.
Ik
kijk graag naar deze serie. Omdat ze uitstijgt boven het standaardniveau van de
gangbare politieseries, ineen geknutseld volgens eenzelfde standaard sjabloon.
Er zijn uitzonderingen natuurlijk, Borgen bijvoorbeeld,
uit Denemarken, maar dat is dan weer zo politiek correct. Vroeger mocht ik
graag kijken naar Der Kommissar, met
Erik Ode als commissaris Keller. En naar Derrick
natuurlijk, met Horst Tapper.
Wat
hebben die bijzondere series gemeenschappelijk ? Authenticiteit ! En dat hoeft
niet zwaar op de hand te zijn zoals een
roman van Strindberg, wat bij Borgen toch wel een beetje het
geval is. Authenticiteit kan ook lichtvoetig zijn, het hangt maar van het land
af. Giovane Montalbano is licht verteerbaar maar het Italiaanse temperament zit
er wel in.
Die
Italiaanse inslag ! Dat agressieve gepraat bijvoorbeeld. Die Italianen blijken
zowat allemaal een kort lontje te hebben. Ze zitten direct op hun paard - of is
het daar op Sicilië nog altijd ezel ? - en tonen zich snel verongelijkt.
Komedianten, het zit hen in de genen !
En
dan dat grazie of grazie mille ! Voor alles en nog wat bedanken ze, in zo’n overdreven
frequentie, dat het een holle uiting is geworden van iets. Van wat ? Van angst
! Angst voor de ander. Want die kan je
misschien ooit nog eens nodig hebben. En onberekenbaar dat hij is ! Die ander
broedt misschien op wraak omdat mijn overgrootvader het grenspaaltje van zijn
eigendom eens een keer omver gereden heeft of mijn grootmoeder een keer zijn
kinderen tot de orde riep, want historische wraak is hier sterk ingeburgerd. Of
misschien zint mijn aanwezigheid hem gewoon niet of voert hij zonder reden iets
in zijn schild tegen mij. Het is misschien zijn onberekenbaar temperament,
waardoor hij zou kunnen uitschieten. Of de verkeerde vrienden. Misschien een
verkeerd woord of gewoon de manier waarop ik mijn tuin aanhark. Je weet maar
nooit met Italianen en daarom houd ik hem best op een afstand en scan op elk
moment zijn humeur, zodat ik snel-snel elk mogelijk misverstand of controverse
kan blussen, bij voorbaat, grazie !
Komen
daar nog de beelden over Sicilië bij. Niet de obligate plaatjes van
toeristische plaatsen, maar van kleine dorpen, stegen, huizen, landschappen.
En
het is in het Italiaans ! Een zwoele taal, die je inpakt en meeneemt.
Giovane
Montalbano houdt ook nog van lekker eten. Een bindmiddel met de kijker ! Toch
veel interessanter dan al die serieuze kookprogramma’s ?!
Italiaans
en Deens, een groot verschil, het ene licht verteerbaar, het andere zwaar op de
hand. Maar beide authentiek. Ik zou zeggen : we hebben dat gladgestreken
commercieel gedoe uit Amerika niet nodig. Europa heeft succes als het zichzelf
blijft.
Herman
van Schoten, Lagos, Portugal, 25/01/2017.
alle
rechten voorbehouden : Herman
van Schoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten