Mijn echtgenote zegt : wordt het weer eens geen
tijd voor een nieuwe kalender ? Inderdaad, het is weer bijna zover, 2020
gloort al aan de horizon. Nu zou je denken, een kalender aan de muur, wie heeft
dat nog ? Je zet je afspraken in de Google-kalender en flits, het staat meteen
ook in je smartphone, makkelijk zat, toch ?! Neen, dat is wat kort door de
bocht. Een maandkalender, bijvoorbeeld op de zijkant van de koelkast, die je
telkens weer kan omdraaien naar de volgende maand, met mooie tekeningen of
reproducties van schilderijen of natuurfoto’s, dat is toch echt aangenamer !
Op voorwaarde dat er per dag een groot vierkant is voorzien, waarop je je
afspraken kan invullen. Als er dan nog bovenaan een gaatje in zit, zodat je hem
kan ophangen, dan voegt dat iets toe, waartoe heer Google niet in staat is : huiselijkheid
!
Nu wil het toeval dat er een grote en dikke
briefomslag in de brievenbus zit. Inhoud : een maandkalender, helemaal volgens
de beschreven principes. En gratis ! Van wie of wat mag dat wel komen ? Oei, ik
zie een overschrijvingsformulier en een verklarend schrijven met
kindertekening. Het kind heeft zichzelf met hangende lip en triest opzicht
getekend naast een jolige vrouw met een glas wijn in de hand. Het bijschrift
luidt dat deze tekening een kind voorstelt met een dronken stiefmoeder. Zij is
maar een van de talloze arme en/of verwaarloosde kinderen. Als nu tien mensen
van goede wil € 28 overmaken, dan kan zo’n kind een maand op internaat.
Het is een subtiele vorm van bedelarij. Men wil op je
gemoed werken. Zullen we ons schuldbewustzijn afkopen met een gulle gift ?
Fiscaal aftrekbaar vanaf € 40 ! Neen, want wij lijden niet aan
schuldbewustzijn, noch in historische zin noch in actuele. We laten ons dat door
de correcte media niet aanpraten. We willen in dit geval wel een gift doen, het
is immers een fraaie kalender. Toch nog even controleren op internet : www.pelicano.be. Oei ! Mijn computerbeveiliging raadt aan deze webstek
te verlaten. Even het certificaat controleren : verlopen ! Dan wil je handelen
als een mens van goede wil en dan gebeurt dit…
Bedelen is van alle tijden. De bedelaars in de steden
blijken gewoon beroepsbedelaars te zijn, in het zwart uiteraard. Ze worden elke
ochtend op een druk punt afgezet en na verloop van tijd opgehaald en afgelost.
Daar geven we niet aan. Net zomin als aan de zigeunervrouw op ons Portugees vakantieadres,
die elke zaterdag aan de openbare markt op de hurken zit met een baby aan de
borst. Een ouder meisje houdt de hand op en roept money money. Die vrouw
zit daar al jaren op dezelfde strategische plek en de baby blijft jaar in jaar
uit zogen en blijft even klein, we kunnen er niet aan uit.
Met bedelaars aan de ingang van kerken en kathedralen
ligt het moeilijker. Aan mannen geven we niets, die drinken het toch maar op,
zo luidt onze gemakkelijke redenering. Maar vrouwen, oud en meelijwekkend en
jongere vrouwen met een kind, dat ligt gevoelig. Soms geven we, soms niet. We
zijn er nog altijd niet uit welke maatstaven we hanteren. Hoe ze eruit zien en
hoe ze zich voordoen ? Ostentatief klagerig doen, daar trappen we niet in. Of heeft
het met onszelf te maken, met welk been we die ochtend uit bed zijn gestapt ?
We weten alleen dat er geen lijn zit in ons geefgedrag. We kennen iemand die
principieel aan iedereen geeft, die erom vraagt. En ook mensen, die nooit
geven.
Zo kennen we een ouder stel, dat graag en veel reist.
In verre buitenlanden is dat bedelen vaak een plaag. De man heeft er een afweertruc
op gevonden. Als hij wordt aangeklampt of staande gehouden, gebaart hij met
hoofd en handen van neen, kijkt hij de spreker recht in de ogen en zegt luid en
nadrukkelijk : WE SPEAK LIDSJ ! Ik kijk hem vragend aan. Ja, licht
hij toe, als je dat tweemaal doet druipen ze af. Proefondervindelijk.
Ik nam mij voor het eens uit te proberen, maar ik durf
niet, ik ben een zacht eitje. Maar ik neem me wel voor orde te scheppen in ons
geefgedrag. We gaan samen een selectieprocedure uitwerken, zodat we niet elke
keer moeten wikken en wegen van ja of nee.
Een voornemen, al is het nog geen nieuwjaar.
Noot : misschien is het certificaat intussen aangepast
en betreft het toch een betrouwbare organisatie. In dat geval : niet meer zo
amateuristisch a.u.b. !
Herman van Schoten, Schoten, België, 19/09/2019.
Alle rechten voorbehouden :
vanschotenherman@gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten