Translate

35. ZWEI BOLLEN VANILLE.

Zwei bollen vanille bitte, zegt iemand aan een tafeltje naast ons. Ik schiet in een lach, de man heeft het gehoord, draait zich om, ik verontschuldig mij. De bollen vanille zijn voor het zoontje bestemd, een jaar of tien. Zijn moeder kijkt zwijgend toe. Haar man maakt zich bekend. Ze zijn van Diest en komen hier al jaren. Al van toen hij kind was, met zijn vader en moeder. Zo heeft hij het leren kennen ! Nu hij getrouwd is, komen ze nog geregeld terug in Zell am Mosel. Er is veel bij gekomen, dat zegt zijn vader toch, tegenover vroeger, toen ging alles om 5 uur dicht. Maar de wijn doet het niet goed, overal braakliggende percelen. Hoe dat komt, wil ik weten. Ja, hij weet het ook niet, maar volgens zijn vader is er te weinig aan verdiend. En het is niet meer ambachtelijk en het handwerk is te duur. Allee, toch volgens zijn vader. Er is inderdaad veel handwerk mee gemoeid. Overal zie je groepjes wijnarbeiders bezig, insnoeien en vastbinden. Tractors kunnen er op die steile hellingen niet op. Geregeld zie je een soort metalen leiding tussen de rijen van wijnranken naar boven lopen en daar hangt dan een liftje aan, met een, soms twee zitjes. Maar in elk geval, er wordt gewerkt, overal en ook op zondag. Nu is het de beurt aan onze Diestenaar om ons te ondervragen. Brauneberg, logeren jullie daar ? Nog nooit van gehoord. Nu, wij ook niet voor we hier aan kwamen. Hij vraagt of we hier een huis gaan kopen want dat doen veel gepensioneerden. De huizen zijn goedkoop, de prijzen in de etalage van makelaars zijn een stuk lager dan bij ons of in het groothertogdom. Een vrijstaand huis met grond staat bijvoorbeeld € 150.000 geprijsd. Dat is altijd al zo geweest, weet onze landgenoot, want zijn vader had het daar ook altijd over. Nee, we zijn niet op huizenjacht, gewoon met vakantie en we rijden een beetje rond. Het gesprek valt stil.

Plots wendt hij zich opnieuw tot ons : u bent zeker dokter ?  Ook dat moet ik ontkennend beantwoorden. Omdat u er zo serieus uitziet. Ik zeg, dat overkomt me wel meer, dat mensen zo’n indruk van me hebben. Zo zaten we eens op een terrasje in Hasselt en komen we aan de praat met een belendend tafeltje. De oudere man beweert dat hij de vader is van Axelle Red. Hij vertrouwt ons toe dat zijn dochter een poging had gedaan om ook in het Engels te zingen, maar dat was niet meegevallen. En daarop vraagt hij of ik piloot ben. En advocaat hebben ze me ook al gemaakt. Wat ik dan wel was, professioneel dan ? Leraar, dat kan niet missen, een strenge zeker ?! Jullie gaan zeker vandaag naar huis, vraag ik. Hij reageert verbaasd : ja, inderdaad, hoe weet u dat ?  Uw zoontje, zeg ik, die zal morgen toch naar school moeten ? Dat klopt, ze rijden straks af. Maar eerst bestelt hij nog een halve liter Bitburger, dat heeft hij dan toch nog gehad. Ik wil nog weten hoe het met hun gps gaat want de onze liet ons in de steek. Tweemaal stuurde hij ons een zandweggetje in en plots deelde Chantal mee dat we op onze bestemming waren aangekomen. Op 36 km. van onze echte bestemming ! Hij knikt instemmend, gps betrouwt hij niet, zijn vader trouwens ook niet. Rijdt u dan op de landkaart ? Nee, heb ik niet, zegt hij bijna triomfantelijk. Ik kijk hem verbaasd en nieuwsgierig aan. 

Nu komt zijn zwijgende echtgenote tussen : hij volgt zijn vader, die rijdt op kop.


Herman van Schoten, Brauneberg, Duitsland, 14/06/2013.
alle rechten voorbehouden : Herman van Schoten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten